Morgunblaðið - 18.01.2018, Blaðsíða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JANÚAR 2018
✝ Dúa StefaníaHallgríms-
dóttir fæddist á
Siglufirði 9. maí
1942. Hún lést á
heimili sínu 7. jan-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Hallgrímur
Márusson, klæð-
skeri á Siglufirði og
síðar bílstjóri í
Reykjavík, f. 6.
nóvember 1913, d. 24. júní 1998,
og Hermína Guðrún Sig-
urbjörnsdóttir húsmóðir, f. 4.
ágúst 1916, d. 21. mars 2008.
Dúa átti fjóra bræður, Steinar, f.
17. maí 1937, Jónas, f. 17. apríl
1945, Þráin, f. 7. febrúar 1948,
og Pálmar, f. 29. júní 1953.
Dúa giftist 11. júlí 1964 Arnóri
7. desember 1995, Kristín Lauf-
ey, f. 21. janúar 2011, og Jó-
hanna María, f. 15. október 2014.
Dúa ólst upp á Siglufirði til 15
ára aldurs. Hún varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1962 en þar kynntist hún
Arnóri, eftirlifandi eiginmanni
sínum, til rúmlega 50 ára. Hún
lauk kennaraprófi frá Kenn-
araskólanum árið 1963. Dúa átti
langan og farsælan feril sem
kennari en hún hóf kennsluferil
sinn í Miðbæjarskólanum í
Reykjavík á árunum 1963-1964,
kenndi síðan í Laugalækjarskóla
árin 1964-1969, en lengst kenndi
hún við Melaskóla eða frá árinu
1969 til starfsloka. Utan kennslu
starfaði Dúa um árabil í miða-
sölu Listahátíðar Reykjavíkur á
sumrin. Dúa og Arnór bjuggu í
Vesturbæ Reykjavíkur öll sín
hjúskaparár, síðustu 32 ár á
Víðimel þar sem þau bjuggu sér
fallegt heimili.
Útför Dúu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 18. janúar 2018,
klukkan 13.
Eggertssyni, lögg.
endurskoðanda, f.
6. júlí 1941. Dætur
þeirra eru: 1) Arn-
dís Jóhanna, f. 31.
ágúst 1962. Dóttir
hennar er Hrafn-
hildur Bragadóttir,
f. 16. mars 1983,
gift Ragnari Páls-
syni, f. 8. desember
1983, dóttir þeirra
er Eva Þórdís, f. 30.
september 2010. 2) Jóhanna, f.
10. janúar 1969, gift Helmut Hin-
richsen, f. 23. ágúst 1953. Sonur
þeirra er Teitur, f. 12. maí 1997,
og sonur Jóhönnu er Arnór Tumi
Jóhannsson, f. 27. júní 1992. 3)
Valdís, f. 6. október 1972, gift
Ingólfi Gissurarsyni, f. 4. júní
1971. Börn þeirra eru Margeir, f.
Í dag er elsku amma borin til
grafar og um leið verða kaflaskil í
lífi okkar sem vorum svo heppin
að eiga hana að. Amma var ein-
stök manneskja, hrein og bein, og
traust sem klettur. Frá henni staf-
aði kærleikur og hlýja sem áfram
lifir, þótt amma hafi nú sjálf haldið
á braut.
Bernskuminningar mínar eru
flestar tengdar ömmu á einn eða
annan hátt og ávallt átti ég annað
heimili og uppbúið rúm hjá henni
og afa á Víðimelnum. Þar var oft
glatt á hjalla. Amma var lista-
kokkur og reiddi við öll möguleg
tilefni fram slíkar veislumáltíðir
að stundum velti ég því fyrir mér
hvort hún hefði leynilegt starfslið
bak við tjöldin.
Ekki síður dýrmætar eru
hversdagslegu minningarnar, eins
og síðdegin eftir að skóladegi lauk
í Melaskóla þar sem amma var
kennari og ég nemandi; amma
undirbjó matinn meðan ég æfði
mig á píanóið og milli laga
streymdu hrósin úr eldhúsinu, í
bland við óminn af Þjóðarsálinni –
ekki síst ef ég spilaði hennar
helsta óskalag, Hagavagninn.
