Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 114
104
BREIÐFIRÐINGUR
hvar Vogsósar eru, og hafa séð þangað heim úr fjatlægð,
verða allar sögurnar um séra Eirík skýrari og staðbundn-
ari, — og maður skilur það betur en áður, að hún gat verið
þorstlát Vogsósataðan.
Þegar komið er skammt austur fyrir Hlíðarvatn, er beygt
út af Krýsuvíkurveginum og haldið til sjávar. Stanzað er
næst við Nes í Selvogi. A þeirri leið er ekið gegnum stórar
sandgræðslugirðingar, og er ánægjulegt að sjá hversu meln-
um verður vel ágengt um að klæða gróðri hinar blásnu og
örfoka sandauðnir, er þarna hafa verið.
Frá Nesi var gengið í Strandarkirkju og hlustað á messu
hjá séra Garðari Svavarssyni. Ræða hans var stutt og lag-
góð, og sálmasöngur mjög við hóf. Regluleg sumarmessa,
og átti vel við.
Strandakirkja er óefað kunnasta kirkja þessa lands.
Veldur því forn helgisögn um uppruna hennar, og svo hitt,
hve margir hafa fengið uppfyUingu óska sinna fyrir áheit
á hana. — Kirkjan er lítil en þokkaleg, og virðist sæmilega
viðhaldið. Rúma mun hún þó alla, er þangað eiga kirkju-
sókn að réttum lögum. En enginn má við margnum. Og litla
kirkjan á sandinum gat með engu móti rúmað alla þá, er
nú vildu vera innan hennar vébanda.
Ekki gefst tóm eða tími til að skoða kirkjuna til hlítar.
En fljótlega rak maður augun í silfurskrín, allmikið og
fagurt, á stalli öðru megin við altarið í kórnum. — Heyrði
ég á tali förunauta minna, að þarna væri geymd aska Magn-
úsar, sýslumanns Torfasonar. Hvers vegna Magnús er
geymdur þarna, veit ég ekki gjörla. En tvísýn ráðstöfun
virðist það vera, að fara að punta upp á kirkjur landsins
með öskubaukum embættismanna.
Umhverfis kirkjuna var til skamms tíma örfoka sandur
og hraun, en nú er þarna allt að gróa upp, svo heita má að
melgresið sé að smeygja sér inn úr kirkjudyrunum. —