Tímarit Máls og menningar - 01.06.2000, Blaðsíða 72

segir að sá sé vitur sem viðurkenni kjarkleysi sitt gagnvart lífinu. í
þessu felst uppreisn gegn hugrekkisdyggðinni gömlu.
Einginn karlmaður veit hvað kvenmaður veit og það mun ekki
vitnast fyren fæðast samvaxnir tvíburar, kallbarn og kvenbarn í
einum kroppi.
Paradísarheimt HKL
Einn rigningarmorgun í mars deildi ég horni
aftast í drekkhlöðnum Vatíkanvagninum með
ilmandi manni. Hans vinstri hönd og sú
hægri mín halda fast um lárétta stöng undir
afturrúðunni. Vagninn hossast -
og augu okkar skoppa eftir ójöfnum stein-
hellunum. Vísir fingur okkar snertast. Og
skiljast í þamæstu beygju. . . .
Jóhanna Sveinsdóttir: Vísirfingur. Guð og mamma
hans. 1994
Hrós á því skilið sá sem segir, ég hef ekki ævinlega kjark til að hugsa
um morgundaginn. Vegsömum grandvarleik og visku þess manns.
En engu að síður kann hann að ganga ótrauður út í morguninn eftir
þvllíka nótt.
Sigfús Daðason: Fjórða bjartsýnisljóð
2 hugrekki
Hér eru tvö dæmi um hugrekkið sem þurfti til að endurskapa samfé-
lagið, hugrekkið sem þarf til að hugsa frjálst og framkvæma hluti
sem stríða gegn ríkjandi viðhorfum.
. . . láttu ekki skelfa þig leiðsögu hans,
sem leggur á tæpasta vaðið.
Þorsteinn Erlingsson: úr kvœðinu E/ æskan vill rétta
þér örvandi hönd
Já, láttu gamminn geysa fram
í gegnum lífsins öldur;
þótt upp þær stundum hefji hramm
ei hræðstu þeirra gnöldur.
Sjá, hvílík brotnar bám mergð
á byrðing einum traustum,
ef skipið aðeins fer í ferð,
en fúnar ekki’ í naustum.
Hannes Hafstein: úr kvæðinu Áfram
70
www.malogmenning.is
TMM 2000:2