Gerðir kirkjuþings - 01.01.2000, Qupperneq 9

heldur til að bjóða til veislu guðs ríkis, og þess lífs í fullri gnægð sem Kristur býður og
gefur.
Það verður meginviðfangsefni kirkjunnar, kristinnar kirkju á nýrri öld að veita leiðsögn í
andlegum efnum og laða og beina för fólks til samfélags við Jesú Krist. Að leggja
bömunum okkar bænarmálið á varir og hjarta og miðla þeirri trú sem starfar í kærleika.
Þjóðkirkjan verður að móta á vettvangi safnaða sinna nærsamfélag þar sem náðin er
veruleiki, trúin og vonin og kærleikurinn er ekki mynd á vegg heldur lifað líf. Það er í
þessu sem úrslitin ráðast um framtíð kristni á íslandi. Og hér er okkar verkefni.
Bæði í Gamla- og Nýja testamentinu er lögð áhersla á að skýrasti mælikvarði á trú birtist
í því hvemig þörfum hinna snauðu er sinnt. Trúfesti við hinn lifandi guð kemur fram í því
að láta neyð hinna fátæku ganga sér að hjarta eins og Kristur gerði. I Gamla testamentinu
em þau gjaman nefnd sem samnefnari hinna fátæku, útlendingurinn og ekkjan. Við
höfum þau enn á meðal okkar. í miðdepli boðunar Jesú var samstaða og samlíðun guðs
með hinum snauðu og sjúku og fram hjá því megum við ekki líta. I orði og sakramentum
erum við umvafin fómandi kærleika Krists sem gefur okkur kraft og kjark til að bregðast
við með verkum réttlætis og miskunnsemi í þágu hinna þjáðu og smáðu okkar á meðal.
Á okkar velmegunartímum horfumst við í augu við þá þverstæðu að bilið breikkar milli
auðs og örbirgðar. Prestar kirkjunnar verða áþreifanlega varir við þá erfiðleika og skort
fólks í sóknum sínum, fólks sem virðist festast með einhverjum hætti í vítahring fátæktar,
umffarn allt öryrkjar og bótaþegar. Og þetta er dapurleg staðreynd. Enn berast að eyrum
okkar óp hinna fátæku, útlendingsins og ekkjunnar. Þjóðkirkjan heitir á stjómvöld að taka
á þessum málum eins og gefin em fýrirheit um í stjómarsáttmálanum. Og þó er okkur svo
vel ljóst að efnahagslegar og pólitískar aðgerðir verða seint til þess að uppræta allan skort
og neyð hversu þéttriðið sem öryggisnet almannatrygginganna verður. Það þarf líka hina
siðferðilegu afstöðu og ábyrgð sérhvers einstaklings. Og þar kemur til okkar kasta. Sóknir
kirkjunnar þurfa að efla kærleiksþjónustu safnaðanna og hvetja okkur hvert og eitt til
ábyrgðar, að við eigum að gæta meðbræðra okkar og systra. Sóknir kirkjunnar em hvattar
til styrkja Hjálparstarf kirkjunnar svo hún geti eflt aðstoð sína innanlands jafnframt því
sem þróunar- og neyðarhjálp erlendis er aukin. Þær em hvattar til að taka málefni
kristniboðsins upp á arma sína. Um leið og ég segi þetta vil ég þakka þau stórkostlegu
viðbrögð sem þjóðin sýndi við ákalli Hjálparstarfs kirkjunnar til hjálpar bömum í ánauð á
Indlandi nú í vor. Það var dýrmæt þjóðargjöf í tilefni kristnihátíðar.
Þjóðkirkjan hefur mikilvægu hlutverki að gegna í samtíð og á 21. öldinni. Engin stofnun
á Islandi getur sýnt fram á annað eins samhengi í þjóðarsögunni og kirkjan. Og um það
viljum við standa vörð um leið og við mætum trúarþörf samtímans með næringu hins
heilnæma orðs fagnaðarerindisins. Þjóðkirkjan hefur verið kjölfesta í samfélaginu og við
skulum standa vörð um þá kjölfestu. Þjóðkirkjan hefur breiðari snertiflöt við heimili og
stofnanir samfélagsins en nokkur önnur stofnun. Með uppeldi heimilanna, fræðslustarfi
safnaðanna, bamastarfi, fermingarfræðslu og æskulýðsstarfi vill þjóðkirkjan greiða veg
kristnu siðgæði og veita leiðsögn og stuðning í siðgæðislegum efnum. Og í ljósi
kærleiksboða Krists og gullnu reglunnar vill hin opna þjóðkirkja stuðla að umhyggju og
umburðarlyndi, virðingu fyrir manngildinu og lotningu fýrir lífi. Þjóðkirkjan er í eðli sínu
7