Við áttum góðar stundir á
ferðalögum um landið, þótt mér
þættu amma og afi stundum helst
til upptekin af því að hlýða mér yf-
ir örnefni, þegar mig langaði að
hlusta á vasadiskó. Tillögur úr aft-
ursætinu um að stoppa í vega-
sjoppu féllu vanalega í grýttan
jarðveg; slíkar óskir urðu reyndar
ekki margar enda vissi ég vel að
ekkert sem hægt væri að kaupa í
sjoppu stæðist samanburðinn við
veisluna sem beið í farangrinum.
Norðurlandið átti sérstakan
stað í hjarta ömmu. Þar var allt
framúrskarandi: veðrið, maturinn
og berin í Böggvisstaðafjalli. En
þótt amma væri dreifbýlisstúlka
inni við beinið var hún líka víðför-
ull heimsborgari og var eins og
klippt út úr bíómynd þegar hún
sveif um stræti stórborga. Hún
var falleg kona og einstaklega
smekkvís og þegar ég rakst einu
sinni á gamlar passamyndir af
henni hrökk ég við – hún hafði
yngst með árunum. Þegar ég var
unglingur fórum við tvær saman í
ferðalag til Spánar og ég man eftir
að hafa hugsað með sjálfri mér
hvað ég ætti óvanalega og
skemmtilega ömmu þegar við vor-
um skyndilega, nánast án þess að
ræða málið, komnar um borð í
ferju á leið yfir Gíbraltarsundið til
Marokkó.
Amma var hispurslaus og skóf
ekki af hlutunum. Hún var lítið
gefin fyrir tilfinningasemi; sagði
það sem hún meinti og meinti það
sem hún sagði, þótt kaldhæðni
væri um leið hennar aðalsmerki.
Nú síðustu daga, í miðri sorginni
sem fylgir andláti hennar, hafa
endurtekið hljómað í huga mér
meitlaðar og afdráttarlausar yfir-
lýsingar ömmu um allt milli him-
ins og jarðar – þar á meðal um
sjálfa sig og endalok sín – bland-
aðar þeim sérstaka húmor og
glettni sem einkenndi allt hennar
fas. Og við það líður mér umsvifa-
laust betur. Einhvern veginn
kemur það mér ekki á óvart að
amma, sem ávallt hugsaði fyrir
öllu hjá okkur afkomendunum,
taki sjálf að sér að hressa mann
við eftir dauða sinn.
Við kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti og gleði yfir að hafa
fengið að vaxa úr grasi undir
verndarvæng ömmu og fyrir að
hafa alla tíð átt hana að sem
bandamann og vin. Hennar verð-
ur sárt saknað.
Hrafnhildur Bragadóttir.
Nú þegar elsku amma mín hef-
ur yfirgefið þennan heim er ým-
islegt sem kemur upp í hugann.
Sorg og missir er þess á meðal, en
í hinu stóra samhengi vegur
þyngst ánægja með að hafa fengið
að verja mörgum og góðum stund-
um með jafn frábærri ömmu og
hún var mér.
Það var alltaf gaman með
ömmu enda var hún fyndin, hlát-
urmild og hlý. Amma var mikið
gefin fyrir ferðalög og ég var svo
heppinn að slást nokkrum sinnum
með í för. Þegar við mamma og
Teitur bróðir minn bjuggum í
Þýskalandi, kom amma oft í heim-
sókn og þá þveruðum við borgina
á reiðhjólum og gerðum vel við
okkur á betri kaffihúsum bæjar-
ins. Heima á Víðimel var aldrei
annað en kræsingar á boðstólum,
enda var amma afbragðskokkur
og mikill matgæðingur.
Frá því ég man eftir mér hefur
amma, ásamt Arnóri afa mínum,
verið sannkallaður klettur í tilveru
minni. Heimili þeirra hefur verið
mitt annað heimili og gilti það um
fleiri fjölskyldumeðlimi. Einlæg
velvild, væntumþykja og stuðn-
ingur í hvívetna einkenndi sam-
band okkar ömmu, og það kann ég
betur að meta en orð fá lýst.
