Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Blaðsíða 58

18. maí, miðvikudagur
Tveggja tíma fótaferð. Sólskin en hvasst.
Frá klukkan eitt til tvö fer ég út í garð, blóm og tré hafa brumað. Það er
svo ljúft, þó blandið kvíða, það er aðeins maí. Ó, þetta veika líf, þessi
kræklóttu tré. Það er eins og háðskir menn hafi tekið þau með rótum frá
uppblásturs neyð og tyllt þeim hér niður til þess að vorið klökkni. Er þetta
sólskin ekki eins og guðsorð af munni klerks væri svöngu bami?
Þau eru eins og hermenn, með skotgrafaógnimar óafmáanlegar í hugskoti
sínu. Tíðindalaust á vesturvígstöðvunum. Ég er að lesa bók sem nefnist
Þýðing trúarinnar. „Til þess að sýna hvað guð getur af miskunn sinni lotið að
litlu, þar sem hann telur slíkan förumannsræfil þess verðugan fyrir trú sína,
að hvíla í faðmi Abrahams.“ — Svei!
21. maí

i
>' *
Dagurinn er barátta milli vonar og ótta. Geislar sem
reyna að brjótast í gegn, eru hraktir til baka af
kolsvörtum illviðraskýjum.
Þrá eftir yndisleik vorsins, misheppnaður hlátur,
skrækjandi djass, hopp og skopp, innantóm spaugs-
yrði, starandi augu án vonar. — Þreyta.
Hvíla í faðmi Abrahams? Nei, þökk!
Eitt augnablik úr eilífðinni, sálin horfir í augu lífsins og spyr: Hvar er mitt
vor, mín blóm, mín gleði? Og svarar sér: í myrkrinu fellur einnig dögg, og
nærir trén. Líf! Ef þú átt enga gleði til handa mér, þá flyt ég frá þér á vit annarra
heima, þar býr kannski gleði.
28. maí
í gær sagði Jón (veður) að það mundi rigna í dag. En við lifum í þeirri von að
hann hafi ekki meint það. Og klæðumst ljósum fötum. Ofurlítið skin. Við
Magga förum á göngu, við förum stutt, aðeins upp að sólbyrgi og setjumst
þar. Magga segir að þetta sé afbragðs ástahola, hún er mjög hagsýn. Það er
56
TMM 1990:1