Glóðafeykir - 01.04.1984, Blaðsíða 31

GLÓÐAFEYKIR
31
Ásgrímur Sveinsson, klœðskeri.
í upphafi unnu sjö stúlkur á stofunni og höfðu nóg að gera, yfírleitt.
Heldur lítil vinna var oftast á sumrin en mikið að gera fyrir stórhátíðir
eða er nálgaðist sæluviku. Þegar verkefni urðu fjölbreyttari var bætt
við starfsliði og fram til 1946 voru tíu stúlkur á stofunni. Ur því
fækkaði þeim. Efnisskortur í lok stríðsins var slíkur að við borð lá að
hætt yrði rekstri hennar. Stjórnin ákvað hinsvegar „að reynt til hins
ýtrasta að halda saumastofunni gangandi.” En starfsfólki fækkaði og
er lokað var unnu þar aðeins þrjár stúlkur: Gunnfríður Sigurðardóttir,
María Sveinsdóttir og Sigurlaug Antonsdóttir.
Fyrstu árin voru laun greidd eftir afköstum, þ.e. ákveðið kaup var
greitt fyrir hverja saumaða flík. Hinsvegar var Asgrímur klæðskeri
ætíð á föstum mánaðarlaunum. Vorið 1940 fengu stúlkurnar nokkra
kauphækkun. Eftir hana fengu þær 15 kr. fyrir hvern jakka, 5 kr. fyrir
buxurnar og 4.25 kr. fyrir vestið. Litlu síðar var farið að greiða föst
mánaðarlaun og tekin upp kauptrygging. Var svo til loka. Sú
kauptrygging gilti þó ekki allt árið heldur aðeins þann tíma sem áætlað
var að vinna. Það var raunar meginhluta ársins . ^ jafnan nóg að hafa;
yfírvinna var hinsvegar engin. Nokkur verkaskipting var og með
konunum. Gunnfríður Sigurðardóttir var lærð saumakona og
„snillingur í höndunum”. Hún vann öll hin vandasamari verk, en ella
voru sumar í jökkum, aðrar saumuðu buxur, þriðji hópurinn gerði