Morgunblaðið - 18.08.2016, Blaðsíða 65

MINNINGAR 65
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. ÁGÚST 2016
Eiginkonu hans og fjölskyldu
sendi ég samúðarkveðjur og bið
um styrk þeim til handa.
Megi minningin um mannvin-
inn Arthur Morthens lifa um
ókomin ár.
Ragnar Þorsteinsson.
Góður drengur hefur kvatt
langt um aldur fram. Við Arthur
kynntumst fyrir um 30 árum í
Alþýðubandalaginu. Við höfðum,
eins og allnokkrir af okkar kyn-
slóð, ákveðið að þar myndum við
leggja okkar af mörkum til að
bæta samfélagið. Leita leiða til
að standa með þeim sem áttu
undir högg að sækja, vinna gegn
áhrifum bandaríska herveldisins
á Íslandi og styðja þjóðfrelsis-
hreyfingar víða um heim eins og
kostur væri.
Í þessu reyndist Arthur öfl-
ugur félagi og liðsmaður. Hann
hafði glögga sýn á menn og mál-
efni, skapstyrk og úthald þegar
á reyndi. Hans ævistarf var að
vinna í þágu barna, sem þurftu
sérstakan stuðning. Sú sam-
félagssýn manngæsku, jöfnuðar
og réttlætis sem þar birtist var
leiðarljós hans í okkar pólitíska
starfi. En ef til vill var það hóg-
værð hans og hlýja sem laðaði
okkur félagana að Arthuri og
ævilöng vinátta varð til.
Sameiginleg reynsla okkar af
því að ganga til liðs við Alþýðu-
bandalagið varð með nokkrum
ólíkindum. Viðtökur þeirra sem
fyrir voru í flokknum voru
blendnar og áður en við áttuðum
okkur drógumst við inn í inn-
anflokksátök sem við eiginlega
botnuðum ekki í. Okkur hafði
ekki gengið annað til en að láta
til okkar taka, leggja lið, vildum
eðlilega að á okkur væri hlustað,
við fengjum að hafa áhrif til
jafns við aðra flokksmenn. Á því
varð nokkur misbrestur sem ef
til vill var okkur að kenna einn-
ig, það var ekki í anda okkar
tíma að lúta valdi. Til varð í okk-
ar huga heitið flokkseigendur,
þar sem þeir voru, sem töldu sig
eiga að ráða fyrir mönnum og
málefnum í Alþýðubandalaginu
og einhver gaf okkur nafnið lýð-
ræðiskynslóðin. Nafngiftirnar
endurspegluðu ekki nema að
nokkru leyti málefnaágreining,
frekar kröfu um jafnræði í
flokksstarfinu, sem okkur þótti
ábótavant þegar fram liðu
stundir.
Við studdum þá stjórnmála-
menn sem við áttum málefna-
lega samleið með, höfðu tekið
okkur vel og vildu taka mark á
okkur. Má þar nefna þau Guð-
rúnu Helgadóttur, Guðmund J.
Guðmundsson og seinna Ólaf
Ragnar Grímsson, sem þegar á
leið þátttöku hans í Alþýðu-
bandalaginu fékk svipaðar trakt-
eringar og við.
Undir miðjan níunda áratug-
inn urðu meðal okkar æ áleitnari
hugmyndir um að vinstri menn
ættu að starfa í einum flokki.
Við hófum enn einu sinni marg-
háttaða baráttu fyrir samstarfi
og seinna sameiningu vinstri
flokkanna og Kvennalista, sem
endaði með stofnun Reykja-
víkurlistans árið 1994 og Sam-
fylkingarinnar árið 2000. Í því
starfi öllu var Arthur ötull sam-
verkamaður.
Við hittumst síðast á heimili
hans og eiginkonu hans Stein-
unnar fyrir nokkrum mánuðum.
Nokkuð var líkamlega dregið af
Arthuri eftir áralanga baráttu
við skerta nýrnastarfsemi. And-
inn og hugurinn var þó óbrotinn,
hann var áhugasamur um póli-
tíkina, inni í öllum málum og
vorum við sem fyrr sammála um
flest. Gott var að finna einlægt
og sterkt samband hans og
Steinunnar sem var gæfa Arth-
urs hin síðari ár, auk barna
þeirra og barnabarna.
Ég get því miður ekki fylgt
þessum kæra vini mínum síðasta
spölinn þar sem ég er stödd er-
lendis, en sendi fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Margrét Sigrún Björnsdóttir.
