Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Side 110

Þessi stúlka þráir kyrrð og ást, „nærveru sálar“
(34), en það erekki hennar hlutskipti. I myndum
ljóðanna rambar hún á ystu nöf, nemur staðar
„á glerbrotaströnd í svarthvítri martröð" (6),
einblínir „á ófærar sprúngur spegilsins“ (8),
„eins viðbúin krossfestíngu og hægt er að vera“
(18). í „Úlfalda", dularfullu og heiftúðugu
kvæði, þrungnu sekt og leynd, sækir skáldið
mynd af kvennakúgun til Austurlanda (19), en
í „Uppvakníngi handa Kristjáni Steingrími"
(23) hanga ofbeldismyndimar uppi á vegg fyrir
ofan bókaskápinn. Skoðið þessar myndir vand-
lega:
höfuð og herðar og handleggur
aframmaður við olnboga
teygir sig yfir í næstu mynd
sem hefst við olnboga
og nær fram í fíngurgóma
á milli myndanna
má greina handleggsbút:
olnbogalið. Og höggið
sem klýfur skápinn í tvennt
niður sturlúngu. .. .
Sundraður mannslíkaminn á myndunum er
þama settur í frjótt póstmódemt samband við
menningararfinn, og úr verður margföld merk-
ing.
Stúlkan leitar til náttúrunnar í öng sinni og
fyllist undrun og hrifningu á því sem hún sér,
með ófyrirsjáanlegum fagurfræðilegum afleið-
ingum. Lýsingarorðin í náttúruljóðunum eru
fágætlega vel valin, og sum eru meistaraleg
nýhönnun. Lítum til dæmis á þetta merkilega
ættjarðarljóð, „ísland“ (32):
Blátt haftð
ístöðulaust djúpið
blátt hljóðið
hafið
grátt grjótið
ískyggilegt bjargið
grátt hljóðið
grjótið
íslandi orðið
Ekki á orðið ístöðulaust eins vel við neitt og
djúpið, og bjargið ískyggilegt þegar skuggamir
leika í því. Og orðið yftr þetta landslag er ein-
mitt „íslandi“.
En meðan myndir af landi og náttúm koma í
æ skýrari ofurraunsæjan IcelandReview-fókus,
verða nærmyndirnar af sálarlífi æ margklofnari
og fjarlægari. Ég nefni „Nálarauga“ (22) og
„Grænumýri“ (26) þar sem fortíðarmyndir
þröngva sér í gegn eins og í undarlega ljóðinu
„Graftarleyfi" (27) þar sem Linda er fom í stíl
svo að minnir á Þorstein írá Hamri.
Blátt í blátt
En Linda Vilhjálmsdóttir er skyldust Steini
Steinarr af öllum skáldum. Þó eru ljóðin hennar
engin „bein úr Steini“, eins og Böðvar Guð-
mundsson orðaði það. Hún er mikil hannyrða-
kona í ljóðum sínum, og þó ekki væri nema fyrir
litanotkunina stillir hún sér upp við hliðina á
honum. Skoðið þessa skærlitu útsaumsmynd af
óhugnaði:
Eg opna mér æð og liturinn
rauður er legíó
ívafið messínggult
koparhár fléttað í nomaþráð
slær kórréttan blæ
í hverablátt
haftð og himininn
og blóðrauðu í spanskgrænar fígúrur
sem stíga svarfdælskan mars.
Þá skal tína til svart
krúnk í krummann
útmálaðan
kroppandi í gullið í fjallinu.
(„Miðnætursól", bls. 38)
Eftirlætislitir Lindu eru hvítur og blár. Steinn
hefði orðið öfundsjúkur efhann hefði séðsumar
samsetningarnar af bláu hjá henni, og var hann
þó enginn aukvisi í bláum samsetningum. Þama
eru íslandsbláir, silfurbláir, grænbláir og hvera-
bláir tónar. Hestar eru brímbláir og vatnið í
Jökulsárlóni er svo blátt „að helst væri aðal-
blátt“. Það er rökrétt að hafa lokamyndina úr lífi
108
TMM 1991:4