Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Síða 75

„Rökfræðingurinn við gamla manninn: Takið pappírsblað og reiknið út. Tvær lappir
eru skomar af tveimur köttum, hvað eru þá margar lappir eftir á hvorum ketti?
Gamli maðurinn við rökfræðinginn: Nokkrar lausnir em mögulegar. Annar kötturinn
getur verið með fjórar lappir, en hinn með tvær. Annar kötturinn getur verið með fimm
lappir og hinn með eina. Með því að taka tvær lappir af átta, en hugsanlegt að annar
kötturinn sé með sex lappir og hinn alls engar.“
Michele gerir hlé á lestrinum: „Eg skil ekki hvemig nokkur maður getur fengið sig til
að skera lappimar undan ketti. Gæti hann gert það þessi?“
„Michele!" kallar Gabriella.
„Og ég skil ekki heldur hvemig köttur getur verið með sex lappir.“
„Michele!" kallar Gabriella aftur.
„Hvað?“ spyr Michele.
„Ertu búin að gleyma því? Þó varst það þú sjálf sem sagðir það!“
„Hvað?“ spyr Michele aftur.
„Þetta samtal á ömgglega að vera fyndið.“
„Þetta er rétt hjá þér,“ segir Michele og horfir himinlifandi á Gabriellu.
Ungu stúlkumar tvær horfast í augu, það er eins og munnvikin á þeim titri af stolti og
loks gefur munnur þeirra frá sér stutt, hvell hljóð sem liggja ofarlega á raddsviði þeirra.
Því næst heyrast sömu hljóðin aftur og aftur. Uppgerðarhlátur. Fáránlegur hlátur. Hlátur
sem er svofáránlegur að þœr geta ekki annað en hlegið að honum. Eftirþað kemur alvöru
hláturinn. Endurtekinn yfirgengilegur skellihlátur, hamslaus, stórkostlegur, glœsilegur
og trylltur hlátur. Og þœr hlógu að eigin hlátri þar til þcer gátu ekki hlegið meir . . . Ó
hlátur! Hlátur nautnarinnar, nautn hlátursins . . .
Og einhvers staðar er frú Rafael á rangli um götur litla bæjarins á Miðjarðarhafs-
ströndinni. Hún er ein. Skyndilega lítur hún upp, líkt og brot úr laglínu berist til hennar
úr fjarska í þessu létta andrúmslofti eða daufur ilmur strjúkist um nasir hennar. Hún nemur
staðar og í sál sinni heyrir hún hvernig tómið rís upp, öskrar og krefst þess að verða
fullnægt. Henni finnst sem einhvers staðar, ekki svo ýkja fjarri henni, vöðlist eldur hins
mikla hláturs, og að ef til vill einhvers staðar nærri sé fólk sem helst í hendur og dansar
hringdans .. .
Hún er þannig um stund, hún lítur vandræðalega í kringum sig, síðan hljóðnar
dularfulla tónlistin skyndilega (Michele og Gabriella eru hættar að hlæja; skyndilega
verða þær þreytulegar og framundan er innantóm nótt án ástar), og frú Rafael heldur aftur
heimleiðis eftir heitum götum litla strandbæjarins, furðulega ringluð og ófullnægð.
TMM 1990:3
73