Morgunblaðið - 18.01.2018, Blaðsíða 69

Morgunblaðið - 18.01.2018, Blaðsíða 69
Það var alltaf svo gaman með henni Dúu. Svona komumst við vinkonur að orði, þegar við fréttum lát hennar. Vinátta okkar hófst þegar við kynntumst í MR. Við stofnuðum saumaklúbb haustið eftir stúdents- próf, 1962. Saumaklúbburinn lifði af, þrátt fyrir langdvalir margra okkar erlendis. Dúa var falleg kona og vandaði vel til verka. Hún var orðheppin og sagði skemmtilega frá, talaði mergjaða íslensku með norðlensk- um hreim. Hún var beinskeytt og lá ekki á skoðunum sínum. Við eigum marg- ar góðar minningar frá samveru- stundum okkar bæði innanlands og utan og var Dúa jafnan hrókur alls fagnaðar. Við þökkum fyrir allar góðu minningarnar og sendum Arnóri og dætrunum samúðarkveðjur, Anna, Elín, Jóhanna, Kristín, Ólöf og Sigrún. Hún var skemmtileg, orðheppin, falleg og gáfuð, dugleg, vandvirk og samviskusöm, en líka viðkvæm. Það gat stundum verið henni erfitt. Nú hefði Dúa líklega spurt nem- endur sína: „Í hvaða orðflokki eru flest orðin hér?“ Svona er myndin mín af minni kæru vinkonu, Dúu. 1956 kom Dúa frá Siglufirði, þá 14 ára eins og ég. Flutti hún ásamt foreldrum sínum og fjórum bræðr- um á neðri hæð í húsið hjá minni fjölskyldu. Á efri hæð bjuggum við þrjár systur. Dúa varð vinkona okkar allra systranna og líka Sig- rúnar, vinkonu minnar. Menntaskólaárin; þá var alltaf gaman, dansæfingar, málfundir o.fl. o.fl. Við hópur vinkvenna sótt- um allt nema kannski taflkvöld, en þar var Dúa sú eina sem hefði verið liðtæk. Á þessum árum kom Arnór skólabróðir okkar til sögunnar. Það var þeirra gæfa. Dúa varð fyrst okkar mamma. Sumarið sem við urðum stúdentar eignuðust þau sína elstu dóttur, Arndísi. Dúa kunni að hafa orð yfir erfiði barnsfæðingar. Runnu á okkur hinar tvær grímur, hvort leggja ætti í slíkt. Þau eignuðust svo tvær dætur í viðbót, Jóhönnu og Valdísi, og hafa dæturnar og fjölskyldur þeirra alla tíð verið sólargeislarnir í lífi foreldra sinna. Því næst tók Kennaraskólinn við. Kennarastarfið varð ævistarf Dúu og kenndi hún lengst af við Melaskóla. Saumaklúbbur var settur á laggirnar árið eftir stúdentspróf. Alltaf gaman. Eiginmönnum sagð- ir brandararnir eftir klúbba. Dúa var aðalbrandarakonan. Sagði frá, með sínum skemmtilega norð- lenska framburði og kryddaði frá- sagnir vel. Bridgeklúbbur varð líka til. Sama sagan, mikið var hlegið, og dálítið spilað. Fyrstu íbúðirnar eignuðumst við Hilmar, og Dúa og Arnór í sömu blokk, samgangur okkar var því mikill. Ótal utanlandsferðir fór- um við Dúa saman. Ýmist fórum við í kvennaferðir, hjónaferðir eða fjölskylduferðir. Voru þau, hún og Arnór, góðir ferðafélagar. Við skoðuðum margt skemmtilegt saman, t.d. fórum við tvisvar til Int- erlaken í Sviss og nutum fagurra fjalla og vatna þar. Á seinni árum dró Dúa sig mikið í hlé sakir heilsubrests. Helgaði hún sig þá nær eingöngu fjölskyld- unni. Síðustu ár hafa verið Dúu og Arnóri erfið vegna mikilla veik- inda. Dæturnar