Són - 01.01.2004, Síða 106

KRISTJÁN ÁRNASON106
meðan brimið sópar sanda, —
svo ég met
visinn fausk og veðurbarinn,
varla get
mun jeg gert á morgni’ og óttu,
miðjum degi’ og svartri nóttu,
eins er alt
eyðilegt og kalt.
En þessi kórsöngur kallast ekki einungis á við frumkveðin ljóð Gríms
þar sem hann útmálar ellihrumleik sinn, allt frá afmæliskvæðinu frá
15. maí 1842, er hann hafði tvo um fertugt, heldur einnig á við frægt
ellikvæði Anakreons í líkum dúr sem Grímur lét ekki hjá líða að þýða,
og það raunar snilldarlega, en það endar á orðunum: „Geigvænlegur
grafarvegur! / Glasið hef ég tæmt, / eigi er afturkvæmt.“23
En þar með er komið að þeim kveðskap sem kalla má lýrískan í
þrengri merkingu. Í þessum flokki ríkir mikil fjölbreytni, jafnt í vali
skálda, kvæða sem hátta, og þar er slegið á alla meginstrengi ljóðlist-
arinnar: ástina, hetjuskapinn og dauðann. Á streng ástarinnar, sem
Grími var miðlungi tamur, kunni enginn betur að slá en Lesbeyjar-
Sapfó. Grímur fetar í fótspor þeirra Bjarna Thorarensen og Svein-
bjarnar Egilssonar er hann tekur til við að þýða frægasta kvæðisbrot
hennar, „Til ungmeyjar“. Og hann bætir um betur með því að þýða
fyrstur manna á íslensku hina frægu „Bæn til Afródítu“, og hlýtur það
að kalla á samanburð. Eitt hefur hann fram yfir og getur þess í sviga
undir heiti kvæðisins „Til ungmeyjar“ að það sé „undir hætti frum-
textans“. Það er að vísu ekki alls kostar rétt og væri nær að tala um
afbrigði hins upphaflega háttar, ef hrynjandin er skoðuð, því að sapfó-
arhátturinn samanstendur af þrem línum með ellefu atkvæðum,
fjórum tvíliðum og einum þrílið í miðju auk fimm atkvæða línu í
lokin. Þessu breytir Grímur á þann veg að þríliðurinn stendur fremst
í línunni auk þess sem hann bætir við rími eins og sjá má á upphafs-
línunum:24
Guða við yndi sælla jafnast sala’ að
sitja þjer gagnvart og þig heyra tala ...
23 Grímur Thomsen (1934 II:242).
24 Grímur Thomsen (1934 II:133).