Són - 01.01.2004, Page 124

124 KRISTJÁN EIRÍKSSON
Sunnanvindar senda fjer.
Sortnar tinda kögur.
Hnýtir linda sinn að sér
sólin yndisfögur.
Ég vaknaði við það að ég var að kveða vísuna en ekki vissi ég
hvort hún var eftir mig eða ekki. Ég lofaði heimilisfólkinu að
heyra hana því ég þóttist þess fullviss að tíðarfarið mundi
bráðlega batna. Að fjórum dögum liðnum gerði hlákublota og
kom þá upp snöp hér á Reykjaströnd en aðalbatinn kom þó
ekki fyrr en nokkrum dögum síðar. Ég fór ekkert leynt með
vísuna, kenndi hana afbæjarfólki og skrifaði hana norður í Eyja-
fjörð, mönnum er því vel kunnugt um að mig dreymdi hana.21
Þá skrifar Dýrólína í sama bréfi eftirfarandi frásögn af tveim öðrum
draumvísum sínum:
Annars hefir mig oft dreymt vísur, síðast í vetur nóttina milli
23.–24. desember. Þá þóttist ég vera stödd úti ásamt fleiru fólki;
mér þótti útlitið vera svo sem það var, jörðin alhvít og sá
hvergi á dökkvan díl, ég mundi vel eftir því í svefninum að
tíðarfarið var illt. Ég sá það var glaða sólskin, þó orti ég þessa
vísu í svefninum:
Oft þó reynist öfugstreymt
út við Norðurpólinn
okkur aldrei getur gleymt
Guð né blessuð sólin.
Ég sagði manninum mínum um morguninn að hann mætti
óhætt treysta því að eitthvað batnaði og það áður langt liði. Þess
var heldur ekki langt að bíða. Ég hefi verið sérlega berdreymin
um ævina og það svo að mér kom fátt á óvart. Fyrir sex árum
síðan dreymdi mig að ég þóttist vera á gangi í í einhverju kaup-
túni. Ég þóttist hafa sár á höfði og bundið um hvítum dúk, ekki
vissi ég hvernig á sárinu stóð. Ég sá margt fólk á götunni og þar
á meðal unglingspilt, sem ég þekkti þó ekki. Mér þótti hann
21 Dýrólína Jónsdóttir (28. janúar 1918).