Gerðir kirkjuþings - 2005, Qupperneq 10

hugga í sorg þau gömlu, sjúku, heimilislausu, allsvana - verkefriin sem
Hjálpræðisherinn sinnir.” Hattersley bendir á að nærfellt allir þeir sem standa að þess
háttar hjálparstarfi séu á vegum trúarsafiiaða eða kirkjustofhana. Og hann bætir við,
„áberandi er að hvergi sjást hjálparteymi vantrúarfélaga, ffíhyggjusamtaka,
guðleysingjaflokka, - þess háttar fólks sem ekki einasta gerir lítið úr þeim sannindum
sem trúarbrögðin standa fyrir, heldur telur þau standa gegn framfÖrum og jafnvel vera
undirrót ills.”
Hattersley fullyrðir að það séu umffam allt fólk sem lætur stjómast af trú, sem líklegast
er til að fóma sér til hjálpar öðmm. „ ... það em þau sem helst em reiðubúin að skipta
um daunillar sáraumbúðir, skipta út þvagblautum svefiipokum útigangsmannanna, - og
það sem sennilega er erfiðast alls- leitast við að sannfæra þá um að tími sé kominn til að
þeir fái læknishjálp. Góðverk, eins og John Wesley sagði, em ekki trygging fyrir
himnavist. En umffam allt em þau unnin af fólki sem trúir á að himinninn sé til.”
„Samhengið er svo greinilegt,” segir Hattersley, „að engin leið er að efast um að trú og
umhyggja haldast í hendur.”„Biblían er svo full af mótsögnum að við getum samþykkt
eða hafiiað siðaboðum hennar eftir smekk. Samt sem áður fara karlar og konur, eins og
ég, sem getum ekki samþykkt leyndardóma trúarinnar, ekki út með Hjálpræðishemum á
kvöldin. Eina mögulega niðurstaðan er að trúin kemur með pakka af siðaboðum sem,
þó að þau móti ekki skoðanir allra sem trúa, hafa þó áhrif á marga til að veita þeim
siðgæðislega yfirburði yfir guðleysingja eins og mig. Ef til vill hefur sannleikurinn gert
okkur fijáls. En hann hefur ekki gert okkur jafn aðdáunarleg og miðlungs foringja í
Hj álpræðishemum.”
Orð Roy Hattersley em umhugsunarverð. Öll ættum við að spegla okkur og kirkjuna
okkar í þessum orðum. Spegla í þeim þau málefhi sem okkur finnst á okkur brenna sem
kirkja í þessu landi.
Þjóðkirkjunni er falið verk og orð. Hún er, hver svo sem vettvangur hennar er,
embætti, stofnun, söfnuður, hún er skuldbundin boðskap, gildum, sannindum um lífið
og tilveruna, og lífsmáta sem birtist í umhyggju og kærleika. Þetta er boðskapur og
gildi sem gera skal alla að lærisveinum lausnarans. Orð okkar skipta máli. Við þurfum
að huga vel að þeim. Ef þau hljóma ekki sem góðar fféttir og gleðitíðindi firá Guði, sem
orð sem breyta lífi og heimi til góðs, leysa viðjar og lækna mein, hvað er þá að?
Kirkjan á að vera í samtali við samtíð sína. Þó hvarflar stundum að manni hvort hún sé
bara í raun að tala við sjálfa sig. Og eins ættum við sem hér sitjum að hlusta eftir því
hvað við erum að segja við þjóð og kirkju og hvort það greiðir veg fagnaðarerindisins,
eða hindrar ffamgang þess. Við erum kölluð með góðu fféttimar, fátækum, þjáðum og
fjötmðum nær og fjær. Og góðu fféttimar fjalla ekki um hagsmuni stofnunar og
hlunnindi prestastéttarinnar. Það em fféttir af ffelsaranum Kristi og mætti hans til að
reisa upp, lækna. Heyrir íslenska þjóðin okkur tala um það? Fær hún tækifæri til að
skynja leyndardóminn við kirkjuna, að hún er ný sköpun, sakramental, læknandi
samfélag þar sem okkur veitist hlutdeild í lífi Guðs, sem hann réttir okkur sem gjöf er
við heyrum orð hans og neytum sakramenta hans. Kirkjan hans er ætíð meiri en það
sem við sjáum og skilgreinum, máttur Guðs er meiri, dýrð hans stærri, líf hans
undursamlegra en við getum ímyndað okkur.
8