Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Qupperneq 53

Fríöa Björk Ingvarsdóttir
Látúnshnappur
Á meðan hún hamaðist við að stinga upp matjurtagarðinn velti hún því
fyrir sér hvemig hún gæti tælt bömin út að leika sér í þessu yndislega
veðri.
„Það er allt of heitt úti“, höfðu þau sagt, þar sem þau lágu á gólfinu í
hálfrökkvaðri stofunni. Á sjónvarpsskjánum gekk nýjasta hetja kvik-
myndanna berserksgang um borgarstræti, hlaðin morðtólum.
Konan studdi sem snöggvast höndum við mjóhrygginn og rétti úr
bakinu. Fagurgrænn garðurinn breiddi úr sér fyrir framan hana. Tvö
kirsuberjatré stóðu í bleikum blóma og marglitir vorlaukar kinkuðu kolli
í heitum blænum. Spölkom frá flökti vinalegur bóndabær í tíbránni.
Þegar hún pírði þangað augun sá hún hænur og gæsir á vappi milli hvítra
eplatrjánna.
Yfir allri þessari fegurð hvíldi þvílík friðsæld að konunni fannst sem
hér hefði maður fram af manni ávallt lifað í fullkomnum friði og samlyndi
við náttúruna.
Hún strauk svitann af enninu og hélt áfram að vinna. Rekan klauf
dökkan jarðveginn sem nýbakað brauð. Sólþurrkað yfirborðið veitti
örlítið viðnám en undir var moldin mjúk og rök. Hún naut þess að yrkja
þessa frjóu jörð. Suðrænt grænmeti óx með undraverðum hraða í garð-
inum hennar. Seinni hluta sumars eyddi hún mörgum dögum í að sulta
og sjóða niður í krukkur sem hún geymdi til vetrarins.
Sólin stóð nú í hásuðri svo konan dró garðstól í skugga trjánna til að
kasta mæðinni. Hún hafði aldrei getað samið sig að þeim sið að vera
innivið þegar heitast var um miðbik dagsins. Sólskinið og hitinn drógu
hana út rétt eins og vorflugu sem er nývöknuð til lífsins.
TMM 1991:4
51