Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Síða 20

Ódæmdar sakir
Allt þetta svífur yfir vötnunum í öðrum
kafla ljóðsins um „Hvarf séra Odds frá
Miklabæ“. Skipt er um bragarhátt, Ijóðlín-
umar verða lengri og hæggengari, þríliðir
koma inn í braginn og hér skiptir um sjón-
arhom. í fyrsta hluta ljóðsins er reið manns-
ins lýst utan frá og talað um hann í þriðju
persónu: „Hleypir skeiði hörðuAialur yfir
ísa“... í öðmm hlutanum ávarpar ljóðmæl-
andinn hins vegar reiðmanninn „Þótt beri
þig fákurinn frái létt . . .“. Eða er þetta
kannski ekki ávarp ljóðmælanda heldur
bein ræða? Er séra Oddur að tala við sjálfan
sig? Hvor tveggja skilningurinn kemur vel
til greina svo óskýr eru mörkin á milli ljóð-
mælanda og aðalpersónu og svo óskýr eru
mörkin orðin á milli hugvem (eða subjekts)
og viðfangs (eða objekts) að ómögulegt er
að segja hvort aðalpersónan er viðfang
sinnar eigin ræðu. Þriðji möguleikinn er
svo að það sé lesandinn sem er ávarpaður.
Ef til vill er verið að ávarpa alla þá sem taka
þátt í þessu ljóði?
Þetta er kaflinn um ábyrgðina og þar seg-
ir: „þú flýr ekki hópinn sem þyrpir sér þétt,
þögull í hvilftum og lautum.“ Hópurinn
Einar Benediktsson við lestur — eða kannski frekar:
Einar Benediktsson hjá Ijósmyndara.
18
TMM 1991:4