Morgunblaðið - 18.08.2016, Síða 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. ÁGÚST 2016
✝ Halldóra Óla-fía Bjarnadótt-
ir fæddist í Önd-
verðarnesi í
Grímsnesi 2. októ-
ber 1918. Hún
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
völlum á Eyrar-
bakka 28. júlí
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín
Halldórsdóttir, f. 25.5. 1890, d.
7.8. 1984, og Bjarni Jónsson, f.
6.11. 1883, d. 22.12. 1926.
Systkini Halldóru voru: Ragn-
ar, f. 1909, d. 1977, Þórunn, f.
1913, d. 1949, Jón, f. 1915, d.
f. 1963, Jón Ingi, f. 1965 og
Birgir, f. 1967. 3) Bjarni, f.
25.2. 1945. Fyrri kona hans
var Guðrún Jóhannsdóttir, f.
8.2. 1946. Seinni kona hans er
Vilhelmína Þór , f. 6.8. 1946.
Synir Bjarna og Guðrúnar
eru: Jóhann Snorri, f. 1967,
Jón Örvar, f. 1973, Halldór
Snær, f. 1976, d. 2015. Hall-
dóra á 15 barnabarnabörn,
þar af eitt látið, og eitt barna-
barnabarnabarn.
Halldóra ólst upp í Önd-
verðarnesi í Grímsnesi en bjó
lengstan sinn aldur á Selfossi
og starfaði í mjólkurbúð
Mjólkurbús Flóamanna. Hún
var virk í félagsmálum og var
einn stofnfélaga Kvenfélags
Selfoss og starfaði með því um
ára bil.
Útför Halldóru verður gerð
frá Selfosskirkju í dag, 18.
ágúst 2016, og hefst athöfnin
klukkan 15.
1950, Anna, f.
1920, d. 2011,
Hjalti, f. 1922, d.
1970, Gunnar, f.
1924, d. 1980,
Bjarni Kristinn, f.
1926, d. 1998,
Unnur, f. 1927, d.
1982.
Halldóra giftist
31. maí 1941 Jóni
Ingibergi Helga-
syni frá Eyrar-
bakka, bifreiðasmið á Selfossi.
Börn þeirra eru: 1)Kristín, f.
18.9. 1941, d. 17.4. 1942. 2)
Erna Kristín, f. 30.1. 1943, gift
Bjarnfinni Hjaltasyni, f. 23.12.
1939. Synir þeirra eru: Hjalti,
„Amma, af hverju þurfum við
endilega að sjá fjallið núna? Við
höfum svo oft séð það.“ Ég hef
verið svona á að giska sjö ára
og mændi á Ingólfsfjall hulið
þoku út um eldhúsgluggann hjá
ömmu og afa á Tryggvagöt-
unni.
Það stóð til að fara í útilegu
á Þingvöll, en ekki meðan þoka
var á fjallinu. Það var tilgangs-
laust að suða, svona var þetta
einfaldlega. Þetta voru reglurn-
ar og farið eftir þeim, en síðan
var líka haldið af stað um leið
og birti til og þannig staðið við
orð sín.
Við fórum nokkrar svona
ferðir með ömmu og afa,
frændur mínir og ég. Það kem-
ur ef til vill ekki á óvart að ég
man mest eftir nestinu. Amma
gerði til að mynda kleinuhringi
sem ekkert jafnaðist á við. Hún
notaði til þess galdraáhald sem
við bræðurnir kölluðum kleinu-
hringjavélina.
Ég uppgötvaði það löngu
seinna að þetta var ósköp
venjulegt kleinuhringjajárn
sem víða var til. Fyrir jólin var
alltaf gert laufabrauð að norð-
lenskum sið, löngu áður en það
komst almennt í tísku hér fyrir
sunnan. Þetta voru skemmti-
legar samverustundir.
Halldóra amma hafði ríka
réttlætiskennd og var kvenrétt-
indakona. Ekki skaplaus en
kunni að stjórna því. Það ríkti
jafnrétti á hennar heimili og
hjálpuðust þau afi að við mörg
heimilisverk. Hún skar sig
einnig nokkuð úr meðal kvenna
á Selfossi um miðja síðustu öld.