Það var ögrandi og spennandi
að hefja störf á Fræðslumiðstöð
Reykjavíkur haustið 1996 þegar
Reykjavíkurborg, eins og önnur
sveitarfélög í landinu, tók við
rekstri grunnskóla af ríkinu.
Arthur Morthens var í hópi
þeirra sem þá tóku að sér
stjórnunarstörf á nýrri aðal-
skrifstofu grunnskóla borgarinn-
ar. Þar sinnti hann af alúð eink-
um því verkefni, sem hann hafði
helgað starfskrafta sína, að hlúa
að nemendum með þörf fyrir
ýmiss konar séraðstoð. Honum
var ætíð ofarlega í huga að efla
og styrkja tækifæri og mögu-
leika þeirra sem standa höllum
fæti af einhverjum ástæðum,
bæði á sviði menntamála og
stjórnmála. Í hlut hans kom oft
og einatt að fara á vettvang og
styðja nemendur, foreldra og
starfsfólk skóla við lausn vanda-
mála sem upp komu á skóla-
göngunni. Þau mál vann hann af
einlægni og innsæi og gerði þá
kröfu bæði til sjálfs sín og ann-
arra að aðilar færu sáttir frá
borði. Okkur er minnisstæð sú
lagni og styrkur sem hann sýndi
við að nálgast þessi flóknu við-
fangsefni.
Arthur hafði mikilsverða
þekkingu á sögu málaflokksins,
sem kom sér vel í starfinu. Sam-
an áttum við, ásamt góðum hópi
samstarfsmanna, hlut að mótun
stefnu Reykjavíkurborgar um
skóla án aðgreiningar – sem enn
vísar veginn. Þá naut sín vel yf-
irsýn og þekking Arthurs á þró-
un þessara mála.
Mikil samstaða og gleði ríkti í
stjórnendahópnum á Fræðslu-
miðstöð á þessum árum þótt oft
hafi verið tekist á um málefnin,
og þar urðu til vinatengsl sem
enn halda. Þarna kynntist Arth-
ur eftirlifandi eiginkonu sinni,
henni Steinunni.
Að leiðarlokum kveðjum við
góðan félaga og þökkum Arthuri
mikilvægt framlag hans til
grunnskólastarfs. Við sendum
Steinunni og fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Anna Kristín
Sigurðardóttir,
Gerður G. Óskarsdóttir,
Guðbjörg Andrea
Jónsdóttir,
Ingunn Gísladóttir.
Ég átti því láni að fagna að
vera náinn samstarfsmaður
Arthurs um árabil á Fræðslu-
skrifstofu Reykjavíkurumdæm-
is, síðar Fræðslumiðstöð
Reykjavíkur, í kjölfar þess að ég
tók við starfi hans sem sér-
kennslufulltrúi þegar hann varð
deildarstjóri kennsludeildar.
Áhugi og eldmóður voru ein-
kennismerki Arthurs sem gust-
aði af hvar sem hann fór. Hann
bjó yfir miklum sannfæringar-
krafti og kunni þá list að hvetja
menn til dáða. Sérkennslumál
voru honum afar hugleikin enda
bjó hann yfir víðtækri þekkingu
á stöðu og sögu sérkennslunnar
á Íslandi og víðar. Hann hafði
jafnframt sterkar skoðanir á
hvernig hann vildi sjá mál
þróast, ekki síst til hagsbóta fyr-
ir þá nemendur sem áttu hvað
erfiðast uppdráttar innan skóla-
kerfisins.
Hann bjó yfir mikilli hlýju og
lét sig varða mannlega þáttinn
jafnt sem þann faglega.
Það var lærdómsríkt að starfa
við hlið Arthurs og auk þess afar
skemmtilegt. Hann tók sig ekki
of alvarlega og gerði óspart að
gamni sínu.
Það var því oft hlegið dátt og
slegið á létta strengi þótt tekist
væri hressilega á þess á milli.
Þótt Arthur fylgdi málum eftir
af festu var honum einkar lagið
að finna farsæla lausn og miðla
málum á þann veg að sem flestir
gætu við unað. Það lýsir mann-
kostum hans vel. Ég mun ætíð
minnast hans með virðingu og
þakklæti.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ástvina.
Eyrún Ísfold Gísladóttir.