Ég sakna ömmu, enda var hún
bæði stórskemmtileg og góð
manneskja. Þegar söknuðurinn
hjaðnar standa eftir stórkostlegar
minningar sem ég met mikils og
munu fylgja mér alla tíð. Fyrir
þær er ég ævinlega þakklátur.
Arnór Tumi Jóhannsson.
Mynd í huganum sýnir Dúu aka
barnakerru um götur Sigló. Ég er
í kerrunni. Dúa og frænkur mínar
hafa það sérkennilega hlutverk að
aka um með þennan stóra dreng.
Það er vandræðalegt að útskýra
hvað þetta stóra barn er að gera í
allt of lítilli kerru. Ég var eitthvað
fótaveikur.
Ég á líka stórkostleg minn-
ingarbrot frá bílferð um Siglu-
fjarðarskarð í kolvitlausu hríðar-
veðri haustið 1956 þegar
fjölskyldan flutti suður. Pabbi sat
við stýrið en mamma varð að fara
út úr bílnum hvað eftir annað og
ganga fyrir framan hann þegar við
fórum um vegleysur Fljótanna.
Ég var skíthræddur í aftursætinu.
Ekki í fyrsta sinn í fjölskyldunni
sem góðar konur leiða karla í
vanda á rétta braut.
Einn farþegi í bílnum haggaðist
ekki og lét þetta ofsaveður ekkert
á sig fá. Það var Dúa. Allt í gegn-
um snjóskaflana í Skarðinu og yfir
Fljótin, sveitina þeirra pabba og
mömmu, söng hún lagið sem Doris
Day gerði ódauðlegt. „Qué sera,
sera, whatever will be will be.“
Sumarið 1960 fékk ég aftur að
reyna ævintýri á æskuslóðum. Að
vera sumar í síldarbænum hjá
Frigga frænda mínum og fjöl-
skyldu.
Þá vann Dúa á síldarplani. Mik-
ið var maður stoltur af þessari fal-
legu, stóru systur. Dugleg og
fylgdist með bróður sínum. Alltaf
að passa upp á þá sem næst henni
stóðu.
Góð vinkona í fjölskyldu okkar,
sagði um Dúu unga að hún hefði
óvenjusnemma orðið mjög ákveð-
in. Kjaftfor, sagði hún. Það var
ekki illa meint. Þegar hún sagði
sögur af Dúu þá kom í ljós að þetta
var hrós. Það var eitthvað í hana
spunnið, þessa stelpu. Hún svar-
aði alltaf fyrir sig. Þá átti enginn
neitt inni hjá henni.
Allt fram á fullorðinsár voru
þau Arnór, mágur okkur fyrir-
myndir.
Alltaf vandað til alls hvort sem
það voru fyrstu bílakaupin eða
ábyrgð á öðrum skuldbindingum.
Stefnan var snemma tekin á að
mennta sig og hvetja aðra til
mennta. Gestrisni og einstakan
höfðingsskap hafði hún frá for-
eldrum okkar. Við skulum halda
stúdentsveisluna, Þráinn minn.
Þú mátt bjóða bestu vinum þínum,
sagði hún, þegar hún bauðst til að
halda veisluna. Það var eftirminni-
legur dagur að verða stúdent og
eiga svona góða að.
Þegar heilsu foreldra okkar
hrakaði og þau urðu heimilisfólk á
Sunnuhlíð, kynntist ég nýrri hlið á
Dúu systur. Við hittumst nær dag-
lega á Sunnuhlíð fyrst hjá pabba
og síðan hjá mömmu í nærri ára-
tug. Nærgætnin og trúfestin sem
hún sýndi foreldrum okkar var
einstæð og bar henni fagurt vitni.
„We will have rainbows day af-
ter day,“ söng Doris Day. Dagar
hennar Dúu systur síðustu árin
voru ekki undir regnbogalitum.
En þá kom í ljós í alvarlegum veik-
indum að uppgjöf var ekki til í
orðabókinni. Allt til enda.
„Will I be pretty? Will I be
rich?“ spurði Doris. Dúa systir átti
auð sem lifir hana og fjölskyldu
þeirra Arnórs. Þann auð sem
hvorki mölur né ryð fær grandað.
Fjársjóð sem hún skilur eftir.
Þökk sé henni fyrir allt sem hún
var okkur.
Þráinn og Kara.
