Són - 01.01.2004, Qupperneq 140

EYSTEINN ÞORVALDSSON140
lindarniður
græn tó.
Þetta knappa ljóð geymir sömu meginhugsun og kvæðið „Réttar-
vatn“: þann hugarlétti og það yndi sem öðlast má þegar maður finnur
gróna vin í eyðimörk öræfanna. Fögnuður augnabliksins felst hér í
sjálfu nafni ljóðsins. En bæði ljóðin geyma sömu mótíf sem sýna þá
tilfinningu og það geðslag sem í þeim ríkir: ferðalangur, líðandi lækur,
lindarniður, grastó. Jónas lætur þess getið að hann uni sér afar vel
þarna. Úr hinum skýru ljóðmyndum Snorra andar hinum sama
feginleika þótt ekki sé haft orð á því. Jónas tilgreinir staðsetningu
nákvæmlega með örnefnum nær og fjær; hann er sjálfur nálægur í 1.
persónu sjónarhorninu en í ljóði Snorra má hver og einn finna sjálfan
sig og úthluta því landfræðilegum samastað. Þar er hvorki að finna
persónufornafn né sagnorð og ekkert örnefni.
Þó að módernistar hafi kappkostað að efla og nýta sér mynd-
hverfingar, sem áttu það til að verða torræðar, var líka hægt að byggja
ljóð úr beinum myndum svo að nýnæmi væri að eins og sjá má í þessu
ljóði Snorra. Í fyrra hluta ljóðsins má finna ljóðstafi sem minna á
fótatak göngumannsins en annars er það óbundið. Hljómur orða er
hér valinn af kostgæfni til samræmis við inntakið. Í fyrra hlutanum,
göngunni um hrjóstrin, hafa orðin harðan og hrjúfan hljóm. Seinni
hlutinn, fyrirheit um hvíld, endurnæringu og svolitla náttúrusæld, er
byggður úr hljómþýðum orðum.
Snorri Hjartarson (f. 1906) var af sömu kynslóð og Steinn Steinarr
og var jafnvígur á öll form ljóðlistar, orti bæði hefðbundið og óbundið
og einnig ljóð með hinu blandaða sniði íslensks módernisma.
Æskuást
Hér verður fjallað um ljóðin „Hinn fyrsti ástardraumur“ eftir Stein-
grím Thorsteinsson og „Æska“ eftir Einar Braga.
Kvæðið „Hinn fyrsti ástardraumur“ eftir Steingrím Thorsteinsson
er gott dæmi um ástarljóð rómantíkur. Það er mælskt og útleitið, sjö
erindi, og mælandinn er ástfanginn karlmaður. Fyrstu tvö erindin birta
náttúrulýsingu sem er samstiga háleitum ástarkenndum. Eins og læk-
irnir streyma að ægi blám, „svo lífið ungt til ástarhafs vill streyma“.
Þriðja erindi kvæðisins hljóðar svo:9
9 Steingrímur Thorsteinsson (1958:20).