✝ Bergur Jóns-son fæddist í
Hafnarfirði 18.
nóvember 1934.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 8. ágúst 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Svan-
hildur Margrét
Jónsdóttir, hús-
móðir, f. 8.11.
1912, d. 21.10.
1996, og Jón Bjarnason, sjómað-
ur, f. 31.3. 1899, d. 9.8. 1936.
Þau bjuggu á Holtsgötu 11 í
Hafnarfirði. Bergur var yngst-
ur þriggja systkina, hin eru
Guðlaug Ólafía (Lauga) og Þor-
leifur (Bói), sem er látinn.
Þegar Bergur var á öðru ári
fórst faðir hans með línuveiðar-
þann 14.8. 1936. Þar bjuggu
þau síðan allan sinn búskap.
Þau eignuðust þrjár dætur, þær
eru: 1) Ólöf, f. 18.1. 1955, gift
Jóhanni Vernharði Sveinbjörns-
syni. Hún á fjögur börn, þau
eru: Bergur, f. 1974, Gunn-
hildur Birna, f. 1976, Elín Ýr, f.
1980 og Ólöf Guðrún, f. 1988.
Barnabörnin eru sjö. 2) Svan-
hildur Margrét, f. 27.8. 1960,
gift Rúnari Þór Egilssyni, og
eiga þau þrjú börn, þau eru: Eg-
ill Fannar, f. 1982, Bergdís
Mjöll, f. 1984 og Heiðrún Birna,
f. 1986. Barnabörnin eru þrjú.
3) Þorbjörg, f. 21.8. 1965, gift
Þórði Steinari Lárussyni og
eiga þau þrjá syni, þeir eru:
Þorsteinn Orri, f. 1992, Þor-
björn Atli, f. 1994 og Þórður
Berg, f. 2001. Barnabarnið er
eitt.
Útför Bergs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 18.
ágúst 2016, klukkan 13.
anum Erninum GK.
Eftir það ólst hann
upp hjá ömmu sinni
og afa, þeim Guð-
laugu Oddsdóttur,
og Jóni Þorleifs-
syni, að Selvogs-
götu 4. Það hús var
kallað Strýta og
var Bergur lengi
kenndur við það
hús og kallaður
Beggi í Strýtu.
Bergur lærði húsgagnasmíði í
Trésmiðjunni Dverg í Hafnar-
firði. Hann starfaði síðan við
smíðar til ársins 1992, þegar
hann veiktist.
Bergur kvæntist 26. júlí 1957
Gunnhildi Birnu Þorsteinsdótt-
ur, sem fæddist í Skálholti við
Hverfisgötu 33 í Hafnarfirði
Elsku afi, við kveðjustund er
margs að minnast. Það var alltaf
hlýlegt og gott að koma til þín og
ömmu, sama hvort það var heima
hjá ykkur í Hafnarfirði eða í sum-
arbústaðinn ykkar. Spjall, hlátur,
eitthvað gott í munninn, knús og
kossar einkenndi þær heimsókn-
ir. Eftir að Kristinn Þór okkar
fæddist varst þú alltaf til í að
leika við hann þegar þið hittust.
Þú hélst mikið upp á börnin þín,
barnabörn og barnabarnabörn
enda varstu og verður alltaf í sér-
stöku uppáhaldi hjá okkur. Þú
vildir allt fyrir okkur gera og
góðvild þín og hjálpsemi skein af
þér. Þú varst rosalega klár að
skera út í tré og eftir þig liggur
fullt af listaverkum sem eru al-
gjör gullkorn.
Þú veiktist nokkrum sinnum
alvarlega í gegnum tíðina en allt-
af náðirðu ótrúlegum bata. Það
að fylgjast með þér ná þér upp
aftur kenndi mér að gefast ekki
upp þó á móti blási heldur gera
allt sem hægt er til að gera það
besta úr því sem maður hefur
hverju sinni. En elsku afi, núna
ertu sofnaður í seinasta skipti,
sofðu rótt og Guð geymi þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Bergdís Mjöll, Trausti og
Kristinn Þór.
Bergur afi var hörkuduglegur
maður, sívinnandi og alltaf að.
Hann kom miklu í verk og kláraði
ætíð það sem hann byrjaði á.
