Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Qupperneq 12

Einar Benediktsson á unga aldri.
um ofurmenni, eru í raun miklu tengdari
hugmyndum Schellings um snillinginn sem
í krafti innsæis getur skynjað þessa áður-
nefndu frumparta náttúrunnar og skoðað
hana sem eina heild. Snillingur Schellings
var eiginlega skáldspekingur, skáldskapur-
inn var ekki nema ein hliðin á hans víð-
feðmu skynjun. Það fellur líka einhvem
veginn betur að skáldskap Einars. Hann
spennir sig langt út fyrir einhverja einka-
lega skáldadrauma til handa sjálfum sér,
hann er að brjóta til mergjar hinstu rök
tilverunnar, greina kjamann undir yfirborð-
inu. Hann er að reyna að feta sig upp tröpp-
umar og öll leit hans miðar að því að greina
eitthvert kerfi í veröldinni. „Dreymir mold
að herrann hylji / hvelastigans efsta rið?“
segir í Elivogum og er þá komið að merki-
legu atriði. Einar dreymir nefnilega um að
skipan mála í veröldinni sé kerfisbundin í
sínu innsta eðli; að allt í alheiminum fylgi
settum reglum, málið sé bara að koma auga
á það, greina það. Þetta gefur líka tilefni til
þess að vísa á bug öllu tali um dulspeki. I
10
TMM 1991:4