Glóðafeykir - 01.04.1984, Blaðsíða 67

GLÓÐAFEYKIR
67
var áhrifamaður í verkamannafélaginu Fram á Sauðárkróki,
formaður félagsins 1925 og 1939 og síðar kjörinn heiðursfélagi.
Formaður Ungmennasambands Skagafjarðar 1930 - 1936, starfaði í
Góðtemplarareglunni frá 1934, í stjórn stúkunnar „Gleym mér ey”.
Einn af stofnendum Varmahlíðarfélagsins og kjörinn í stjórn þess. Sat
í stjórn Skógræktarfélags Skagfirðinga. Enn var hann í stjórn
Byggingafélags verkamanna, í stjórn Alþýðuflokksfélags Sauðár-
króks, í flokksstjóm Alþýðuílokksins og hvað eftir annað í framboði
til Alþingis fyrir flokkinn, enda ákaflega óhvikull og öruggur
flokksmaður. Magnús var mikill áróðursmaður, góður og rökfastur
ræðumaður, enginn skörungur að vísu í ræðustóli, en mál hans var
jafnan borið uppi af óhvikulli sannfæringu, sem stundum gat stappað
nærri þráhyggju, en ávallt drengilega flutt og laust við áreitni, enda
var honum fjarri skapi að valda öðrum sársauka. Síðast en eigi síst er
þess að geta, að Magnús sat í stjóm Kaupfélags Skagfírðinga 1946 -
1961 og var jafnframt ritari félagsstjórnar. Hann var þar, sem ella,
farsæll í starfi. Hvar, sem Magnús kom við sögu, var hann góður og
ljúfur í samstarfi, en hélt þó fast á sínu máli.
Magnús Bjarnason var einhleypur maður alla ævi, kvæntist hvorki
né átti börn. Eigi var hann sjálfum sér mikill fédrengur. En hann var
storgjöfull maður. Nutu þess bæði einstaklingar, félög og stofnanir.
En betur kom honum, að eigi væri í hámæli haft. Hann átti bókasafn
mikið og gott en seldi fyrir allmörgum ámm og gaf andvirðið
félagsskap, sem hann bar fyrir brjóst. Svona var Magnús. Rösku ári
fyrir andlát sitt gaf hann Héraðsskjalasafni Skagfirðinga 500 þús. kr.,
er vera skyldi stofnfé „Menningarsjóðs Magnúsar Bjarnasonar”. Sá er
tilgangur sjóðsins, að verðlauna bestu vísuna sem stjórn safnsins berst
að lokinni vísnakeppni, er stjómin skal efna til í héraðinu ár hvert.
Öllu þjóðlegri tilgangur varð naumast fundinn Tekið er fram í
gjafabréfmu, að „ekki ber að taka gildar aðrar vísur en þær, sem ortar
eru undir hefðbundnum hætti og notaðir eru höfuðstafir og stuðlar og
vísumar séu ferskeytlur eða hringhendur”. Magnús fyrirleit svokölluð
„atómljóð”, sem hann taldi reynar engin ljóð og bera vott um hreina
ómenningu. Má víslega ætla, að með stofnun Menningarsjóðsins hafi
hann viljað gera sitt til að hamla gegn þvílíkri hnignun og ómenningu,
er hann taldi atómkveðskapinn vera. í örstuttu bréfi til stjórnar
Héraðsskjalasafnsins, er gjafabréfinu fylgdi, standa þessar setningar:
„Það skal tekið fram, að ég vil, að engin tilkynning sé birt um gjöf
þessa, enda er nægur tími til þess, þegar ég er dauður.”