Hann skilur eftir sig vel gerð og
fallega unnin verk, bæði stór og
smá. Heiðagerði í heild sinni er
gott dæmi um það. Þar leið hon-
um alltaf svo vel. Öll hans vinna
þar var til fyrirmyndar. Það var
svo gaman að fylgjast með hon-
um úti að vinna, hvort sem ég
fylgdi honum eftir og „hjálpaði“
eða horfði á hann út um
gluggann. Það skipti engu máli
hvernig veður var, ef einhverju
þurfti að sinna þá gerði hann það.
Amma og afi gerðu Heiðagerði
að algjöru ævintýralandi, það
hefur alltaf verið svo notalegt að
vera þar hjá þeim. Með bestu
minningum mínum frá því í æsku
eru þegar við krakkarnir hlupum
um og lékum okkur á milli
trjánna, bökuðum drullukökur í
Afahúsi eða dunduðum við eitt-
hvað á pallinum. Afi byrjaði alltaf
daginn í Heiðagerði á að flagga.
Það var svo gaman og spennandi
að fá að ganga með honum að
flaggstönginni, festa með honum
fánann og fá að toga í réttu spott-
ana. Það var líka yndislegt að
taka upp kartöflur eða rabarbara
með ömmu og afa og að athuga
hvort jarðarberin væru orðin
nógu þroskuð til að borða. Það
var ævintýri líkast að finna lakkr-
ís eða fulla nammipoka á trjánum
og að leita að pökkum sem lágu í
grasinu á milli runna eða undir
tré. Þessar minningar eru ómet-
anlegar og ég geri mér nú grein
fyrir hversu mikil forréttindi það
eru að hafa fengið að vera í
Heiðagerði í svona góðu yfirlæti
og öryggi. Ég man líka eftir því
þegar afi kom inn í kaffi eða
kvöldmat, að ég fylgdist stundum
með honum þvo sér um hendurn-
ar og vatnið varð svart af mold og
þá hugsaði ég: „Vá, hvað afi er
búinn að vera duglegur í dag.“
Það má ef til vill segja að afi
hafi verið maður fárra orða, í það
minnsta í seinni tíð. En hann
þurfti ekki að segja margt, hann
sýndi stolt og væntumþykju með
augnaráðinu og með hlýju og
þéttu faðmlagi. Ég ylja mér við
þá minningu að alltaf þegar ég
kvaddi eftir að hafa heimsótt
ömmu og afa þá tók hann í hönd-
ina mína með sínum hlýju, sterku
vinnuhöndum og sagði, jafnvel
örlítið meyr: „Takk. Yndisleg.“
Það var allt sem segja þurfti, afi
var alltaf svo hlýr og ljúfur við
mig.
Bergur afi kenndi mér margt,
hann var þrautseigur, ákveðinn
og gafst aldrei upp. Hann var
með sterkari mönnum sem ég
veit um. Hann var ekki alltaf
hraustur en hann horfði þó fram
á við með bjartsýni að leiðarljósi
og komst í gegnum hvert áfallið á
fætur öðru. Svona var bara afi,
með eindæmum flottur og vand-
aður maður. Hann var mikill full-
komnunarsinni og kunni vel að
meta þegar aðrir gerðu vel og
vönduðu til verka. Þá skein bros-
ið úr augunum og hann var svo
stoltur og glaður.
Það er svo erfitt að hugsa til
þess að þú sért farinn, afi minn.
Betri afa er ekki hægt að eiga og
ég mun alltaf vera þakklát fyrir
að hafa átt þig að. Mér þykir svo
vænt um þig, elsku afi engill.
Takk. Yndislegur.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
…
(Bubbi Morthens.)
Þín
Heiðrún Birna.
Einstakur sómamaður er fall-
inn frá. Hlédrægur, háttvís, með
ákveðna sýn á hvernig lífinu
skyldi lifað, en fastur fyrir á sinn
hógværa hátt. Bar virðingu fyrir
samferðamönnum sínum og
skoðunum þeirra, enginn prédik-
ari, en fyrirmynd annarra með
því á hvern hátt hann lifði lífinu.
Bergi kynntist ég árið 1984
þegar hann gerðist félagi í Reglu
musterisriddara. Strax tókust
með okkur og með þeim hjónum;
Bergi og Gunnhildi góð vinátta.
Hann vann fyrir okkur hjónin
ýmis verk á heimili okkar og þar
kom skýrt fram hve frábær fag-
maður hann var. Bergur var skáti
frá æsku og hugsjón skátanna
var honum ætíð kær og mótaði
hún lífsgildi hans.
