Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Qupperneq 63

Sólveig Einarsdóttir
Ein á báti
Saga
Þau sátu tvö í bátnum. Gráir kólgubakkar þöktu himininn. Allt umhverfis þau
voru trén sem eitt sinn mynduðu stóran, grænan skóg, nú grá, hvít, dauð. Þau
voru umkringd dauðum trjám. Nokkur þeirra rugguðu til í golunni og myndu
falla með tíð og tíma. Vatnið var grátt og hún kveið því að hann færi að rigna.
Trén vou eins og hróp til himins, teygðu kræklótta arma upp í loftið. Þau
höfðu setið í tvo tíma en ekkert fengið. Hann hafði tvær veiðistangir úti.
Svipur hans var alvarlegur, strangur. Hún mundi ekki alveg hvenær hann hafði
síðast brosað, vildi ekki muna það. Eiginlega brosti hann örsjaldan, en
stundum myndaðist einhver gretta í munnvikunum sem einhverjir myndu
kalla glott, bros var það áreiðanlega ekki.
í fjarska glitti í ströndina. Þau voru alein í þessari undarlegu veröld. Innra
með henni barðist örvæntingin og vonbrigðin. Hvers vegna gat hún aldrei lært
þessa hluti sem hann sagðist vilja kenna henni? En hann kenndi ekki. Hann
sagði: „Gerðu þetta, kona. Bittu bátinn við tréð þama.“ Hún mundi vel hve
erfitt það hafði verið fyrstu skiptin, áður en hún vandist bátnum og meðan hún
var hrædd. Smátt og smátt hafði hún komist upp á lagið með að halda um tréð
með annarri hendi og bregða lykkju um grein eða stofn með hinni og binda
síðan. Aldrei hafði honum dottið í hug að kaupa veiðileyfi handa henni. Ekki
að hana fýsti að reyna að fiska en það væri þó skemmtilegra en bara sitja si
svona og hugsa. Sökkva sér niður í hyldýpi hugsanaóra. Hún gæti jafnvel haft
heppnina með sér og veitt einn stóran. Reyndar þorði hún tæplega að hugsa
lengra. Hvemig myndi honum líka það? Hann gæti þó alténd montað sig af
því að hún hefði veitt þann stóra. Af hverju ekki? Hann sem var svo klókur
TMM 1990:1
61