Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 33
BREIÐFIRÐINGUR
23
legur. Sköllóttur snemma. Hægur og stilltur í framgöngu,
en viðmótið hlýtt og notalegt. Fátalaður venjulega, ómann-
blendinn og óhlutsamur um annara hagi, en vildi líka vera
einn um sitt. Hann batt ekki bagga sína alltaf sömu hnút-
um og samferðamennirnir og mynduðust því um hann þjóð-
sögur þegar í lifenda lífi. Hann dó í Sviðnum hjá Eyjólfi
syni sínum 19. ágúst 1892.
Björgu er svo lýst, að hún hafi verið lítil kona, en vel
limuð og andlitsfríð eins og fleiri Svefneyingar. Blíðlynd
og öllum góð, notaleg húsmóðir, en engin skörungur hvers-
dagslega. Var þó órög við að taka ákvarðanir ef svo bar
undir, og kom þá sínu fram.
Get ég ekki stillt mig um að segja eina sögu, sem sann-
ar þetta vel. Eitt sinn komu Reyknesingar í Sviðnur á leið
heim til sín, úr kaupstaðarferð í Flatey. Olafur var ekki
heima, þegar þeir komu. En svo stóð á fyrir einum ferða-
langnum, að hann stóð í fjárhúsbyggingu heima fyrir, en
kvaðst ekki hafa fengið nægan við í kaupstaðnum til bygg-
ingarinnar. Einkum kvartaði hann um, að sig vantaði á-
refti. Björg kvað ekki gott að ba^ta úr því, þar sem bóndi
sinn væri ekki heima. Gekk þó með honum til sjávar. Þar
stóð lítill, gamall bátur í nausti, er Ólafur var langt kominn
að rífa og ætlaði að smíða upp aftur. Björg kvað bezt að
hann tæki bátskriflið og brakið úr því, er lá á naustveggn-
um. Lét maðurinn sér það vel líka. Bar á bát sinn og fleytti
öllu til lands.
Nokkru seinna kom Ólafur heim og lenti í vörinni. Rak
hann þá fljótlega augun í að báturinn var horfinn úr vör-
inni, og spurði hverju sætti. Björg sagði honum aUt uni
hvarf bátsins, og þótti gamla manninum miður. Sagði sém
svo, að eitthvað hefði nú mátt gefa annað en bátinn, og
suðaði eitthvað um þetta tiltæki. Björg svaraði fáu, en sagði
með nokkrum þunga: — Eg hélt, að ég hefði lagt svo mikið