Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1967, Side 36

34
MÚLAÞING
götuna frá Starmýri. Voru það lotlegir menn og fátæklega búnir
eins og allur almenningur var á þeim árum. Nokkru seinna reið svo
Guðmundur á eftir þeim. Hann náði þeim austan við Hamarsleir-
ur og reið svo áfram út á Djúpavog. Hann hitti faktorinn á kont-
órnum og tók hann Guðmundi hið bezta. Þeir ræddust við um stund
og féll vel á með þeim. Spurði Guðmundur hvort ekki hefðu komið
til hans fjórir Hornfirðingar í verzlunarerindum nýlega. Jú, faktor
kvað þá hafa komið, en hann hefði ekki getað liðsinnt þeim því þeir
heíðu ekki haft neitt til að greiða vörurnar með. Sagði Guðmund-
ur að nú væru þessir sömu menn aftur að koma eða komnir og nú
yrðu þeir að fá einhverja úrlausn. Fór nú heldur að þykkna skapið
í faktornum og deildu þeir um stund og var hvorugur mjúkmáll.
Sagði þá Guðmundur að þeir færu ekki aftur án þess að fá umbeð-
ið á hestana, það yrði hvorki glysvarningur né óþarfavara sem um
yrði beðið. Spurði þá faktor hvort Guðmundur væri kominn til
þess að ræna sig vörum. Nei, ekki kvað hann það, en því hefði hann
komið að sín orð mættu verða þeim til stuðnings. Heldur mýktist
skap faktors við þessi orð Guðmundar og samdist nú svo með þeim
að Hornfirðingarnir fengju umbeðnar vörur, en Guðmundur á-
byrgðist skuldina.
HVALURINN
Oft var matarskortur á vorin á þessum árum og hreinn sultur oft
ef ekki barst einhver björg af sjó. Þóttist þá margur sæll sem komst
í góða matarvist og fékk hlýja skjólflík að klæðast í, en minna var
hugsað um hátt kaup, enda slíku ekki til að dreifa þar sem fram-
boð á fólki var meira en á þurfti að halda. Þess er getið að eitt vor
hafði Guðríður kona Stefáns Hjörleifssonar sagt við mann sinn að
mikið kviði hún fyrir þessu vori ef ekki bærist nein björg af sjó.
En Stefán hughreysti hana, kvaðst engu kvíða, það bærist einhver
björg. Leið svo timinn, en ekkert rættist úr. Einn morgun sagði
Guðríður að nú vissi hún ekki hvað hún ætti að skammta í dag.
Stefán svaraði fáu, en gekk út og upp á bæ til bróður sins sem var
úti staddur. Þeir ræddust við um stund. Sáu þeir þá hvar maður
gekk út úr mýri fyrir neðan Starmýrarbæinn og stefndi út Aura.
Þóttust þeir vita að hann væri frá Hofi og ætlaði að ganga á reka