Dúa Stefanía
Hallgrímsdóttir
✝ Nína Erna Ei-ríksdóttir
fæddist í Reykjavík
18. maí 1935. Hún
lést á Dvalarheimili
Stykkishólms 7.
janúar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ei-
ríkur Helgason raf-
virkjameistari, f.
14.12. 1907, d.
24.10. 1983, og
Unnur Jónsdóttir húsmóðir, f.
10.8. 1912, d. 19.6. 1984. Systk-
ini Nínu eru: 1) Auður Lella, f.
20.10. 1932, d. 11.3. 2015, gift
Benedikt Eyfjörð Sigurðssyni,
d. 31.5. 2008.
2) Helgi, f. 27.6. 1936, kvænt-
ur Elínborgu Karlsdóttur. 3)
Sesselja, ekkja, f. 22.8. 1941. 4)
Þorsteinn, f. 25.2. 1945, kvæntur
Jóhönnu Gunnarsdóttur. 5) Að-
alheiður Steinunn, f. 14.11.
1951, gift Erni Alexanderssyni.
Nína Erna giftist 14. desem-
ber 1957 Þorvaldi Ólafssyni, f.
15.12. 1937, d. 10.12. 2016. For-
Guðríður, f. 3.12. 1962, gift Gísla
Björgvini Konráðssyni. Börn
þeirra eru Bryndís, gift Mouha-
med Boutaayacht, Björgvin,
kvæntur Apríl Adkisson, og
Nína Björk, sambýlismaður Jón
Gunnar Björnsson. 5) Jónína
Þórunn, f. 12.11.1967. Börn
hennar eru Jóhanna Sandra,
sambýlismaður Ríkharður B.
Ríkharðsson, Sigurður og Guð-
björg Svava, sambýlismaður
Gauti Hreinsson. 6) Aðalsteinn,
f. 2.10. 1969, kvæntur Helgu
Hilmarsdóttur. Börn þeirra eru
Erla Dögg, Aron Már og Tinna
Sif. Langömmubörnin eru 23.
Fyrstu ár ævi sinnar ólst Nína
Erna upp á Hverfisgötu 90 í
Reykjavík en árið 1938, þá
þriggja ára að aldri, fluttist hún
ásamt foreldrum sínum og
systkinum til Stykkishólms.
Nína vann almenn verkakvenna-
störf í Stykkishólmi ásamt því
að sinna stóru og barnmörgu
heimili. Árið 1992 fluttu þau
hjónin til Reykjavíkur, þar sem
hún starfaði við ræstingar og
sem matráður á leikskóla. Árið
2008 fluttu þau heim í Hólminn
og bjó hún þar til æviloka.
Útför hennar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 18.
janúar 2018, klukkan 14.
eldrar hans voru
Ólafur Jón-
atansson, f. 16.2.
1907, d. 24.2. 1970,
og Guðríður Guð-
mundsdóttir, f.
27.8. 1908, d. 15.10.
1982.
Börn Nínu Ernu
og Þorvaldar eru:
1) Guðný, f. 13.2.
1956, gift Poul Erik
Boel. Synir hennar
eru Þorvaldur, sambýliskona
Celia Navarro, og Daníel, sam-
býliskona Halla Birgisdóttir. 2)
Magni Rúnar, f. 28.1. 1959,
kvæntur Valborgu Jónsdóttur.
Börn þeirra eru Elínborg, gift
Rúnari Sigurðssyni, Erna Rún,
gift Torfa B. Kristleifssyni, Guð-
jón, sambýliskona Sara Lind
Sigmarsdóttir. 3) Ólafur, f. 11.3.
1961. Börn hans eru Berglind
Eva, sambýlismaður Magnús
Vésteinsson. Þorvaldur, Arnar
Þór, kvæntur Eddu Unnsteins-
dóttur, og Brynja Ýr, sambýlis-
maður Davíð Guðmundsson. 4)
Mig langar að nota þessa grein
til þess að þakka henni Nínu
ömmu minni allt það sem hún gaf
mér þessi ár sem við áttum sam-
an. Hún, ásamt afa, átti stóran
þátt í því að ala mig upp og í
gegnum það uppeldi tengdumst
við sterkum böndum sem fjar-
lægð og tími gátu síðar meir ekki
veikt né slitið.