Hún ók bíl, bæði innan bæjar
og milli landshluta. Hún hafði
meira að segja smá bíladellu.
Fyrir örfáum árum vorum við á
leið frá Eyrarbakka á aðfanga-
dag. Þegar við vorum rétt lögð
af stað frá Sólvöllum hafði hún
orð á því að eitthvað væri að
bílnum.
Mikið rétt, ég fann þetta
líka. Við nánari skoðun hafði
klakastykki frosið fast í fram-
felgu og orsakaði skjálfta.
Þannig var hún, athugul á um-
hverfi sitt og fylgdist vel með.
Hún var minnug og kunni
fjöldann allan af vísum og þul-
um. Það er synd að ekki skyldi
vera skráð upp eftir henni þó
ekki væri nema brot af því öllu.
Hún hafði sérstaklega gaman
af ferðalögum, innan lands sem
utan og ber mikið myndasafn
því glöggt merki. Þá sagði hún
okkur oft sögur af þessum ferð-
um sínum. Sérstaklega var eft-
irminnileg Grænlandsferð sem
þau afi fóru skömmu áður en
hann lést.
Veturinn eftir að afi lést var
ég mjög mikið hjá ömmu á
Tryggvagötunni, fór alltaf til
hennar um kvöldmatarleytið og
gisti. Ég er þakklátur fyrir
þennan tíma og er ekki í vafa
um að það var hollt fyrir mig
að vera hjá henni í rólegheitum
á þessum umbrotatímum í lífi
unglings.
Eftir því sem árin líða verð-
ur það mér dýrmætara að hafa
fengið að alast upp með ömmu.
Kynnast sögu hennar og upp-
runa sem síðar verður partur af
minni eigin sögu. Með ömmu er
gengin skapgreind og ósérhlífin
kona sem vissi hvað hún vildi
og fór ekki alltaf hefðbundnar
leiðir. Kona sem var full rétt-
lætis og kærleika í garð síns
fólks og annarra. Ekki hvað
síst þeirra sem minna máttu sín
og áttu á brattann að sækja.
Jóhann Snorri Bjarnason.
Í dag er til moldar borin
móðursystir mín Halldóra, sem
er síðust níu barna Öndverð-
arneshjónanna Bjarna Jónsson-
ar og Kristínar Halldórsdóttur
til að kveðja þessa jarðvist.
Dóra var tveimur árum eldri en
Anna móðir mín og þær systur
voru alla tíð mjög nánar.
Öndverðarnesheimilið var
glaðvært myndarheimili mótað
af persónu ömmu minnar og
annarra heimilismanna og þeim
aðstæðum sem þau bjuggu við.
Dóra var aðeins átta ára þegar
faðir hennar lést af slysförum.
Með einstökum kjarki og dugn-
aði tókst ömmu að halda áfram
að búa með börnum sínum sem
voru vinnusöm og samhent. Í
Öndverðarnesi var alltaf nóg að
bíta og brenna og mikill menn-
ingarbragur á öllu.
Rúmlega tvítug gekk Dóra
að eiga Jón Helgason frá
Brennu á Eyrarbakka. Þau
reistu heimili sitt, sem nefnt
var Túnsberg, að Tryggvagötu
2 á Selfossi. Dóra og Jón voru
einstaklega samhent hjón.
Hann var bifreiðasmiður og
starfaði hjá Kaupfélagi Árnes-
inga á Selfossi. Hún annaðist
heimilið og börnin samkvæmt
siðvenju þess tíma, en vann síð-
an í mörg ár í verslun Mjólkur-
bús Flóamanna á Selfossi.
Hann var hæglátur, afar hlýr í
viðmóti og barngóður.
Hún var glaðlyndur dugnað-
arforkur og naut þess að segja
sögur og fara með bundið mál.
Bæði voru þau nægjusöm, sí-
iðjandi og höfðu gaman af því
að búa til hluti og rækta garð-
inn sinn.
