Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Síða 50

og hreinn fasisti ef því var að skipta. Til að kóróna allt saman var hann líka höfundur
landafræðibókanna sem áttu eftir að gera okkur lífið leitt öll þrjú árin í skólanum.
Eftir á að hyggja tel ég líklegast að vanþroskakennt hatur mitt á þessari fræðigrein
hafi umfram annað orðið til þess að ég varð smámsaman forsprakkinn í þessari líka
stórmannlegu herferð gegn syninum. Þetta var gamla sagan um syndir feðranna.
Ég nefni það ekki til að fegra minn hlut, en auðvitað átti karlinn líka beina sök á
þessu að nokkru leyti. Hann var svo gjörsamlega taktlaus og kom fram við strákinn
eins og hann væri algjört pelabam. Það var til dæmis honum að kenna að Dundanafnið
komst á kreik. Ég segi fyrir sjálfan mig að ekki hefði ég fyrir mitt litla líf viljað að
nokkur í skólanum kæmist að því að foreldrar mínir, meðan þau lifðu, kölluðu mig
alltaf Sidda þó allir aðrir notuðu Sigganafnið.
Og herferð var það, það þýðir ekkert að neita því. Skipulagðar ofsóknir. Allt sem
Dundi sagði og gerði var notað gegn honum. Það var hermt eftir honum og teiknaðar
af honum skrípamyndir, ortar um hann klámvísur, bókunum hans var stolið, skóla-
taskan falin, það var hellt yfir hann kláðadufti, sprautað á hann mjólk . . . og svo
framvegis, og svo framvegis. En það var alveg sama hvað á gekk, aldrei kvartaði
dýrið, aldrei tók hann á móti. En þau viðbrögð urðu Dunda ræflinum þó síður en svo
til tekna, hann var ekki einu sinni virtur fyrir það að klaga aldrei svo mikið sem einu
sinni, hvorki í karlinn pabba sinn né skólastjórann. Þvert á móti var þetta allt saman
tekið sem dæmi um hvað drengurinn væri óendanlega mikill aumingi og rola.
í leikfimi var kippt niður um hann buxunum, í sundi var hann kaffærður, ef hann
sást á dansæfingu voru stærstu og brjóstamestu stelpumar fengnar til að bjóða honum
upp og grípa svo undir hann úti á miðju dansgólfi. Hann hætti líka fljótlega að láta
sjá sig á slíkum skemmtunum.
Hann stóð sig vel í náminu, en það var með það eins og annað, allt sem hann
afrekaði á þeim vettvangi var aðeins tekið sem dæmi um hve Dundi væri við-
bjóðslegur kúristi og kennarasleikja í þokkabót. Þegar hann fékk íslenskuverðlaun á
unglingaprófi upp úr öðrum bekk man ég hvemig ég básúnaði því út um allt svo hann
heyrði til, að ef meðalgreindur simpansi mundi lesa jafnmikið og Dundi þá kæmist
hann ekki hjá því að sprengja einkunnaskalann í öllum greinum.
Þannig liðu þessi þrjú ár. Auðvitað gengu ofsóknimar í bylgjum, en alltaf hélst þó
glóðin við, svo var mér fyrir að þakka, og aðalárangrinum var auðvitað náð: Dreng-
urinn var algjör paría og þar með fannst okkur eins og stórkostlegur sigur hefði unnist
á Gvendi landa. Þetta var auðvitað alveg út í hött, Gvendur vissi aldrei neitt um
meðferðina á syninum, fyrr en brennumálið kom upp, bæði af því að drengurinn
klagaði aldrei og svo var Gvendur líka algjör þykkblöðungur í ofanálag.
48
TMM 1990:3