léttu þeim lífið af fremsta megni. Ég kveð hjartkæra vinkonu mína með trega og þakka henni allt. Arnóri, dætrum og fjölskyldum ásamt bræðrum Dúu og fjölskyld- um þeirra sendum við Hilmar okk- ar innilegustu samúðarkveðjur. Megi Dúa hvíla í friði. Ólöf. MINNINGAR 69 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JANÚAR 2018 sem átti í hlut. Hún var örugg- lega mesta pjattrófan í hópnum. Alltaf svo fín og vel klædd og hafði yndi af fallegum hlutum. Fljótlega fórum við að fara í sumarbústaði einu sinni á ári. Það voru okkar vorblót, annað- hvort í Eyjum eða á fastalandinu. Þessar ferðir eru ógleymanlegar en ekki eru allar minningarnar úr þeim ferðum prenthæfar. En eitt var alltaf fastur liður á dag- skránni og það var humarinn hennar Nínu, vatn kemur í munn okkar við tilhugsunina. Við eigum líka góðar minningar um af- mælisveislur, dýrlegar veitingar og mikið fjör. Við höfum setið saman þrjár okkar við að semja þetta greinarkorn, og rifjað upp allar skemmtilegu atburðina og verðum að játa að við veltumst um af hlátri. Má það ekki alveg? Farðu vel, elsku Nína okkar. Við treystum á að þú fáir góðar móttökur í nýrri og forvitnilegri tilveru en þú hefur dvalið í síð- ustu ár. Okkar góðu vinkonur Kristrún, Gógó og Júlla hafa tek- ið á móti þér og svo hefur verið slegið upp veislu. Þar hafa örugg- lega líka mætt þeir Valdi þinn og Eyþór. Þið hafið kíkt á okkur hér niðri og vorkennt okkur aðeins en svo lyft glösum og sagt „vertu sæl veröld, okkur líður vel og allt er gott“. Kærleikskveðjur til barnanna þinna og fjölskyldunnar allrar. Bára Þorbjörg Jónsdóttir, Dagbjört Sigríður Höskulds- dóttir, Guðrún Marta Ársælsdóttir, Guðrún Anna Gunnarsdóttir. Fyrstu kynni mín af Nínu voru þegar ég var í Unglingaskóla Stykkishólms. Foreldrar hennar og foreldrar mínir voru góðir vin- ir svo við höfðum oft sést og þekktumst í sjón. Nína var glæsi- leg stúlka og alltaf hress og kát. Einn bekkjarbróðir minn varð þó hlutskarpastur í að heilla hana og hann hætti í skólanum og fór á sjóinn til að geta stofnað heimili með Nínu sinni. Það var Þorvald- ur Ólafsson og þau bjuggu saman upp frá því. Valdi og Nína voru lífsglöð og samhent hjón og hrók- ar alls fagnaðar þar sem þau komu. Tengsl okkar Nínu áttu eftir að verða meiri því Magni Rúnar sonur þeirra Valda og Nínu og dóttir mín Valborg Jónsdóttir felldu hugi saman. Þau giftust og eignuðust þrjú börn og eiga nú fjögur barnabörn. Vinátta okkar hjóna hefur verið löng og góð við Nínu og hennar fjölskyldu. Það var alltaf gott að koma til þeirra hjóna og vinskapur barna þeirra og barna okkar hjóna hefur líka alltaf verið góður. Margs er að minnast og margt ber að þakka á langri ævi. Nína átti við erfiðan sjúkdóm að glíma síðustu árin og var södd lífdaga þegar hún fékk hvíldina og lést í faðmi fjölskyldunnar. Valdi hefur tekið glaður við henni í faðm sinn. Við hjónin og fjölskylda okkar vottum fjölskyldu Nínu innilega samúð og biðjum þeim blessunar. Blessuð sé