Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Síða 58

En Dundi hélt áfram að tala út um gluggann áður en ég gat komið minni setningu
að:
— Ég skil bara ekki hvemig þú . .. hvemig þú hefur getað lifað með þessu. Og
svo þetta sem þú sagðir um hreinskilnina ... hvemig ... (Já já, þar kom að því). Um
líf og dauða... Þetta um hreinskilnina, það er alveg rétt. Ég vil þú vitir að ég hef ekki
haft stundlegan frið. (Guð minn góður, það var eins og hann væri enn að fá Blandaða
ávexti). Og raunar alltaf verið á flótta. Það hefur ekki liðið sá dagur að mér hafi ekki
orðið hugsað til þín. Þess vegna taldi ég foreldra mína á að flytja norður, þó þau vissu
að sjálfsögðu aldrei raunverulegu ástæðuna. Ég reyndi að telja sjálfum mér trú um að
það hefði bara verið Dúddi. Hann fór yfir um á þessu strákgreyið, eins og það hefði
ekki verið nóg. En að sjálfsögðu vissi ég innst inni að það var ekki hann í raun og
veru. Hann var bara eins og hvert annað verkfæri. Ég kunni auðvitað ekkert á bfla.
Og auðvitað var ekki meiningin að svona færi. En þið genguð of langt þegar þið
brennduð bækumar sem pabbi var svo stoltur af. Hann lagði höfundarlaunin í
sérstakan sjóð og þaðan fékk ég fjárveitingu fyrir skónum. Það var aðallega út af því
sem ég fékk Dúdda til að rjála við bremsumar á bflnum hans pabba þíns. Ég veit
ekkert hvað hann gerði, við töluðum aldrei um það. En ég man að ég borgaði honum
með þrem heilum árgöngum af Tígulgosanum.
Myndir: Sigrún Eldjárn
56
TMM 1990:3