Þau voru líka útivistarfólk og
ferðuðust mikið, einkum innan-
lands.
Fyrsta barn sitt, Kristínu,
misstu þau af völdum alvarlegr-
ar sýkingar þegar hún var að-
eins sjö mánaða gömul. Það olli
sári sem risti djúpt. Síðar
fæddust Erna Kristín og Bjarni
og færðu þau foreldrum sínum
hamingju og fjölda myndar-
legra afkomenda. Jón andaðist
langt um aldur fram árið 1980
og var hans sárt saknað af öllu
sínu fólki.
Minningar mínar um Dóru
frænku vekja góðar tilfinning-
ar. Túnsberg var okkur ætt-
ingjum hennar ætíð opið og þar
var gott að koma bæði fyrir
börn og fullorðna. Húsfreyjan
reiddi fram kræsingar og sagði
frá en bóndinn bauð börnum af-
síðis að skoða eitthvað
skemmtilegt sem hægt væri að
nýta til leikja. Úti í náttúrunni
kunni Dóra skil á örnefnum og
heiti jurta.
Hún var sporlétt og flaug á
fjöll eins og ung hind. Ég man
hvað ég þrítug var móð við að
reyna að hafa við henni í göngu
á Búrfell. Samt var hún þá
helmingi eldri en ég. Í áratug
var ég búsett í Hreppunum. Þá
var gott að eiga frænku á versl-
unarstaðnum Selfossi, koma við
í mjólkurbúðinni eða heima hjá
henni. Drekka kaffi og eiga
saman gæðastund, skoða nýj-
ustu vatnslitamyndirnar henn-
ar eða jafnvel spila og gista.
Dóra náði hæstum aldri allra
í Öndverðarnesfjölskyldunni.
Síðustu árin dvaldi hún á dval-
arheimilinu Sólvöllum á Eyr-
arbakka þar sem hún undi glöð
þar til krafta þraut.
Ég og fjölskylda mín kveðj-
um Dóru frænku með þakklæti
og óskum öllu hennar fólki
blessunar um ókomin ár.
Bjarnheiður Kristín
Guðmundsdóttir.
Halldóra
Bjarnadóttir
✝ Eiður Reykja-lín Stefánsson
fæddist að Hamri í
Hegranesi 24. júlí
1926. Hann andað-
ist á hjúkrunar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri 8. ágúst
2016.
Foreldrar hans
voru Stefán Pétur
Jónsson, f. 18.
febrúar 1888, d.
17. apríl 1951, og Stefanía El-
ísabet Sigurfinnsdóttir, f. 5.
ágúst 1901, d. 18. febrúar
1970. Bróðir Eiðs er Jón Skag-
fjörð Stefánsson, bóndi á
Gauksstöðum, f. 7. júní 1931,
eiginkona hans er Eiðný
Hilma Ólafsdóttir, f. 5. júlí
foreldrum sínum að Gauks-
stöðum á Skaga og ólst þar
upp. Hann vann við hefðbund-
in landbúnaðarstörf og stund-
aði lengst af búskap í félagi
við Jón bróður sinn allt þar til
hann fluttist til Akureyrar
1974. Þar lá leiðin í sútunar-
verksmiðju Iðunnar og vann
hann þar í tíu ár. Eiður var
mikill hestamaður, átti alltaf
góð hross sem hann hafði yndi
af og var laginn við tamning-
ar. Hrossin flutti hann með
sér til Akureyrar og stundaði
hestamennsku þar svo lengi
sem heilsan leyfði. Hann var
virkur meðlimur í söfnuði
Hvítasunnumanna á Akureyri.
Eftirlifandi eiginkona Eiðs
er Helga Jónsdóttir, f. 9. febr-
úar 1932, þau gengu í hjóna-
band þann 20. apríl 1974 og
áttu heimili að Lögbergsgötu
1.
Útför Eiðs fer fram frá
Höfðakapellu í dag, 18. ágúst
2016, klukkan 10.30.
