Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Blaðsíða 103

— Eftir atvikum, sagði ég. Borgarstjóri skvetti meira á steinana.
Ladogin fór niður af bekkjunum, við heyrðum vatn renna í sturtuherberg-
inu.
Borgarstjóri sagðist mundu fara á eftirlaun eftir hálft annað ár. Ekki
hélt hann að sér yrði sérstaklega mikill söknuður að embættinu þegar þar
að kæmi. Malmberg furðaði sig á því, hvemig borgarstjóri hefði ára-
tugum saman getað unnið starf, sem honum félli greinilega ekki í geð.
Eg mundi, að Malmberg hafði nokkrum árum fyrr ætlað að flytja til
höfuðborgarinnar, komast í eitthvert stærra fyrirtæki, því þar hélt hann
sig mundu geta nýtt hæfileika sína betur; þyrfti ekki að vaga einn og kjaga
með framleiðsluna milli viðskiptavinanna, og um alla heimsbyggðina.
Samt hafði hann orðið kyrr héma, því að of margt batt hann við þessa
borg, skólar og vinir bamanna, starf konunnar, einbýlishúsið; lífsgæði,
sem hann var orðinn eins vanur og að fá blöðin á morgnana. Ég sagði
ekkert.
Þegar borgarstjóri skvetti enn á steinana, fór ég niður af bekkjunum.
I sturtuherberginu var enginn. Ég fór í sturtu og síðan inn í búningsklefa.
Hann var líka tómur. Ég þurrkaði mig, vafði handklæði um mig, setti
annað yfir herðamar til að halda hitanum og fór fram í fremra herbergið.
Ladogin lá ofan á túlknum á sófanum. Ég stóð kyrr í dyrunum, túlkurinn
leit á mig undan Ladogin og það var einhver rósemi í svipnum. Húðin á
Ladogin var skringilega hvít, það virtist ekki vera í honum nein beina-
grind, til að halda kroppnum í þeirri lögun, sem þekkt er að vænta má af
manneskju; fætur túlksins vom sinn hvom megin við Ladogin aðskildir,
pilsið upp.
Ég fór aftur inn í búningsklefann og settist á bekkinn. Drakk flösku
af bjór og lét húðina þoma. Klæddi mig. Ladogin kom, fór í sturtu og inn
í gufuna. Ég fór fram í fremra herbergið, tók annan bjór af borðinu,
smávegis á disk að maula, saltstengur, og settist við borðið. Túlkurinn
sat á sófanum. Ég brosti til hennar.
— Tja. Ekki dugir að æðrast, sagði túlkurinn án þess að brosa.
— Ekki var ég að sýta neitt, sagði ég.
Brátt komu hinir út úr búningsklefanum og fóru að éta og drekka.
Einhvern tíma um lágnættið fór Ladogin að vera til vandræða og við
héldum af stað til koma honum á hótelið. Við urðum að hálfbera hann í
bílinn og úr og um hótelgangana, Malmerg og ég. Túlkurinn fór inn í
TMM 1991:4
101