Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Qupperneq 90

allan daginn var að biðja tvisvar um kaffi og tvisvar um viskí. Friðrik virtist hafa haft
meira að segja því nú þagði hann.
— En þú? Hvemig gengur hjá þér? spurði Sveinn.
— Ég er hættur. Ég er hættur í skólanum. Ég nennti ekki að standa í þessu þvaðri
lengur. Það mátti engu breyta. Það vildu allir hafa hlutina einsog þeir hafa verið
síðustu tíu ár. Þannig að ég hætti bara, svaraði Friðrik.
Sveinn hafði alltaf öfundað Friðrik, sem var dökkhærður með sterklega kjálka og
himinblá augu. Hann gekk venjulega um með þriggja daga skeggbrodda og gaf Don
Johnson ekkert eftir. Hann var íþróttamannslega vaxinn og Sveinn hafði oft tekið eftir
að konur horfðu á eftir honum. Sveinn var aftur á móti með ljósbrúnt hár og grá augu,
ekkert eftirtektarvert í andlitinu. Hann var frekar vöðvarýr og átti það til að ganga
hokinn. Meðan Friðrik gekk í nýjustu tískufötunum lét Sveinn sér nægja gömlu brúnu
flauelsbuxumar sem hann hafið keypt í menntaskóla og tígulmynstruðu peysuna sem
mamma hans hafði gefið honum fyrir tveim jólum.
— Nú, nú. Hvað ætlarðu þá að gera núna? spurði Sveinn.
— Ég vil helst komast eitthvað út, en ég veit ekki hvort ég get það. Ég á engan
pening, sagði Friðrik. — Heyrðu ég þarf að fara á barinn. Á ég að koma með eitthvað
handa þér?
Sveinn bað hann færa sér meira viskí. Það var ekki annað að gera en að skvetta
aðeins í sig, fannst honum. Sveini leið betur að hafa hitt einhvem sem líka hafði gefist
upp á skólanum. Friðrik hafði alltaf gengið vel í skóla þannig að það hafði komið
Sveini heldur á óvart að heyra þessar fréttir.
— Annars er ég strax kominn með vinnu, sagði Friðrik, t>egar hann kom til baka
með drykkina. — Ég byrja á mánudaginn hjá frænda mínum, hann rekur inn-
flutningsfyrirtæki. Flytur inn allskonar drasl, leikföng, verkfæri og ég veit ekki hvað.
Hann var ekki lengi að því, hugsaði Sveinn með sér. Strax kominn með vinnu. Það
var honum líkt.
— Ég er að hugsa um að herja á dagblöðin á morgun, sagði Sveinn. Honum hafði
dottið þetta í hug meðan hann hlustaði á Friðrik. Þó hann hefði fýrr tekið ákvörðun
um að leita sér að vinnu hafði hann ekki haft hugmynd um hvað hann ætlaði að gera
— eða hvað hann vildi gera.
— Hey, það líst mér vel á, sagði Friðrik og sötraði á gini í tónik.
Daginn eftir ákvað Sveinn að flytja til útlanda. Hann þekkti strák í smábæ á
austurströnd Bandaríkjanna. Hann hringdi til Roswell, sem er í Massachusetts,
og fékk númerið hjá Brad. Þeir höfðu unnið saman í byggingarvinnu sumarið
88
TMM 1990:3