minning Nínu Ernu Eiríksdóttur og Þorvaldar Ólafs- sonar. Eins og stjarnan lýsir í myrku himinhvolfinu lýsir trúin í myrkri angistar okkar eins og fræið liggur í moldinni og vaknar að vori lifir vonin í djúpi sálar okkar eins og glóðin lifir í öskunni og kveikir bálið vermir kærleikurinn hjörtu okkar missum ekki trúna vonina og kærleikann leyfum þeim að lýsa upp líf okkar. (KEG) Kristjana E. Guðmundsdóttir. ✝ Unnur GuðrúnJóhannsdóttir fæddist á Þórsgötu í Reykjavík 18. október árið 1938. Hún lést á Land- spítalanum 1. jan- úar 2018. Foreldrar henn- ar voru Jóhann Þórður Karlsson atvinnurekandi, f. 16.11. 1903, d. 4.6. 1979 frá Draflastöðum í Fnjóskadal, og Unnur Guðrún Ólafsdóttir, f. 13.7. 1908, d. 6.9. 1965 frá Siglufirði. Systkini Guðrúnar: Hjördís Jóhanns- dóttir, f. 11.6. 1927, d. 6.8. 1995, Ólöf Dómhildur Jóhanns- dóttir, f. 28.7. 1930, d. 18.12. 2012, og Karl Eggert Jóhanns- son, f. 26.6. 1943, búsettur í Svíþjóð. íusdóttur, f. 23. mars 1961. Guðrún ólst að mestu upp í Hveragerði þar sem hún gekk í barnaskóla. Hún fór í Versl- unarskólann í Reykjavík og lauk verslunarprófi árið 1957. Á þeim tíma bjó hún hjá systur sinni Ólöfu Dómhildi. Ætíð var kært með þeim systrum. Hún stundaði nám í klæðskeraiðn og fatasaum við Textil- institutet i Borås í Svíþjóð árin 1960-61. Einnig var hún þrjár annir í öldungadeild MH. Jafn- framt lauk hún margvíslegum námskeiðum í tölvufræði, myndmennt og stjórnun. Hún starfaði við ýmislegt um ævina, skrifstofustörf, m.a. hjá Garð- yrkjufélagi Íslands, saumaskap o.fl. Þess utan var hún virk í alls kyns félagasamtökum og hafði mörg áhugamál, einkum á sviði ræktunar og tölvutækni. Loks var hún formaður Félags eldri borgara á Álftanesi árin 2006-2010 þar sem þau hjónin bjuggu síðustu árin. Útför hennar fer fram frá Garða- kirkju í dag, 18. janúar 2018, og hefst athöfnin klukkan 15. Guðrún giftist Ásgeiri R. Helga- syni múrara, f. á Ísafirði 6. mars 1935, hinn 24. ágúst 1968 en hann lést 3. febr- úar 2011. Dóttir hennar er Þor- björg Jóhanns- dóttir, f. 16. októ- ber 1956. Faðir Þorbjargar var Jó- hann Gunnar Gíslason, vél- stjóri (látinn). Hennar synir eru Ingi Bjarni Viðarsson, Stefán Geir og Rannar Carl Tryggvasynir. Ingi Bjarni á þrjú börn, Stefán Geir einn son og Rannar Carl eina dóttur. Þeir Ingi Bjarni og Stefán Geir eru búsettir í Svíþjóð. Fyrir hjónaband átti Ásgeir dótt- urina Margréti Gróu Júl- Mínar fyrstu minningar um Guðrúnu eru frá því er hún bjó á heimili foreldra minna og stundaði nám við Verslunarskól- ann. Við systkinin bárum ótak- markaða virðingu fyrir þessari móðursystur okkar. Enda var hún ólöt við að sinna okkur og beitti þá gjarnan sínum aðferð- um við að siða okkur til. Meðal annars átti hún í fór- um sínum bókina Sigga Vigga og börnin í bænum, sem var kjörin til þess að kenna óþekk- um krökkum mannasiði. Á kvöldin las Gunnsa fyrir okkur valda kafla úr bókinni, t.d. um hvernig venja má börn á að ganga frá dótinu sínu eða kenna