1936. Þeirra börn
eru: 1) Stefán Pét-
ur, f. 30. ágúst
1958, hans kona
er Ólöf Svandís
Árnadóttir, dætur
þeirra: Gígja
Hrund, Klara
Björk, Halla Mjöll
og Edda Borg. 2)
Eiður, f. 5. nóv-
ember 1961, d. 20.
júní 2016, kvæntur
Huldu Rúnarsdóttur, börn:
Hilma, Jón Ólafur og fimm
stjúpbörn. 3) Sveinfríður
Ágústa, f. 8. júlí 1965, eigin-
maður Jóhannes Jóhannesson,
synir: Máni Jón og Ingi
Sveinn.
Árið 1929 fluttist Eiður með
Elsku Eiður (Frændi) er far-
inn í faðm frelsara síns, búinn
að eiga langa ævi, það er margs
að minnast.
Besti maður í heiminum
fannst okkur hann alltaf vera,
ástúðlegur, jákvæður og gaf
einstaklega mikið af sér til allra
sem hann þekktu. Við börnin á
Gauksstöðum vorum þeirrar
gæfu aðnjótandi að hann bjó
hjá okkur þar til við vorum orð-
in stálpuð, hann var klettur í lífi
okkar alla tíð, við eigum svo
margt að þakka. Þolinmæði, ró-
legheit og blíðuhót var það sem
aldrei þraut.
Ómetanlegar eru dýrðar-
stundirnar þegar við kúrðum öll
í kös í rökkrinu (þetta var fyrir
tíma rafvæðingar til sveita) upp
í hjá Frænda á kvöldin, spjallað
og farið með bænir, mörg vers-
in lærðum við utan að jafnvel
áður en við vorum farin að tala
almennilega, sum orðin fram-
andi sem settu ýmsar vanga-
veltur af stað í litlum heila-
búum.
Frændi átti fyrsta bílinn á
heimilinu, rússajeppa, var það
mikil upplifun fyrst í stað fyrir
okkur að ferðast í honum. Oft
var gaukað að okkur einhverju
góðgæti svo sem gráfíkjum eða
kandís.
Ógleymanlegt er þegar hann
keypti fyrsta kassettutækið og
kom með, tók svo upp raddir
okkar og spilaði fyrir okkur á
eftir, þetta var göldrum líkast!
Hestamennska var hans
helsta áhugamál, átti hann æv-
inlega góða hesta og hafði oft-
ast nær tvo til reiðar.
Gaman var að fara með hon-
um á hestbak, þá sérstaklega
um landið sem hann þekkti best
og hafði frásagnir af atburðum
og örnefni alltaf á takteinum.
Eftir að Frændi giftist Helgu
sinni og fluttist til Akureyrar
komu þau árlega í heimsókn í
Skagafjörðinn, alltaf var það til-
hlökkunarefni að fá þau í heim-
sókn, sem og yndislegt að koma
til þeirra á Lögbergsgötuna og
njóta gefandi nærveru þeirra.
Frændi var ekki sterkur til
heilsunnar en kvartaði aldrei.
Æðruleysi, yfirvegun og hans
staðfasta trú á Guð og frels-
arann hafa án efa verið hans
mesta heilsulind og fleytt hon-
um áfram til 90 ára aldurs.
Minningin um Frænda og öll
sú umvefjandi hlýja og ást sem
hann gaf er okkur fjársjóður
sem við sækjum í ævina alla.
Við kveðjum Frænda okkar
með þessu litla versi sem hann
kenndi okkur:
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Stefán, Sveinfríður (Fríða)
og fjölskyldur.
Undir það síðasta í lífi Eiðs,
og ljóst var að skammt væri
eftir, hljómaði í huga mínum
þetta ritningarvers:
Nú lætur þú, Drottinn, þjón þinn í
friði fara…
(Lúk. 2:29-32)
Hann ólst upp sem sveita-
drengur á Skaga. Gerðist þar
bóndi ásamt bróður sínum og
hélt búinu á Gauksstöðum
gangandi með dugnaði og elju.
Nú kveð ég þennan öðling og
þakka honum góða viðkynn-
ingu.
Eiði kynntist ég vel eftir að
ég fluttist frá Vestmannaeyjum
og hingað á Akureyri.
