Þjóðmál - 01.06.2010, Blaðsíða 72

70 Þjóðmál SUmAR 2010
Og þá horfir nefndin af óskiljanlegum ástæð­
um fram hjá því að allir þeir aðilar sem þarna
lögðu sitt af mörkum til ákvarðanatöku höfðu
annað hvort sjálfir eða þeirra nánustu trúnaðar­
menn hist vikulega í Seðlabankanum til að
undir búa sig nákvæmlega undir atburði af þessu
tagi . Þessi samráðsstarfsemi fór fram að frum­
kvæði bankastjórnar og færðist undir stjórn
ráðuneytisstjórans í forsætisráðuneytinu, hag­
fræðingsins Bolla Bollasonar, sem var nánasti
trún aðarmaður forsætisráðherrans, hagfræð­
ings ins Geirs H . Haarde . Er nefndin virkilega í
fullri alvöru að viðra hugmynd um að brýnasta
verkefnið hafi verið að setja niður á pappír þessa
helgi, sjónarmið sem allir sem þarna komu að
þekktu út í hörgul? Nánar er um þessi atriði
fjallað í samantekt í lok þessara andmæla .
Þegar forsætisráðherra kynnti tilboð ríkisins
fyrir bankastjóra Glitnis, formanni bankaráðs
Glitnis og tveimur hæstaréttarlögmönnum, sem
með þeim voru, lýstu þeir engum annmörkum
sem væru á því að bankinn gæti áhættulaust
tekið tilboðinu . Mjög erfitt hafði reynst lengi
fyrir Seðlabankann að fá upplýsingar um hugs­
an legar gjaldfellingar skuldbindinga vegna
marg vís legra breyttra aðstæðna, hvort sem
lytu að breyttu áliti matsfyrirtækja eða breyttu
eignar haldi . Bankarnir gáfu glöggt til kynna að
það væri utan við verkahring Seðlabankans að
sækjast eftir slíkum afmörkuðum upplýsingum .
Fjár mála eftirlitið studdi þessa afstöðu . Þetta
geta embættismenn Seðlabankans staðfest . Þó
hafði Seðlabankanum tekist að afla allnokkurra
upplýsinga um þetta, eins og t .d . skjal frá 18 . júní
2008 ber með sér . En meginatriðið er, og hlýtur
að liggja í augum uppi, að ríkið var aðeins að
gera tilboð og stjórnendum viðkomandi banka
var auðvitað skylt að upplýsa að fyrra bragði
hvort annmarkar væru á því að slíku tilboði yrði
tekið . Hlýtur það að teljast saknæm hegðun hafi
þeir aðilar setið inni með slíkar upplýsingar án
þess að geta þeirra . Augljóst má vera að ríkið
var ekki bundið af tilboði sínu ef ljóst væri að
fyrirsvarsmenn bankans hefðu að yfirlögðu ráði
ekki skýrt frá slíkum grundvallaratriðum . Það
eru því allt að því óskiljanlegir tilburðir sem
felast í þessari „hugleiðingu“ að flytja ábyrgðina
í þessum efnum yfir á embættismenn, í þessu
tilviki bankastjórnina . Þar er a .m .k . mjög langt
til seilst, svo ekki sé meira sagt og fjarri því að
geta talist málefnaleg framsetning . Og nefnd­
inni virðist yfirsjást að ríkisstjórnin átti aðeins
tvo kosti þegar þarna var komið . Hún gat látið
vera að aðhafast nokkuð . Þá hefði ekki þurft um
bankann að binda . Hins vegar gat hún leitast
við að koma bankanum til hjálpar, sem ætla
mátti að væri raunhæft ef marka mátti reikninga
bankans fram á mitt ár 2008 og treysta því, að
þeir sýndu réttilega stöðu hans, eins og endur­
skoðendur höfðu fyrirvaralaust staðfest og
Fjármálaeftirlit ekki talið ástæðu til að vefengja .
Hugleiðing“ nefndarinnar um að Seðlabankinn hefði
átt um þessa helgi að leggja fram
skriflegt mat og gera stjórnvöldum
skriflega grein fyrir því að árangur
af hugsanlegum að gerðum þeirra
ylti aðallega á trúverðugleika, er
æði sérkennileg . Þetta voru alkunn
sannindi í augum þeirra sem þarna
komu að ákvörðunum .
. . .
Þessi samráðsstarfsemi fór fram
að frum kvæði bankastjórnar og
færðist undir stjórn ráðu neytis­
stjórans í forsætisráðuneytinu,
hag fræðingsins Bolla Bollasonar,
sem var nánasti trún aðarmaður
forsætisráðherrans, hagfræð ings­
ins Geirs H . Haarde . Er nefndin
virkilega í fullri alvöru að viðra
hugmynd um að brýnasta verkefnið
hafi verið að setja niður á pappír
þessa helgi, sjónarmið sem allir sem
þarna komu að þekktu út í hörgul?