Skírnir - 01.01.1975, Qupperneq 65

SKIRNIR
SEINT BORGUÐ KIÐIN
63
hann heyrir mannamál. í því sér hann Maurhildi álengdar sitjandi
á kletti. Þorsteinn klifrar upp á bakkann og kemst aftan að henni.
Hún er þá aö naga holdið af höfuðkúpu bónda síns og tauta fyrir
munni sér.
Sig við tala hún sjálfa var og mælti:
hvör mun betur bryggja líns
bónda hafa notið síns?
I því heggur Þorsteinn til hennar með' öxinni, hún fellur ofan
fyrir hamarinn og endar svo ævi sína. En Þorsteinn tók mikinn auð
í arf eftir bróður sinn og bjó á Stokkseyri.
3
Höfuðpersóna sögunnar er Þorbjörn. Aðalefni frásagnarinnar er
ógæfa hans, sem stafar af nirfilshætti og meinsemi. Hann er engan
veginn geðfelldur maður og getur því ekki verið söguhetja. Hetjan
í sögunni er Þorsteinn bróðir Þorbjarnar, andstæða hans í hvívetna,
rausnarsamur og vinsæll gleðimaður.
Þorsteinn spakur, vinsæll var,
virtist jafnan glaður,
skyn á margt í brjósti bar,
bezti gleðimaður.
Þorbjörn aftur þar á mót,
þussi og féníðingur,
hataði gleði og gamanhót,
gráðugur illhryssingur.
Um Þorbjörn ennfremur orðin: „gikkslega í geði þver, / gjöld þess
seinna bar hann“.
Á þennan veg er bræðrunum lýst í upphafi frásagnar til undir-
búnings atburðanna. Þorsteinn er góður og jákvæður persónuleiki
og því er tengt í skoðun sögunnar að hann er hagleiksmaður að öllu
og ber skyn á margt. Hann ber jafnvel gæfu til að hafa betur í skipt-
um við óvættir. Þorbjörn er hins vegar neikvæður. Hann er nízkur,
þrjózkur og harður og enginn félagsmaður. Að skoðun sögunnar er
það þessu ekki óskylt að hann er ólaginn og óforsjáll og hlutirnir
snúast á versta veg fyrir honum. Annar bróðirinn er gæfumaður,
hinn ógæfumaður. Andstæðurnar eru eins og hvítt og svart.