Allt byrjaði þetta á Silfurgöt-
unni þar sem Nína sá til þess að
allt gengi sem best fyrir sig. Ótal
minningar um köku-, ís-, og mat-
argerð; handa-, sauma-, og
heimavinnu; og jól, páska, og
sumar á því sem fyrir mér virtist
besta heimili sem nokkur gæti al-
ist upp á. Trén sem þú gróður-
settir. Sólböð úti á túni. Eldhúsið
á sjúkrahúsinu. Ég get ekki
ítrekað nógu oft hvað þú áttir
stóran þátt í því að minningar
mínar af Silfurgötunni eru upp-
fullar af sólskini, hlátri, og
skemmtun. Takk fyrir öll kvöldin
sem við spiluðum rommý.
Berlínarbollurnar.
Svo liðu árin, þið afi voruð
kominn til Reykjavíkur. Þar
skiptust á skin og skúrir og sam-
band okkar hafði breyst en samt
er sá tími uppfullur, í minning-
unni, af einlægum samræðum við
og kaffidrykkju með því fólki sem
best var heim að sækja. Takk fyr-
ir tupperware-ið. Allt það sem þú
bróderaðir. Leiðarljósið.
Allt í einu breyttistu svo í
ferðagarp, fljúgandi út um allan
heim að heimsækja fjarlæga og
framandi staði. Nú varst það þú
sem komst og heimsóttir mig inn
á milli þessara fjarlægu ferða-
laga. Þú heillaðir Ítalina upp úr
skónum þegar þú komst og sýnd-
ir þeim hvernig ætti að njóta lífs-
ins. Spánverjarnir eru enn þann
dag í dag agndofa yfir ævintýra-
þránni, lífsgleðinni, og að þú hafir
gengið Madríd þvera og endi-
langa. Hvert sem þú komst snert-
irðu líf þeirra sem hittu þig, þau
hugsuðu hlýtt til þín og eru þakk-
lát fyrir að þú hafir stoppað við
hjá þeim.
Takk fyrir að sýna mér hvern-
ig á að lifa lífinu. Takk fyrir að
hafa lifað lífinu til fullnustu með-
an þú hafðir heilsu til. Takk,
amma.
Þorvaldur Konráðsson.
Enn er höggvið skarð í syst-
kinahópinn, Nína mín látin.
Nína var næst elst af sex syst-
kina hópi, elst var Auður Lella,
látin, Nína, látin, Helgi, Sesselja,
Þorsteinn og Aðalheiður Stein-
unn.
Ég man glöggt þegar Nína og
Valdi fóru að draga sig saman, ég
var þá á 12. ári.
Margs er að minnast og ég var
hjá Nínu þegar Guðný var að
taka tennur. Valdi var þá á sjón-
um og við Nína skiptumst á að
hugga stelpuna.
Svo komu börnin eitt af öðru,
sex stykki takk fyrir, öll falleg og
myndarleg börn.
Sumarið 1969 þá var Nína hjá
okkur Óla með börnin, þau voru
að byggja í Hólminum og búin að
selja Blönduhlíðina. Þetta var
yndislegt sumar og Nína ófrísk
að Alla, hún var svo létt á sér að
þau Óli kepptu um hvort yrði
fyrra til upp á þriðju hæð og Óli
hafði ekki roð við henni.
Alli fæddist 2. október 1969, þá
átti Kata mín sjö ára afmæli og
ég sagði henni að hún hefði fengið
frænda í afmælisgjöf, sú stutta
þagði lengi en sagði svo: „En
mamma, hvernig á ég að gefa
honum að borða, ég er svo lítil.“
Nína fór til Siglufjarðar á
síldarplan. Helgi bróðir og Valdi
voru á síld þetta sumar og ég
fékk að fara líka, þá aðeins 15 ára,
en með því skilyrði að Nína pass-
aði stelpuna, sem hún og gerði.
För okkar til Búlgaríu, Nínu,
Valda, Óla og mín, var yndisleg.
Svo stoppuðum við nokkra daga í
Kaupmannahöfn á leiðinni heim.
