Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 59

BREIÐFIRÐINGUR
49
Sumar stundir, sumir staðir glöggva og skýra þessa sjón,
aðrar stundir, aðrir staðir verka líkt og húm og þoka.
En skáldið, sem orti ljóðlínurnar, sem ég hafði í upp-
hafi orða minna, hefur þekkt vel þennan eiginleiká hinna
segiskyggnu sjóna, og lýsir undri þeirra með þessu Ijóði,
og veit engan aðal æðri en fagurskyggni, bjartsvni og frjáls-
lyndi, sem alltaf eygir yfir þröngan hring hversdagleikans,
bölsins og heimskunnar. Og þeim aðli fylgir sú sterka þrá,
að verða þess umkominn að geta látið aðra sjá undir hönd
sér hina sömu dýrð, hið sama ljós, hversu skammsýnir,
lxtilsigldir og smáir, sem þeir kynnu að vera. Veita þeim
oaátt til að varast hið illa eða hrekja það á flótta, gæta síns
eigin gulls, vekja þá, knýja til hærra lífs til ódauðlegra
afreka.
Einn slíkra manna var Jens Hermannsson, kennari. Hin
Eósþyrsta, ljóðelska sál hans átti þá skyggni, sem sá hið
fagra í hverjum hlut, hið góða í hverri sál, hið sanna í
hverju máli. Og honum var samt ekki nóg, að eiga þá sjóri
handa sjálfum sér. Hann gerði það að lífsstarfi sínu að
veita öðrum hlutdeild í því sem hann sá, því sem hanri
gladdist yfir, elskaði og dáði. Hann gerðist því kennari ‘og
leiðtogi bernsku og æsku. Hann var óþreytandi að benda
a og sýna fegurð, hetjudáðir og unnin afrek í sögu og svip
^eskustöðva sinna og samferðafólks og hlúa að því, sem
oðrum sást yfir eða gleymdist, en verða mátti til yndis o'g
e'tirbreytni. Honum var ljúft að skyggnast inn í draum-
kennda dularheima hins liðna og flytja þaðan gullkorri
gleymdra dáða og perlur horfinna minnja. Og ást hans tii
oxóðurmálsins ásamt bænheitri trú, sem kveikt var við arin
bernskuheimilis, léði honum vængi til að svífa frá sorg-
um og vonbrigðum lífsins, er það rétti honum raunabikár,
°g setjast að sumargleði, sem varð honum eilíf svölunar-
End. Og þessi meðfædda fagurskyggni skóp honum þó