Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 99
BREIÐFIRÐINGUR
89
mesta harmsaga, hvort sem hún er skoðuð sannsöguleg frá-
sögn eða skáldskapur.
Orlög hennar eru hörð. — Ung komst hún í kynni við
íslenzkan höfðingja í Grænlandi, Miðfjarðar-Skeggja. —
Hún verður fylgikona hans um árabil, og hefur bundið við
hann ástir miklar með fullri tryggð og alvöru frá hennar
hálfu, en Skeggi vanrækir hana mjög. — Þegar Skeggi er
giftur, sækir Bárður hana norður í Miðfjörð, en áður er
þess ekki getið að hann hafi hlutazt neitt til um samband
þeirra. En nú koma skapbrestir Helgu til fulls í ljós. —
Hún verður hálfgerður útlagi og unir sér ekki nema stutt-
an tíma á sama stað.
Sagan segir, að þá var Helga einn vetur að Hjalla í Olf-
usi hjá þeim feðgum Þóroddi og Skafta. — Segir þannig
frá í sögunni orðrétt:
„Var Helga þar með dul, (þ.e. á laun) og lá í yztu sæng
í skála um veturinn, og hafði fortjald fvrir. — Hún sló
hörpu nær allar nætur, því að henni varð þá enn sem oftar
ekki mjög svefnsamt. — Austmaður var með þeim feðgum,
er Hrafn hét. Oft töluðu menn um það, að eigi þóttust vita,
hver þessi kona var. Hrafn leiddi þar einhvern mestan grun
á, og eina nótt forvitnaðist hann undir tjaldið. — Sá hann
að Helga sat uppi í einum serk. Honum sýndist konan fríð
mjög. Vildi hann upp í sængina og undir klæðin hjá henni,
hún vildi það eigi. Tókust þau þá til, og skildu með því, að
sundur gekk í Hrafni austmanni hinn hægri handleggur og
hinn vinstri fótleggur. — Litlu síðar hvarf Helga þaðan
burt og fór víða um Island og festi hvergi yndi. — Var hún
allsstaðar með dul, en oftast fjarri mönnum, var hún nokkr-
um stundum hjá feður sínum.“
Er þessi kafli einstæður í íslenzkum bókmenntum, og
munu fáar íslenzkar konur hafa hrint svo hraustlega áleitni
óþekkts manns.