þeim að þvo sér. Ráðin hennar Siggu Viggu voru ekkert venju- leg, hún ráðlagði mömmum t.d. að hætta að taka til hjá börn- unum, láta bara allt fyllast af drasli þangað til krakkaormarn- ir kæmust ekki út úr herbergj- unum sínum eða hætta að þvo þeim og setja síðan karsafræ í óhreinindin þegar þau væru orðin vel skítug. Og það var segin saga, ráðin hennar Siggu Viggu dugðu. Mér hefur alltaf þótt Sigga Vigga bera keim af Gunnsu og öfugt. Móðir mín og Gunnsa voru mjög nánar þótt þær væru gjör- ólíkar. Eitt áttu þær þó sameig- inlegt en það var að báðar héldu þær að mér ýmsum bókum í uppvextinum sem þær töldu hollt fyrir krakka að lesa. Ein þeirra var Salka Valka. Salka og Gunnsa áttu líka margt sam- eiginlegt. Báðar voru uppreisn- argjarnar, beygðu sig ekki möglunarlaust undir valdið eða gengu inn í hefðbundin kvenna- hlutverk. Það kom fram í klæðaburði sem og öðru. Þegar Gunnsa bjó hjá okkur saumaði hún sér t.d. stóran anorakk úr tjaldefni, gekk í gallabuxum og útprjónaðri norskri peysu. Þetta var á sjötta áratugnum þegar ungar stúlkur gengu helst ekki í öðru en kjólum eða pilsum. Mamma var mikil húsmóðir en það var fjarri Gunnsu að gerast hefðbundin húsmóðir. Hún lagði heimilið hins vegar undir áhugamálin. Eitt sinn átt- um við hjónin erindi við hana snemma á 8. áratugnum. Á þessum tíma voru sárafá heimili komin með heimilistölvur. Þeg- ar inn var komið var ekki auð- velt að fóta sig. Gólfin voru þak- in græðlingum sem hún var að gera tilraunir með. Í einu horn- inu var tölva og lágu tölvubæk- ur á víð og dreif. Henni þótti kannski ekkert sérstaklega mik- ið til húsmóðurtakta móður minnar koma og sá ástæðu til að spauga með það. Við hátíð- legt tækifæri hengdi Gunnsa forláta skúringamedalíu á syst- ur sína með viðeigandi ræðu- höldum. Gunnsa varð aldrei gömul í neinum venjulegum skilningi. Andlega var hún alltaf spræk og átti sér ótal áhugamál. Hún og Ásgeir, eiginmaður hennar, höfðu t.d. unun af því að ferðast. Ferðalögin voru gjarn- an vel undirbúin og ígrunduð. Geiri var mikið náttúrubarn og fróður um marga hluti. Gunnsa gat hins vegar bjargað sér á ýmsum tungumálum og hefur hvort tveggja auðveldað þeim að ferðast vítt og breitt um Evrópu. Þegar hún varð sextug frábað hún sér allt „kerlinga- glingur“ en sendi hins vegar út óskalista yfir alls kyns tölvu- búnað sem gæti komið sér vel. Ég efast ekki um að Gunnsa rati vel á þeim stað sem hún er á núna. Þorbjörgu og fjölskyldu hennar sendum við Jörgen inni- legar samúðarkveðjur frá Kaup- mannahöfn. Aldís Guðmundsdóttir. Elsku Gunnsa. Ég þori ekki fyrir mitt litla líf að klikka á því að skrifa um þig eftirmæli, ella myndir þú líklega koma á eftir mér með skömm- um úr gröfinni. Þú tókst af mér það loforð einhvern tímann fyrir ekki svo löngu. Og átt það inni hjá mér. Gerðu svo vel. Þið systurnar, amma og þú, voruð eins og hvor af sinni kyn- slóðinni þótt ekki væru nema átta ár á milli ykkar. Jafnvel eins og hvor af sinni plánetunni. Á