Són - 01.01.2004, Side 117

ER MITT HEITI ÚT Í SKÓG 117
hafi þá verið grönn en þótt mjög smávaxin. Hún var dálítið
rauðbirkin, stóreygð og gráeygð, með mikið og fallegt rauðgult
hár, næstum gyllt. Oftast var hún glaðleg í framkomu, röskleg
og vildi láta verkin ganga, „láta hendur standa fram úr ermum“
eins og hún komst að orði. Orðhög var hún svo af bar og mjög
vel hagmælt, átti létt með að svara fyrir sig með vísu og gerði
það gjarnan en því miður eru flestar þeirra gleymdar. Hún hélt
þeim ekki til haga og því fór sem fór. Í samtali við fólk held ég
að henni hafi aldrei verið orða vant.4
Dýrólína fór ung að fást við vísnagerð og seinna skrifaði hún einn-
ig sögur í stopulum tómstundum. Þær eru nú komnar á Héraðsskjala-
safn Skagfirðinga og eru þar á meðal nokkrar sögur sem hún hefur
ekki verið búin að ljúka. Um skáldskapariðkun Dýrólínu farast
Ingibjörgu, dóttur hennar, svo orð:
Ekki veit ég hvers vegna móðir mín lagði fyrir sig annan skáld-
skap en ljóðagerð. Hún dáði menntun og unni öllu sem þjóðlegt
var og sjálfsagt hefur hugur hennar staðið til annars en að verða
fátæk bóndakona. Ef til vill hefur skáldsagnaritunin verið henni
uppbót á það er hana sjálfa skorti. Stundum hefur mér dottið í
hug að hún hafi lifað í tveimur heimum, þeim raunverulega þar
sem lífsbaráttan var vægðarlaus, og hins vegar heimi skáldskap-
ar, sem hún skapaði sér sjálf og gat ráðið gangi mála.
Eins og aðrar sveitakonur átti hún fáar tómstundir en væru
þær einhverjar þá notaði hún þær til að skrifa. Einkum var það
seint á kvöldin þegar aðrir voru sofnaðir að hún tók fram blöð-
in sín og hófst handa, en pappír kostaði peninga og hann þurfti
að spara eins og annað, þess vegna var hvert pappírsblað notað.
Ég man hve vel hún strauk og sléttaði úr mislitum umbúða-
pappír til þess síðar að geta skrifað á hann.
Á veturna hafði hún lítinn lampa á borðshorninu til að skrifa
við en steinolíuna þurfti að kaupa og þar af leiðandi spara hana
líka, enda minnist ég þess sem smákrakki að hún bjargaðist við
týru.
Þrátt fyrir þessa tómstundavinnu vanrækti hún ekki heimilis-
störfin, en heilsunni hrakaði eftir því sem árin liðu og störfin
færðust meira yfir á herðar okkar systranna. En hún var á fótum,
4 Ingibjörg Björnsdóttir (1990:5).