Ég tala nú ekki um Kínaferð
sem við systurnar Nína og ég fór-
um í. Kína, þar upplifðum við
ýmislegt sem var okkur
ógleymanlegt.
Nínu var margt til lista lagt;
saumaskapur, að orkera sem hún
lærði af mömmu okkar, að baka
kökur og skreyta tertur, það voru
sko listaverk, rósirnar hennar og
glerlistaverkin hennar og margt
fleira.
Síðustu árin átti Nína mín við
veikindi að stríða en ávallt varð
hún glöð að sjá okkur og síðasta
ferðin okkar allra systkinanna í
Skorradalinn í sumarbústað Þor-
steins er okkur ógleymanleg og
falleg minning.
Já, margs er að minnast og
margs að sakna en eins og við vit-
um veit enginn sína ævi fyrr en
öll er.
Nína mín, ég þakka þér fyrir
allt og allt, hvíl í friði hjá Valda
þínum.
Þín systir
Sesselja.
Nú er hún Nína frænka dáin.
Þegar ég hugsa um þig og til
baka kemur upp í huga mér mikið
ofboðslega getur ástin verið
sterk, mér fannst þú deyja líka
þegar hann Valdi þinn dó fyrir
rúmu ári. Þú varst mér sem önn-
ur móðir þegar ég var að alast
upp hér í frelsinu í Stykkishólmi.
Við frændurnir vorum oft að
leika okkur á höfðanum fyrir ofan
Silfurgötu 24, og þá var gott að
vita af þér heima. Þú huggaðir
okkur er við höfðum meitt okkur
og gafst okkur að borða þegar við
vorum svangir, enda ert þú lista-
kokkur og bakari. Ég man enn
eftir kransakökunni í ferming-
unni minni sem ég sé ennþá fyrir
mér sem risa turn, hana bakaðir
þú og mamma. Ég man líka vel
eftir þér og mömmu að baka sam-
an fyrir stórveislur í fjölskyld-
unni, en þið voruð svo heppnar að
vera ekki aðeins mágkonur held-
ur líka vinkonur. Núna í seinni tíð
hitti ég þig stundum þegar ég fór
upp á dvalarheimili. Þá sast þú í
stól í matsalnum og horfðir
kannski á sjónvarpið eða hlustað-
ir á fólkið. Alltaf heilsaði ég þér
og faðmaði, þá sagðir þú alltaf við
mig „á ég afmæli í dag?“ og
brostir enda komin með alzheim-
er og þekktir mig ekki nema í
hjarta þínu. Nú ertu hjá honum
Valda þínum. Takk fyrir allt,
Nína mín. Við vottum börnum
þínum og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur og
kveðjum með þessum orðum.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Eiríkur og Unnur.
Seinni part vetrar árið 1967
hittust nokkrar ungar konur og
stofnuðu saumaklúbb. Við vorum
nokkuð margar í fyrstu en svo
urðum við átta sem hittumst
reglulega. Fyrstu árin vorum við
duglegar handavinnukonur en
síðar frekar svona hannyrða-,
hlátra- og skemmtiklúbbur. Nú
er enn ein af hópnum dáin, það er
sú fjórða sem við kveðjum. Samt
erum við ekki orðnar mjög aldr-
aðar, þannig að okkur hefur
fundist þetta frekar óréttlátt.
Nína Erna Eiríksdóttir andaðist
á Dvalarheimilinu hér í Stykkis-
hólmi, en hún var okkar elst. Þó
að við kveðjum hana með söknuði
fylgir því líka gleði yfir að hún
fékk að fara. Hún var orðin mikið
veik og hugurinn löngu farinn frá
okkur.
Nínu fylgdi alltaf mikil gleði,
hún var hláturmild og hláturinn
smitandi. Hún var líka mikil hús-
móðir og matgæðingur. Pavlov-
urnar hennar gleymast ekki.
Handavinna lá vel fyrir henni
og við minnumst þess sérstak-
lega hvað hún var flink að orkera,
þessa fínu dúka. Hún reyndi
ítrekað að kenna okkur orker-
ingu, án sýnilegs árangur. Eins
minnumst við sérstaklega og það
er hversu hreinskilin hún var og
sagði alltaf meiningu sína, hver
Nína Erna
Eiríksdóttir