meðan amma vildi milda og dempa, vildir þú ydda og espa. Þegar amma fór miðaldra í lagningu, varst þú miðaldra með snöggklipptan drengjakoll. Með skarpa andlitsdrætti, stundum hvassa tungu, ótamin, röggsöm og reffileg og gafst lítið fyrir að fitta inn í fyrirframgefin hlut- verk. Lagðir engan metnað í að uppfylla normið. Eða passa upp á ímyndina út á við. Réttsýn og gast verið snögg upp á lagið, sem stundum varð þér fjötur um fót. Ég fílaði þig. Þegar jafnaldrar þínir þurftu að fara á námskeið til að finna on-takk- ann á tölvunni hér í árdaga netsins, varst þú komin með heimasíðu. Og þegar ég, dótt- urdóttir systur þinnar, vildi gera eitthvað sem fylgdi ekki beinu brautinni í lífinu, þá studdir þú fyrirætlanir mínar og hvattir mig áfram. Mér þykir miður að hafa ekki náð að kveðja þig, elsku Gunnsa, eins og til stóð. Ég hélt kannski að þú værir heldur stóryrt um veikindi þín á Face- book, reiknaði ekki með að þú myndir kveðja svona fljótt. Og eftir á að hyggja voruð þið systur kannski ekki svo ólík- ar. Á efri árum fór að grilla í sama ættarmótið í svipnum og báðar voruð þið barmafullar af lífskrafti. Ástríðumanneskjur. Þótt krafturinn og ástríðan hafi ekki beinst í sama farveg. Takk, kæra Gunnsa, fyrir kraftinn sem fylgdi þér og snerti mig. Lóa. Fyrir rúmum tveimur árum fjárfestum við fjölskyldan í krúttlegri íbúð í parhúsi á Álfta- nesi. Það sem við vissum þó ekki fyrr en við fluttum var að með henni fylgdu einnig alveg frábærir nágrannar, þar á með- al hún Guðrún Jóhannsdóttir. Guðrún var einstök kona sem fór sínar eigin leiðir, lá ekki á skoðunum sínum og kallaði ekki allt ömmu sína. Daginn sem við fluttum inn stóð hún í stiga fyr- ir utan hús að taka niður jóla- seríur. Ég bauð fram aðstoð mína þar sem ég sá það strax að hún var greinilega komin af léttasta skeiði. Svarið sem ég fékk var: „Gerið þið það, leyfið mér nú að gera eitthvað, maður fær aldrei að gera neitt sjálfur lengur.“ Með okkur tókst mikil vinátta og áttum við ófá samtölin yfir girðinguna á milli lóða á sumrin og inni í hlýjunni á veturna. Við, ungviðið, sem vorum að eignast okkar fyrsta garð spurðum hana oft ráða með ýmislegt og fengum yfirleitt strax svör byggð á áralangri reynslu henn- ar. Ef Guðrún aftur á móti átti ekki svar við spurningunni þá unni hún sér ekki hvíldar fyrr en hún var búin að hringja í vini og kunningja og afla sér vitn- eskju og bankaði svo upp á með svarið á reiðum höndum. Stund- um kom það fyrir að annað okk- ar hjóna ætlaði rétt að banka upp á hjá Guðrúnu og átti ekki afturkvæmt næstu klukkutím- ana þar sem það endaði alltaf í stórskemmtilegu spjalli, jafnvel með einum öl. Vænt þótti okkur um hve gaman hún hafði af syni okkar en hann var ekki nema þriggja daga gamall þegar við fluttum. Við hvert þroskaskref sem hann tók gat Guðrún fundið eitthvað sem hún tengdi við ömmustrákana sína þrjá og sagði okkur sögur af þeim úr æsku sem og nýjustu fréttir hverju sinni af langömmubörn- unum. Það er