Gerðir kirkjuþings - 2009, Síða 6

6
Þróunaraðstoð er ekki ölmusa, molar af borði hins ríka sem hent er í þurfalinginn,
heldur aðstoð til sjálfshjálpar. Það vinnst einungis með langvarandi samskiptum sem
reist eru á gagnkvæmu trausti. Þrátt fyrir þau áföll sem þjóðarbúið og ríkissjóður
verður fyrir, erum við enn vellauðug sem þjóð. Við erum ekki á vonarvöl. Við búum
við auðsældarkreppu, munaðarkreppu. Samstarfsþjóðir okkar í Afríku búa við
langvarandi örbirgð, viðvarandi kreppu. Við getum hjálpað þeim! Hin kristnu grunn-
gildi, samkennd, meðlíðan og umhyggja fyrir öðrum eru mælikvarði á mennsku, krafa
sem hverfur ekki þó þröngt sé í búi.

Samband íslenskra kristniboðsfélaga er áttatíu ára á þessu ári.
Ég vil í nafni kirkjunnar árna því heilla og biðja því blessunar. Og ég vil ítreka
hvatning mína til kirkjunnar, til safnaðanna í landinu að leggja málefni þess sér að
hjarta. Kristniboðsstarfið hefur í áttatíu ára sögu sinni verið öflugasta þróunarhjálp
sem Íslendingar hafa lagt að mörkum!

Ég hef látið í ljós vilja til þess að þjóðkirkjan treysti samstarf og samfélag við
systurkirkjurnar í Afríku um kristniboð og þróunaraðstoð, og ritað biskupum þeirra
kirkna bréf þar að lútandi. Þetta eru lútherska kirkjan í Kenýu og Mekane Yesus
kirkjan í Eþíópíu, en í þeim löndum hefur verið stundað kristniboð af hálfu Sambands
íslenskra kristniboðsfélaga, sem og lútherska kirkjan í Malaví þar sem Íslendingar
hafa rekið öfluga þróunarstarf. Nú er unnið að verkefni um safnaðatengsl milli
íslenskra safnaða og safnaða í Kenýu. Margar sóknir hafa nú þegar myndað slík tengsl
og fleiri lýst áhuga sínum og er það gleðiefni. Kristniboðssambandið heldur utan um
þessi tengsl og mun sr. Jakob Ágúst Hjálmarsson hafa umsjón með því af þeirra hálfu
hér heima og ytra. Vil ég þakka honum fyrir hans þátt að þessum samskiptum, sem ég
bind miklar vonir við.

Við Íslendingar höfum miklu að miðla, en við getum líka svo margt lært og þegið.
Einatt finnum við styrk, von og hugrekki meðal hinna fátæku, og trú, sem er þeim
aflgjafi til átaka í þágu lífsins, umhyggju og vonar. En meðal hinna auðugu þar sem
við væntum að finna fullnægju er uppskeran gjarna lífsleiði, tilgangsleysi og vantrú.
Þetta er vegna þess að erfiðasta og ægilegasta freistingin er freisting alsnægtanna. Á
sama andartaki bölvar auðurinn þeim sem hann blessar. Forréttindi stífla æðar
umhyggjunnar, sundra samfélaginu og næra hroka og valda kólnun hjartaþels. Við
berum með okkur í senn blessunina og bölvunina. Fátæktin er vissulega böl, og leiðir
af sér bölvun hungurs, sjúkdóma, ranglætis, kúgunar. En á undarlegan hátt eru þau
fátæku oft sæl, hver svo sem ástæðan er, og blessuð með náðargáfum svo sem
hugrekki, þolgæði, umhyggju og trú.

Kirkja Krists lyftir fram mynd og orði frelsarans sem neitaði að breyta steinum í
brauð, stökkva ofan af þakbrún musterisins eða stjórna með alræðismeðölum
heimsins. Hún vitnar um hann sem segir: „Sælir eru fátækir, miskunnsamir, frið-
flytjendur, hógværir, sorgmæddir, friðflytjendur, þau sem hungrar og þyrstir eftir rétt-
lætinu ...“ Hún kallar til fylgdar við hann sem er fátækur með þeim fátæku og var
hafnað með þeim útskúfuðu, hann sem er uppspretta friðar. Í kirkjunum um landið allt
er saga hans sögð og sú iðkun höfð um hönd þar sem hann mælir sér móts við
mannanna börn.

Ljóðskáldið (og prestssonurinn) Sigurður Pálsson hefur ort ljóð sem hann nefnir
Sæluhús. Það er svona: