Gerðir kirkjuþings - 01.01.2000, Síða 7

sem ég get aldrei gleymt. „Ég ætlaði að tala um guð við drengi. En þess í stað talaði ég
við guð um drengi.” Þá fyrst værum við í kreppu og alvarlegri kreppu ef við hættum að
tala við guð. Það er hið eiginlega og ævarandi hlutverk kirkjunnar að tala við guð um
þjóðina okkar og um kirkjuna sem við erum kölluð til að þjóna og laða og leiða, um
þjóðina sem við erum kölluð til þess að laða og leiða að lindum hins lifandi orðs, hins
lifandi vatns. Ef við verðum ekki biðjandi kirkja, leitandi auglitis guðs.
Einu sinni var sagt: „Strangt til tekið þá ættum við að segja að kirkjan sé alltaf í kreppu,
en að hennar helsti veikleiki sé sá að hún veit sjaldnast af því." Við þykjumst vita það
um þessar mundir, við erum jafhvel allt of viss um það að kirkjan sé í kreppu. Við getum
bent á ótal dæmi um það af vettvangi dagsins. Fólk hefur lýst vonbrigðum sínum yfir
kirkju sem sé fjarri þeim háleitu markmiðum sem hún á að vinna að og standa fyrir. Oft
virðist tungutak kirkjunnar, orðfæri og tjáningarform fjarlægt samtímanum, og kirkjan
ekki í „takti við tímann“. Sérhver kristin manneskja sem hlustar og hugleiðir strauma og
stefnur í umræðu samtímans hlýtur að fmna hvemig efinn sækir á um styrk eigin trúar og
þeirrar kirkju sem á að bera og næra og leiða í trú og í von og í kærleika.
Kirkja sem kölluð er til að byggja samfélag fólks um iðkun og athafnir sem greiði veg
uppeldi í trú og sið, hlýtur að finna til vanmáttar síns á tímum vaxandi
einstaklingshyggju, neyslu og áhorfs, þar sem æ fleiri lifa í gegnum skjáinn, matreidda
tilveru skoðanamótendanna, auglýsinganna, fjölmiðlanna. Kirkja sem á að vera samfélag
um iðkun trúar þar sem við njótum styrks hvert af öðru, þeirrar trúar sem er traust og
tryggð og trúnaðarsamfélag við æðri mátt, verður hún ekki utangátta í heimi þar sem
keppikeflið æðsta virðist að raunhæfa sjálfan sig hvað sem það kostar, að finna sjálfan
sig og vera sinn eigin herra? Kirkja sem hefur boðskap að flytja og ber að boða einn,
sannan guð hlýtur að finna að sér kreppt þegar fjölhyggjan sækir á og hefðbundið
orðfæri kirkjunnar verður æ meir framandi og jafnvel ögrandi. Kirkja sem kölluð er til að
bera vitni um vilja guðs og leiðsögn orðs hans hlýtur að vera í vanda þegar sjálfhverf
afstæðishyggja leggst yfir með vaxandi þunga. Kirkja sem á að benda á gömlu göturnar
mannúðar og miskunnsemi og samhjálpar virðist skelfing gamaldags þegar
hnattvæðingin sækir á og hin alhelgu peningasjónarmið ryðja sér æ meir til rúms og þar
sem það fólk sem ekki getur fylgst með í þeim straumi og fjárfest, það þokast æ meir út á
jaðarinn. Samtími okkar lofsyngur menningu og uppeldi sem leggur ofuráherslu á
fullnæging þarfanna og að forðast sársaukann í lífinu og viðurkennir engin mörk og
engar hömlur að því er virðist, en veldur skertri sjálfsmynd, rótleysi og tilgangsleysi og
hrekur fólk inn í flóttaleið vímufíknar sem svo oft endar með skelfingu. Og hrópar á
forvamir og leggur ofuráherslu á tæknilausnir en vill gleyma að forvamir eru uppeldi og
uppeldi byijar heima þar sem virðing og trúfesti, kærleikur, umhyggja, ást og náð er
lífinu skjól og vöm.
Og víst fínnum við sem störfum á vettvangi hinnar þúsund ára gömlu kirkju til
öryggisleysis og óvissu andspænis þessu öllu. Ögmn verður að mæta jafnframt því sem
kirkjan er sjálfri sér trú, eðli og innihaldi trúar sinnar og meistara sínum og Drottni.
Kristin trú hefur reyndar alltaf þurft að glíma við heiminn, vera í heiminum en ekki af
heiminum.
5