Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1967, Blaðsíða 166

164
MÚLAÞING
Hann svaraði því, að þessari spurningu væri hann ekki skyldugur
til að svara. Eg rétti honum þá höndina og sagði: „Vertu sæll!“
Ég held ég hafi ekki séð hann síðan. Af þessu leiddi, að ég fylgdist
ekki með vegagerðinni, hve langt hún komst með ári hverju. Seinna
um sumarið lét hann fara að vinna að undirbyggingu vegarins í
ákvæðisvinnu. Þá fengu flokkstjórar að velja sér vinnufélaga, og
daglaun voru jöfnuð. Vegurinn lengdist fljótt, en var óvandaður
bæði að útliti og gæðum og hefur því þurft mikið viðhald. Vegur
sá, sem Magnús lagði, hefur lítið verið endurbættur, aðeins haldið
við. Nú er búið að byggja nýjan veg á miklum hluta af Fagradal.
Enn má geta þess, að vegurinn yfir Skriðurnar á Fagradal var
lagður af norskum vinnuflokki, sem fenginn var til þess, en hvernig
á því stóð, að hann lagði ekki meira af veginum en yfir Skriðurn-
ar, veit ég ekki, og ekki man ég, hvort það var hann, sem lagði veg-
inn til þess að koma efninu í Lagarfljótsbrúna 1902 eða það var,
þegar vegurinn var lagður beggja megin við Skriðumar 1905. Verk-
stjóri þessa vinnuflokks hét Jentoft Kristiansen. Hann settist hér að.
varð kaupmaður á Seyðisfirði og verzlaði i svonefndri Litlubúð.
HVÍTA FYLGJAN
Þessi saga gerSist eftir siðustu aldamót, og læt ég A segja frá:
Eg var á ferð frá Litia-Sandfelli og ætlaði út að Hryggstekk. Snjór var á
jörð og gott gangfæri, en ofan á snjónum var ísingarskel, sem brotnaði undan
fæti og lét dálítið hátt í. Logn var og hljóðbært, en dimmt í lofti og slæmt
skyggni. Þegar ég hafði skammt farið, heyrði ég, að einhver kom á eftir mér.
Eg bjóst við, að það væri maður, sem ég átti hálfpartinn von á og skeytti því
engu. En svo heyrði ég þetta nálægjast, en sá engan. Von bráðar var þetta
komið svo nálægt mér, að ég hefði átt að sjá það. En svo var ekki, og greip
mig þá ónota geigur. Ég fór að greikka sporið, og síðast hljóp ég heim í
Eyrarteig. Þar var fordyri fyrir útidyrum. Eg hljóp inn í það, lokaði hurð-
inni og spelkaði aftur. Síðan ætlaði ég að blása mæðinni og jafna mig, áður
en ég kveddi dyra.
Þá datt mér allt í einu í hug sagan af Stuðlabóndanum, sem flúði undan
skóþvengnum sínum, og fór því að gægjast út um lítið gat eða rifu, sem var
á fordyrinu. Sá ég þá á hlaðinu hvítan hund, sem ég þekkti og átti heima i
Litla-Sandfelli. Síðan barði ég að dyrum, því að ég átti eitthvert erindi í
Eyrarteig, en er inn kom, hafði fólkið orð á, að ég væri hvítur og fölur. Síðar
um kvöldið fór ég að Hryggstekk, og fylgdi hundurinn mér þangað. í'ann ég
þá ekki til myrkfælni og aldrei síðar. (Hrólfur Kristbjörnsson skráSi)