Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Síða 52

Dundi vissi þess vegna ósköp vel hverjir kvalaramir voru og enn betur hver var
forsprakki þeirra. Enn sem fyrr mátti þó bóka að hann klagaði ekki. Við héldum áfram
að skáka í skjóli þess og áttum ekki orð yfir hvað aumingjaskapur vissra aðila gæti
verið yfirgengilegur.
***
Það var ekki fyrr en með brennunni miklu að honum virtist loks nóg boðið. Síðasta
prófið í landsprófmu var í landafræði og það varð að samkomulagi eftir minni
uppástungu að koma saman fyrir utan skólann á eftir og brenna landafræði Guð-
mundar Maronssonar, öll þrjú bindin, og vinnubókina með, á veglegu báli. Þetta var
gert og þátttaka var mjög góð. Við stóðum þama flest úr bekknum og horfðum með
glampa í augum á hvemig logamir gleyptu í sig endalaust fjasið og þrasið og
smámunanöldrið úr honum Gvendi landa. Helstu atvinnuvegir ísraelsmanna, allar
þverár jafnt Rínar sem Dónár og höfuðborgimar í Ástralíu, Paragvæ og Mongólíu,
allt varð þetta eldinum að bráð.
En sem við stöndum þama heyrist allt í einu ægilegt öskur og við sjáum hvar Dundi
kemur hlaupandi út úr skólanum með fulla fötu af vatni og æðir í átt að bálinu. Ég sé
strax hvað verða vill og hef forgöngu um það að Dundi er strax tekinn föstum tökum
og afvopnaður, en nú bregður svo kynlega við, að kvikindið tekur allt í einu á móti
og rífur kjaft, klípur, skyrpir og bítur. En þama var auðvitað við ofurefli að etja og
Dunda var að sjálfsögðu engin hjálp í vinum sínum hommunum sem stóðu álengdar
eins og höggdofa og hreyfðu hvorki legg né lið honum til bjargar.
Við vitum ekki alveg hvað við eigum að gera við kauða og einhver stingur upp á
að réttast væri nú að varpa honum á bálið rétt eins og öðrum verkum sama höfundar.
Þá veiti ég því athygli, að hann er með þessa líka fínu glænýju körfuboltaskó á
fótunum, hvaða not svo sem hann taldi sig nú geta haft af þeim, og þótti furðulegt að
Gvendur skyldi hafa tímt að splæsa í svo góða skó á drenginn, enda var níska hans
öllum kunn. Og það er ekkert með það, að nokkrir okkar halda nú Dunda föstum
meðan aðrir reima af honum skóna og fleygja þeim síðan á eldinn. Gúmmflyktin
hangir enn í vitunum á mér rétt eins og skerandi örvæntingarhljóðið sem kom frá
Dunda. Það hefði varla verið sárara þó lappimar á honum hefðu enn verið í skónum.
Við urðum satt að segja hálfskelkaðir og slepptum honum strax, þetta var eiginlega
hætt að vera sniðugt. Dundi lyppaðist niður í mölina og það var ámátleg sjón að sjá
hann liggja þama berfættan og grenjandi við hliðina á brennandi bókunum. En við
fengum ekkert ráðrúm til líknarstarfa, hafi slíkt hvarflað að einhverjum okkar, því í
sömu andrá sjáum við hvar skólastjórinn kemur æðandi yfir planið og ekki er að
50
TMM 1990:3