lýsandi dæmi um okkar heimsins besta nágranna þegar við þurftum að fara í bað- herbergisframkvæmdir hjá okk- ur, við létum vita að framundan væru læti við niðurrif, á svip- uðum tíma veiktist Guðrún og við ákváðum að stöðva fram- kvæmdirnar þar til hún yrði betri. Þegar Guðrún hafði ekki heyrt nein læti frá okkur í ein- hvern tíma stóð henni nú ekki á sama og gaf sig á tal við okkur. „Ég er alltaf að bíða eftir há- vaðanum sem þið boðuðuð, kannski ég sé bara orðin alveg heyrnarlaus.“ Hún hélt nú ekki, stoppa framkvæmdir út af henni, nei, það var sko aldeilis ekki í boði. Þessi jólin var tómlegt um að litast í Vesturtúninu. Guðrún var búin að vera á spítala all- lengi þar sem heilsu hennar hafði hrakað hratt. Við munum þó ætíð vera þakklát fyrir að hafa náð að kveðja hana nokkr- um dögum fyrr. Okkur þykir ólíklegt að einhver geti mögu- lega fyllt í hennar skarð sem nágranni. Eitt er víst að fæstir komast með tærnar þar sem hún Guðrún hafði hælana. Dóttur Guðrúnar, dótturson- unum þremur og langömmu- börnunum sendum við innilegar samúðarkveðjur. Takk fyrir okkur, elsku Guð- rún. Nú ert þú aftur komin til hans Geira þíns en við vitum að þú munt vaka yfir Vesturtúninu. Ásgeir og Díana. Vinkona okkar og félagi í starfi eldri borgara á Álftanesi til margra ára er fallin frá. Guðrún lést 1. janúar síðast- liðinn eftir löng og ströng veik- indi. Guðrún var í stjórn félags eldri borgara á Álftanesi og for- maður þess til margra ára. Þess tíma munum við félagar minn- ast með söknuði. Guðrún var þannig persóna að hlutirnir voru framkvæmdir á ótrúlega skömmum tíma og stóð ekkert í vegi hennar þegar til þurfti að taka. Hún var sannarlega fædd sem stjórnandi og nutum við öll ríkulega af því. Félagsstarfið mótaðist mikið af þeim sem stjórnuðu og var Guðrún sannur leiðtogi á öllum sviðum. Það má minnast þess sérstaklega að að- staða og húsakostur sem félagið notar enn í dag er Guðrúnu að þakka sem og velvild bæjar- stjórnar Garðabæjar. Guðrún kom á föstum liðum í starfi okk- ar, svo sem göngutúrum, sauma- og prjónaiðkun, spila- mennsku og annarri afþreyingu. Við í félagi eldri borgara á Álftanesi þökkum fyrir liðinn tíma um leið og við sendum Þorbjörgu, dóttur hennar og öðrum ættingjum innilegar samúðarkveðjur. Fyrir hönd Félags eldri borg- ara á Álftanesi Reynir Hlíðar, formaður. Guðrún Jóhannsdóttir Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, ÓLAFUR SIGURÞÓRSSON, Króktúni 18, Hvolsvelli, andaðist á heimili sínu 4. janúar. Hann verður jarðsunginn frá Stóra-Dals- kirkju laugardaginn 20. janúar klukkan 14. Ágúst Þ. Ólafsson Þórunn Harðardóttir Anný S. Ólafsdóttir Robert Lorenz Sigríður L. Ólafsdóttir Benedikt Sveinbjörnsson Vigdís H. Ólafsdóttir Ólafur E. Ólafsson Hrund Guðmundsdóttir Anný H. Hermansen Kolbeinn Hreinsson Sveinbjörn, Sigurður, Benedikt, Kristján, Auður, Díana, Sandra, Ísabella, Sindri, Kolbeinn, Kristín og Benedikt Leví
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.