Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 92
Kapituli úr týndri sögu
Rökkrið er eins og rórill hvíslaður undir skarsúð á síð-
kvöldi. Eyjar og sker úti í dimmum sjónum, hjúpuð þessum
hlýja, bláa róril. Það er ekkert, sem rýfur kvrrðina, ekki
kvak í fugli, ekki niður báru, ekki hjal barns, ekkert. Svo
undarlega hljótt er í kringum mann, að það er eins og ver-
öldin hafi snögglega lagt sig fyrir og dáið, svipað því, sem
hún amma mín gerði á góunni í vetur, þessi steinblinda
elska. Og allt þetta hlýja húm, þessi tjarnbláa vögguvísa
undir ímyndaðri skarsúð, það er eins og sálumessa þessarar
dánu veraldar. — Eða er þögnin máski ekki eins alger og
hún virðist vera? Hefur máski hinn hvíti galdur ljóðsins
rétt einu sinni enn gert sig heimakominn og lokað eyrum
manns? Því hversu oft hefur ekki þetta átján ára gamla
stúlkubarn, heitið eftir álfi, sem situr hér ein úti í hólbrekku,
löngu eftir að allt annað fólk er farið inn í bæ til að sofa,
orðið leiksoppur hinnar seiðmyrku, hrekkjóttu ljóðþagnar.
Afi segir: Að horfa á eftir henni út um baðstofugluggann,
það er eins og að virða fyrir sér ruglaðan svefngengil reik-
andi afleiðis með kláru reidda um öxl til að berja á hörðum
skít austur á velli. Að kalla til hennar, það er eins og að
tala við tunglið. — Og það er alveg satt, að jafnvel þó að
raddirnar snerti vitund hennar, þá nemur hún þær á stund-
um nánast eins og gárur á kyrrum vogi. Eins og þögn radda.
Eins og raddir þagnar. — Og ennfremur segir afi: Ef hann
Egill gamli Skallagrímsson hefði átt sér náðargáfuna þína
þegar hann orti Höfuðlausnina sína, Ása mín, þá mundi
hann Arinbjörn greyið hersir hafa losnað við, að sitja skjálf-
andi heila nótt úti í gluggatótt til að banna svöluskrattanum,