Þjóðmál - 01.06.2010, Blaðsíða 83

Þjóðmál SUmAR 2010 81
maður . Sá sem ekki reynir að bera í bætifláka
fyrir kúg arann og harðstjórann er „hægri“
maður .
Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki
aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka,
sökunautinn, yfirhilmarann . Því má alls ekki
gleyma jábræðrum kommúnista úr röðum
„annarra vinstri manna“, sem voru og eru
miklu, miklu fleiri en eiginlegir komm ún­
istar . Þeirra hlutverk í kalda stríðinu var fyrst
og fremst að þegja um eða gera sem minnst
úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst,
að stimpla hvern þann „fasista“, sem sagði
sannleikann um það sem fram fór í alræðis­
ríkjunum .
Mér finnst don Quixote merkilegri en
Sancho Panza . Ég er líka þannig gerður, að
mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, að flestu
leyti markverðari persóna en þjófsnauturinn .
Þess vegna finnast mér, þrátt fyrir allt, Vinstri
grænir miklu, miklu, miklu merkilegri en
Samfylkingin og Framsókn .
Þeir sem yfirleitt eru taldir til „hægri“ í stjórn­
málum eru hins vegar afar mis litur hópur . Þeir
eiga í rauninni nánast ekki neitt sameigin legt
annað en fullkomna and úð á kommún ist um
og jámönnum þeirra á vinstri væng . Til dæmis
eru þeir Hitler og Hayek báðir taldir til „öfga­
hægrimanna“ af vinstra fólki, sem spyrðir þá
jafnvel saman í einfeldni sinni . Ég skrifa því
„hægri“ með gæsalöppum en vinstri ekki .
Stuðningsmenn einhvers málefnis eiga
nefni lega alltaf miklu meira sameiginlegt en
and stæð ingar þess .
Ég ætla ekki að ræða hér í löngu máli stuðn ing þúsunda núlifandi Íslendinga,
margra þeirra enn valdamikilla í stjórnmál um,
fjöl miðlun og menningarlífi, við kúgara og
þjóðar morðingja kommúnista . Það hafa aðrir
gert . Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal
þeirra samtímis um „lýðræði“ og „mannrétt­
indi“, sem kristallast í þátttöku margra þeirra,
sem hæst hafa í „mannréttindabaráttunni“,
samtímis og samhliða í Amnesty og í sérs tök­
um „vináttufélögum“ við ýmsar blóði drifn­
ustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um
slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal
manna sem enn gegna háum stöðum .
Nú eru að alast upp nýjar kynslóðir í land­
inu, sem ekki muna fortíð þeirra, sem enn
hafa mestöll völd í vinstri hreyfingunni, jafnt
í stjórnmálum sem í fjölmiðlun og menn ing­
ar lífi . Þessi völd hrifsuðu þeir fyrir mörg um
áratugum og beita þeim nú óspart til að eyða
eigin fortíð og þar með sögu þjóð ar innar á
20 . öld . Hver sá sem hreyfir athuga semd er
um svifalaust sakaður um „kalda stríðs hugs­
un ar hátt“ og „fortíðarhyggju“ og stimplaður
„fasisti“, ef ekki eitthvað ennþá verra . Vinstri
menn beita purkunarlaust aðstöðu sinni til að
þurrka út söguna og hefur tekist það ótrúlega
vel . Það unga fólk, sem nú kýs Al þýðu banda­
lags flokkana tvo og Framsókn þekkir ekki
fortíð foringja sinna . Hún hefur verið þurrkuð
út, ekki síst vegna gífur legra sterkrar stöðu
vinstri manna í mennta kerfinu, fjölmiðlun og
menningarlífi og ég tel það aðalástæðu þess,
að þeir komast að því er virðist átölulaust upp
með „lýðræðis­“ og „mannréttinda“­hjalið .
Jafnvel hörðustu andstæðingar þeirra, a .m .k .
af yngri kynslóð, hreyfa engum andmælum .
Einhverjir kunna að halda, að þessi háværu
hróp um „lýðræði“ og „mannréttindi“ séu það
sem kalla mætti „afturbatapíku­syndróm“ . þ .e .
að eftir hrun járntjaldsins 1989–1991 hafi þeir,
eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus, séð
villu síns vegar og turnast, en það er alrangt .
Hrópin um mannúð og manngæsku, „frið“,
„lýðræði“, „tjáningarfrelsi“ og „mannrétt indi“
hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðv­
andi síbylju í marga, marga áratugi .
Enginn getur stjórnað í tómarúmi . Allir harð­
stjórar sögunnar hafa átt sér stuðn ings menn og
aðdáendur . Annars gætu þeir ekki stjórnað . Því
er það alls ekkert nýtt eða sérstaklega merki legt
að íslenskir menn hafi hrifist af og stutt fjar­
læga harðstjóra . Meira að segja Pol Pot átti sér
dyggan hóp íslenskra liðsmanna sem skrifuðu
m .a . langar greinar í Moggann til stuðnings
Rauðum Kmerum þegar blóðbaðið stóð sem
hæst . Þetta er slæmt, en slíkt er þó hægt að skilja,
a .m .k . í ljósi sögunnar og jafnvel fyrirgefa og
gleyma . Það er nefnilega ekki stuðningurinn,