Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 87
BREIÐFIRÐINGUR
77
málum. Þú líklega mannst nú eftir þó ekki væri nema Ólafs-
dalsheimilinu? Já, og þau voru ekki fá, breiðfirzku höfð-
ingjaslotin.
Sigga: 0, jú jú, þetta voru mestu sæmdarkarlar allir
saman. Gestirnir, greiðviknir og hjálpsamir. En þú manst
nú kannske, hvernig sagt var að þeir héldu framhjá, eða svo
var að minnsta kosti hvíslað um suma þeirra.
Jón: Og ég held að þeir væri ekki verri fyrir það. Enda
var talið að framhjátökubörnin yrðu ekkert síðri. Já satt
var það. Mörg voru líka börnin á heimilunum. Þarna var
hópur af fósturbörnum úr öllum áttum. Og skyldi ekki
uppeldið hafa verið eitthvað annað, en þetta dekur, iðju-
leysi og sleikjuskapur nú á dögum. En þessi bölvaður pen-
píuháttur og skólasetur, sem nú eru að gera alla að aum-
ingjum.
Sigga: Ekki get ég nú mælt því bót, hvernig börnin
voru meðhöndluð. Það var nú meira af nauðsyn en föður-
ást eða móðurumhyggju. Jú, satt er það, þau lærðu vinnu-
brögð og siðsemi, fengu ekki að brúka munn og svíkjast um
eins og nú er í tízku. En samt vildi ég ekki skipta. Það var
óttalegt að fá fátt eða ekkert af því, sem mann langaði mest
til, og verst þótti mér að fá varla að draga til stafs fyrir
vinnukergjunni, þar sem ég ólst upp. En oft var nú gaman í
rökkrunum og svo í kirkjuferðum, að ég nú ekki minnist á
göngur og grasaferðir.
Jón: Já, en nú er þetta breytt eins og allt annað. Það
fara fáir til kirkju og enginn á grasafjall. „Það gerast ekki
lengur hin gömlu ævintýr“, eins og mig minnir að eitt breið-
firzka skáldið hafi sagt. Eitt af þessum nýju skáldum.
Sigga. Nýiu? Nei, hættu nú Jónsi. Það er það eina sem
ég veit, að nú eru öll skáld eða skáldaefni útdauð við
Breiðafjmð. Og sannorðir segja að þetta tímarit, sem
Breiðfirðingafélagið hér þykist vera að gefa út, og heitir