Breiðfirðingur - 01.04.1989, Side 61

BREIÐFIRÐINGUR
59
Um bóndann á Sámsstöðum:
Búi stýrir Böðvar á Sámsstöðum
oft í lífsins orrahríð
áður háði margt eitt stríð.
Eitt sinn er við Sigurður mættumst á götu í Búðardal,
gengum upp að húshlið einni og hugðumst taka þar tal
saman stutta stund, gekk framhjá okkur ungur maður án
þess að heilsa. Pessi maður hafði notið ofurlítillar
menntunar fram yfir okkur sem ekki höfðum hlotið aðra
kennslu en þá er veitt var í hinum almennu barnaskólum.
Var því ekki laust við að okkur fyndist hann stundum líta
niður til okkar með einskonar stórmennsku sem við áttum
erfitt með að viðurkenna. Hitt vissu allir að hann var ákveð-
inn bindindismaður og smakkaði aldrei áfengan drykk.
Þegar maður þessi var kominn framhjá okkur snýr Sigurður
sér til mín og segir með bros á vör: „Hann er sætkenndur
þessi núna.“ Ég mótmælti því og sagði að það gæti ekki
verið, hann smakkaði aldrei áfengan drykk. En Sigurður
mótmælti því harðlega og sagði: „Jú, hann er meira að segja
blindfullur - af monti.“
Ég held ég verði að segja hér til gamans aðra sögu en hún
er af einni sjúkraskoðun Sigurðar læknis. Sögu þessa sagði
mér merkur maður til orðs og æðis og efast ég því ekki um
að hún er sönn.
Á Harrastöðum í Miðdölum voru til heimilis tvær gamlar
konur. Þær áttu ekki skap saman og rifust því oft. Önnur
þeirra hét Margrét og var þar á framfæri sveitarinnar og því
stundum kölluð Sveitarmanga. Nafn hinnar man ég ekki
enda skiptir það ekki máli. Einu sinni gekk rifrildi þeirra svo
langt að þær lentu í handalögmáli og börðust af mikilli heift.
Heimilisfólki tókst þó von bráðar að skilja þær en þá kom í
ljós að Manga var með nokkrar smárispur í andliti og vætl-
aði svolítið blóð úr sumum þeirra. Hún heimtaði nú að
læknir væri sóttur til að skoða sár sín og láta sig hafa meðöl