Að vera samferða fyrirmynd-
um eins og Bergi drjúgan hluta
ævinnar hlýtur að hafa áhrif á þá
sem gengu með honum lífsins
götu.
Þau hjón áttu sælureit í
Grímsnesinu og dvöldu þau þar
oft sumarlangt. Þau og fjölskyld-
an áttu þar margan sæludag. Þar
fékk iðjusemi Bergs og verk-
kunnátta að njóta sín. Það var
gott að heimsækja þau í bústað-
inn og njóta gestrisni þeirra og
glaðværðar.
Bergur átti við mikla vanheilsu
að stríða hin síðari ár eða allt frá
því hann var tæplega sextugur.
Hann tókst á við það andstreymi
á sinn hógværa hátt með góðum
stuðningi sinna nánustu. Sam-
band hans og Gunnhildar var ein-
staklega fallegt. Þau voru sam-
hent og sætti hann sig vel við að
hún væri verkstjórinn hin síðari
ár.
Við sendum Gunnhildi og fjöl-
skyldu einlægar samúðarkveðj-
ur.
Sólveig og Sveinn.
Okkur langar að minnast
Bergs Jónssonar í örfáum orðum,
kynni okkar við Berg urðu aðal-
lega í gegnum dóttur Bergs og
tengdason, Svanhildi og Rúnar,
við hittumst aðallega þegar eitt-
hvað var um að vera í fjölskyld-
unni. Þau eru orðin mörg árin
sem við höfum þekkst og á okkar
yngri árum var stundum komið í
heimsókn á Hverfisgötuna á
heimili Bergs og Gunnhildar, eig-
inkonu Bergs. Bergur og Gunn-
hildur áttu sama áhugamál og
við, þ.e. lífið í sumarbústaðnum,
og var oft rætt um málefni því
tengd þegar við hittumst. Við
komum nokkrum sinnum í sum-
arbústað þeirra og fengum hug-
myndir sem við höfum nýtt okkur
í okkar sumarbústað. Eitt sinn
komum við í heimsókn til þeirra
Bergs og Gunnhildar í sumarbú-
staðinn og þá var Bergur búinn
að búa til minígolf á lóðinni; snjöll
og einföld hugmynd hjá honum.
Okkur langar með þessum fátæk-
legu orðum að þakka Bergi fyrir
samfylgdina í gegnum árin, við
minnumst Bergs með hlýhug og
virðingu. Guð blessi minningu
kærs vinar.
Kærar þakkir kæri vinur
að kynnast þér var mikil gjöf.
Þökkum kynni þess nú býður
þegar þú nú hefur för.
(P.Á.)
Hendrikka Jónína
Alfreðsdóttir,
Pétur Ásgeirsson.
Bergur Jónsson HINSTA KVEÐJA
Elsku pabbi minn, ég á
svo margar góðar minning-
ar um þig en mig langar að
halda þeim fyrir mig. Því
kveð ég þig með þessu ljóði.
Ég kveð þig, hugann heillar
minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín dóttir,
Ólöf.
Ástkær móðir okkar,
SIGRÍÐUR FRIÐRIKSDÓTTIR ALLEN,
lést 8. ágúst í San Ramon í Kaliforníu.
Fyrir hönd tengdabarna, barnabarna og
systkina hennar,
.
Mark F. Allen Brian H. Allen
Okkar ástkæra
ÞÓRA BJÖRGVINSDÓTTIR,
Sléttuvegi 31, Reykjavík,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, þriðjudaginn 16.
ágúst.
.
Friðrik Jóhann Stefánsson,
Erla Friðriksdóttir, Snorri Þórisson,
Örn Friðriksson, Aðalbjörg Pálsdóttir,
Valur Friðriksson, Ragna Björk Proppé,
Metta Kristín Friðriksdóttir, Jón Sigurðsson,
Björgvin Friðriksson, Brynhildur Benediktsdóttir
og fjölskyldur.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, bróðir
okkar og mágur,
JÓN EGILL KRISTJÁNSSON
prófessor í Ósló,
lést af slysförum sunnudaginn 14. ágúst.
Útför hans fer fram í Asker í Noregi
miðvikudaginn 24. ágúst klukkan 12.
.
Rita Moi,
Kristian Jonsson Moi,
Ingólfur Kristjánsson, Ólafía Einarsdóttir,
Sigurður Kristjánsson, Ingibjörg Birna Ólafsdóttir.