Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Qupperneq 67

um stýrisvölinn, hafði hún reynt að fylgjast með því hvernig hann fór að.
Hvernig hann togaði í spottann, stundum oftar en einu sinni og notaði vinstri
hönd til þess að stýra. Enn hafði þó ekki komið til þess að hann bæði hana.
Hún myndi áreiðanlega stíma á og þó, hvað skyldi ráða hraðanum? Stundum
sigldi hann svo hratt að hún varð skelfd því að sums staðar rétt örlaði á
trjástofnum sem stóðu upp úr vatninu eða þeir voru undir yfirborðinu og
ógjömingur að koma auga á þá. í þeim tilvikum, þegar báturinn rauk á fullri
ferð milli trjánna og beygði fram hjá greinum og trjábolum sem voru alls
staðar, svimaði hana af skelfingu og hún hélt svo fast um þóftuna að hnúarnir
hvítnuðu. Hún reyndi að láta hann ekki sjá það. Reyndi að harka af sér eins
og þegar hún tók úr ærlega refsingu. Hana langaði ekki að heyra kald-
hæðnislega athugasemd um hvort hún treysti honum ekki eða hvort hún væri
lítil í sér eða hvort henni fyndist hann sigla of hratt.
Hún var heldur ekki viss um að rata. Stundum sáu þau hvorki til lands né
til fjallanna. Þá dáðist hún að honum fyrir hvernig hann fann leiðina og lenti
TMM 1990:1
65