Við hjónin komum til þeirra í
kaffisopa og Guðsorða lestur
mjög oft og þótti sú samvera
gefandi.
Eiður var greinilega hvers
manns hugljúfi. Ég sendi and-
látstilkynningu á Facebook og
þar geta menn svarað sem og
gert var. Svörin voru öll á þann
veg; einstakur, ljúfmenni, heið-
arlegur, sannur Guðs maður.
Það er eftirsóknarverð yfir-
skrift ævinnar að fá slíkar
kveðjur.
Auðvitað er þetta vegna
framkomu hans og lundarfars.
Svona var hann bæði við menn
og skepnur.
Hann var bóndi og hafði
ræktað afbragðs hesta. Þegar
ég var nýkominn hingað norður
þá bauð hann mér í útreiðartúr.
Strax í hesthúsinu talaði hann
blíðlega við klárana og hjalaði
við þá.
Svo er við lögðum af stað í
reiðtúrinn gætti hann þess vel
að halda fullri stjórn á sínum og
lét fylgja vinalegar ábendingar
til klársins um leið. „Já, þetta
er gott!
Nú er ég ánægður með þig.“
Og klárarnir, kröftugir og kná-
ir, voru eins og hvers manns
hugljúfi. Það var unun á að
hlýða og sjá að orð þessa góð-
mennis höfðu sterk áhrif á hest-
ana. Það er gjarnan sagt að
milli hunds, hests og manns sé
leyniþráður. Þetta var mér ljóst
þarna að milli Eiðs og hestanna
var leyniþráður úr gulli.
Eiður gekk til liðs við hvíta-
sunnukirkjuna á Akureyri þeg-
ar hann var ungur og kraftmik-
ill bóndi. Hann talaði við
safnaðarmeðlimi á sömu nótum
og hann yrti á hestana svo ljúf-
lyndi hans var kunnugt öllum
mönnum.
Í einum sálmi hvítasunnu-
manna er þetta sagt: „Því öll
við sín loforð Guð eið hefir lagt,
og andi minn seðst við hans
borð“.
Þessi einfalda ljóðlína hljóm-
ar í eyrum mér sem tákn frá
Guði um líf og persónu Eiðs,
svona þekktu allir hann sem
manninn er stóð við Orð Drott-
ins.
Guð blessi minningu þessa
mæta manns.
Snorri Óskarsson.
Eiður Reykjalín
Stefánsson
Okkar ástkæri
GÍSLI HALLDÓR JÓNASSON,
Áshamri 3f,
Vestmannaeyjum,
lést þann 30. júlí.
Útförin fer fram frá Landakirkju
laugardaginn 20. ágúst kl. 11.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknarfélög.
.
Viktoría Karlsdóttir
Jónas Ragnar Gíslason Erika Ruiz Gíslason
Stella Gísladóttir
Guðmundur Gíslason Guðný Jénsdóttir
Viktoría Gísladóttir
Fanney Gísladóttir Oddur Magnús Oddsson
Bryndís Gísladóttir
barnabörn og langafabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EÐVARÐ BJARNASON
rafmagnseftirlitsmaður,
Álftamýri 56, Reykjavík,
lést 12. ágúst á hjúkrunarheimilinu Grund.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju þriðjudaginn 23. ágúst
klukkan 13.
.
Borghildur Jónsdóttir,
Jóna Björg Eðvarðsdóttir,
Gunnar Friðrik Eðvarðsson,
Valdimar Ármann,
Máni Elvar Traustason,
Inga Rán Ármann,
María Ármann.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HARALDUR JÓNASSON
rafvirkjameistari,
Lækjargötu 30, Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum 13. ágúst.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði þriðjudaginn 23.
ágúst klukkan 13.
.
Ólafur Haraldsson,
Jónas Haraldsson, Halldóra Teitsdóttir,
Hulda Sólborg Haraldsdóttir, Einar Örn Einarsson,
Oddný Halla Haraldsdóttir, Finnur Logi Jóhannsson,
Haraldur Haraldsson, Bergljót Vilhjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.