Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Side 95

tíma lét hann syni sínum eftir fallbyssuna sem hann var nú að reyna að
koma í verð, auk tveggja riddarasverða með meðalkafla úr jámi, um það
bil hálfur annar metri á lengd hvort.
— En ég veit ekki hvemig mér kom til hugar að selja hana þessum
refum; sjáðu bara til, Gerania, þetta þarf ekki að koma okkur illa .. . Ja,
þessir ágætlega fengnu peningar gætu nægt okkur til að flytja til La
Paz.. .
— Og hvað með Santa Lucia kaupstefnuna?
— Við sleppum henni auðvitað, og í La Paz snúum við okkur að
smygli. Eins og hann gerði sonur hans Pizarro gamla. Núna er hann
orðinn fínn maður, á tvö hús við aðalbreiðgötuna og er formaður
verkalýðsfélags smyglara. Um daginn veitti hann borgarstjóranum orðu
úr skíra gulli og hélt víst svo hugljúfa ræðu að allir viðstaddir viknuðu.
Síðan vom þeir á fylliríi langt fram á næsta dag, með nóg af viskíi og
brandíi, og heila hljómsveit. Það kom mynd af honum í dagblöðunum.
Ég gæti ferðast til Desaguadero með almenningspallbíl og komið aftur
með markaðsvörur frá Perú, sem þú gætir svo selt á Nælonmarkaðnum.
Og við gætum haft það fínt, en ekki bölvað eins og núna með klæðskera-
vinnustofunni. Við myndum senda krakkana, eins og til dæmis hann
Manuel blessaðan, sem er orðinn stór strákur, en er svolítið sveita-
mannslegur, í San Calisto menntaskólann sem hefur fallegan skólabún-
ing...
Það var mikil vinna að drösla fallbyssunni út úr hominu. Til þess að
létta undir með sér notuðu þau vogaraflsstengur úr timbri og járni, og
reipi. Þegar þau vom loksins búin að koma fallbyssunni út í miðjan
húsagarðinn sáu þau að hún var orðin kolryðguð og þvoðu hana upp úr
bæði bensíni og olíu. En þó langmest með eigin svita. Ryðið ætlaði aldrei
að vilja fara af jáminu.
í býtið á mánudeginum þegar smábændurnir gengu hátíðlega inn í
húsagarðinn beið fallbyssan þeirra, hnarreist og hrein, og feikistór kjaftur
hennar hló við þeim. „Meistarinn, hugsuðu indíánamir á máli Aymara,
hefur ekki logið að okkur eins og kynblendingamir em vanir að gera.
Hvílíkan stærðar kjaft hefur hún þessi fallbyssa!“
— Þetta er hættulegasta vopn vanþróuðu landanna ...
Indíánamir höfðu komið með peningana með sér í tösku sem gerð var
úr grófu, hvítu bómullarpokaefni með áletruninni: Cartavio sykur. En
áður en hægt væri að semja um endanlegt verð og telja peningaseðlana
TMM 1993:3
93