Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Qupperneq 69

„Raunar má segja að frú Rafael hafi meira og minna gefið svarið í skyn,“ segir Michele
og Gabriella iðar í skinninu.
„Hvað er það? Segðu það,“ segir Gabriella óþolinmóð.
„Höfundurinn var að reyna að vera fyndinn!“
Gabriella er svo upptekin af hugmyndinni sem vinkona hennar hefur varpað fram að
athygli hennar beinist öll að því sem er að gerast inni í höfðinu á henni. Hún slær slöku
við ganginn og hægir á sér. Stúlkumar tvær hafa nærri því numið staðar.
„Heldur þú að nashymingatáknin eigi að vera fyndin?“ spyr hún.
„Já,“ segir Michele og brosir oflátungsbrosi þeirra sem hafa uppgötvað eitthvað
merkilegt.
„Þetta er rétt hjá þér,“ segir Gabriella.
Stúlkumar tvær horfa hvor á aðra, ánægðar með eigin dirfsku og munnvikin á þeim
titra af stolti. Síðan fara þær skyndilega að senda frá sér hvell, stutt, sundurklippt hljóð
sem mjög erfitt er að lýsa í orðum.

Hlátur? Er nokkurn tíma hugsað um að hlœja? Ég á við að hlœja í
raun og veru, komast yjir brandarann, illkvittnina, fáránleikann.
Hlátur, djúp og innileg nautn, algjör nautn . . .
Ég sagði við systur mína, eða hún við mig, eigum að koma að
hlæja? Við lögðumst hlið við hlið írúm og svo byrjuðum við. Auðvitað
vorum við bara að þykjast. Uppgerðarhlátur. Fáránlegur hlátur. Svo fáránlegur hlátur
að viðfórum að hlœja. Þá helltist hann yfirokkur, alvöru hláturinn, algjör hlátur, og hreif
okkur með sér. Skellihlátur, endurtekinn, yfirgengilegur, hamslaus hlátur, stórkostlegur,
glæsilegur og trylltur . . . Og við hlógum endalausum hlátri að því að hlæja . . . Ó að
hlœja! hlátur nautnarinnar, nautn hlátursins; hlæja, það er að lifa lífinu íbotn.
Textinn sem ég var að vitna í er tekinn úr bók sem nefnist Kvennatal. Hann var
skrifaður árið 1974 af einni af þeim ástríðufullu kvenréttindakonum sem hafa markað
greinileg spor í andrúmsloft samtíma okkar. Þetta er bókstafleg gleðiyfirlýsing. Höfund-
urinn stillir annars vegar upp kynferðislöngun karlmannsins, sem á allt sitt undir þeim
hverfulu stundum þegar limurinn er stinnur og skreppur síðan óhjákvæmilega saman í
ekki neitt, en á hinn bóginn fer höfundur hástemmdum orðum um andstæðuna, hina
kvenlegu nautn sem sé mjúk, umfaðmandi og stöðug. Svo fremi sem konan á ekki við
nein líkamleg vandamál að stríða er allt nautn, borða, drekka, pissa, kúka, snerta, heyra,
og jafnvel vera til. Þessi upptalning unaðssemdanna gengur í gegnum alla bókina eins og
fögur litanía. Njóta þess að lifa: sjá, heyra, snerta, drekka, borða, pissa, kúka, stinga sér
í vatn og horfa upp í himininn, hlæja og gráta. Og samfarir eru fallegar vegna þess að
TMM 1990:3
67