Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Side 65

með sjálfri sér að hann gæti aldrei lært þótt færustu lærimeistarar heims hefðu
hann í læri árum saman. Bara ef það væri ekki allt svo lítilmótlegt og léttvægt.
Hún horfði á svartan fugl sem blakaði vængjunum á nakinni grein. Hún
dáðist að þessum svörtu fuglum og hafði yndi af að fylgja þeim eftir með
augunum. Vissi samt vel að það var ekkert sem hét að vera frjáls eins og
fuglinn fljúgandi. Þeir voru bundnir böndum náttúrunnar, nema ef vera kynni
örninn. Var hann í raun og veru frjáls?
Hún kipptist við. „Kona, ég ætlast til að þú gætir að þessum hlutum.“
Röddin var hörkuleg og hann var æstur. Hann sat við stýrið og veiðistangirnar
tvær höfðu rekist í greinar og slegist til. Vonandi ekki bognað? Hún greip um
þær og fékk hjartslátt. Yrði þetta til þess að hann yrði uppstökkur í allan dag?
Henni hraus hugur við.
Gærdagurinn hafði verið erfiður. Um kvöldið hafði hann síðan beltað hana
niður á fletið og refsað henni. Auðmýkingin var sár og líkaminn var enn aumur
og marinn. Nokkrum sinnum hafði hún orðið að mjaka bakhlutanum til og frá
því að það var sárt að sitja á harðri þóftunni. Þá hafði hann brosað eins konar
brosi. Rétt eins og hann hugsaði: „Þér var nær, þú áttir þetta skilið.“ Hvað
hafði hún brotið af sér? Jú, það var korktrekkjarinn. Hún hafði gleymt honum
og hann varð að nota hníf til þess að opna rauðvínsflöskuna. Hann drakk hana
einn — í refsingarskyni. Sat við eldinn, kaldur, harður og drakk. Hún hafði
bætt á eldinn, sótti meiri við og beið þess sem verða vildi. Hún elskaði þessa
loga, gat setið endalaust og horft á glóandi kynjamyndirnar. Helst hefði hún
viljað lesa en það þorði hún aldrei nema hann væri að heiman. Og refsingin
beið hennar.
Nei, þær höfðu ekki bognað. Henni létti. Hún brosti meira að segja til hans:
„Mér þykir þetta leitt, en ég var annars hugar.“ „Þú hefur alltaf afsakanir fyrir
öllu,“ sagði hann gremjulega. Hún reyndi nú að hafa hugann við bátinn og
umhverfið og lét í ljós gleði þegar hann veiddi dálítinn titt. Það rumdi í honum
eins og stórum bimi.
Stundum fannst henni að hann hlyti að vita allt um hana, einnig innstu
hugrenningar. Fyndi allt á sér. Hann veiddi líka allt upp úr henni enda talaði
hún við fáa og skorti alla reynslu í að færa rök fyrir máli sínu. Hann vissi
TMM 1990:1
63