Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Page 42

Bergljöt Jónsdóttir
mesta áherslu á að leita sjálf að þeim listamönnum sem ég vildi bjóða til
Bergen. Annars hefði ég getað setið með pöntunarlista og merkt við.“
Ég er ekki að hugsa um tilboð um atriði sem voru tilbúin til sýningar
heldur tilboð frá listamönnum sem langaði til að skapa eitthvað sérstakt
fyrir hátíðina ...
„Já, þau tilboð tók maður miklu alvarlegar, en flest slík atriði urðu til
í samræðu við listamennina. Þá kom upp hvað fólk langaði til að gera. Ég
minnist eins atriðis sem var hafnað og varð þess vegna aldrei til og það
finnst mér leiðinlegt núna. En ég hafði ekki efni á því. Ég hef alltaf verið
upptekin af því að láta hlutina ganga upp fjárhagslega, ef þeir gera það
ekki þá er ég ekki með. Mér var sagt að það væri alltaf halli öðru hverju
á svona hátíð en ég sætti mig ekki við það.
Ég vinn þannig að hugsunin og hugmyndirnar koma fyrst. Ég byrjaði
ekki á því að segja: ég á svona mikla peninga, hvað get ég gert fyrir þá?
Þess í stað byrjaði ég á því í hvert skipti að spyrja hvað ég vildi gera,
athuga hvað af því ég hefði efni á að gera og reyna svo að útvega peninga
fyrir því sem mér fannst absolútt verða að gera í viðbót. Ég geri ekki
meira en ég veit að ég get fjármagnað. Ef ég brenn í skinninu að gera eitt-
hvað þá finn ég fjármagn fyrir því. En ég verð að hafa trú á atriðinu, ann-
ars get ég ekki sannfært aðra um að leggja í púkkið.“
Svartklœdd frá hvirfli til ilja
Bergljót breytti ekki einungis ytri ásýnd hátíðarinnar og gerði hana að
listrænu stórveldi, hátíðin varð líka fjárhagslegt stórveldi undir hennar
stjórn. „Þegar ég tók við listahátíðinni í Bergen var fjárhagsáætlunin
rúmar 17 milljónir norskra króna; þegar ég hætti var hún orðin um 37
milljónir norskra króna,“ segir hún, og auk þess átti hún varasjóð til að
grípa til ef illa færi.
Hvernig fórstu að þessu? Hverjir lögðu til þetta viðbótarfé og hvernig
fékkstu þá til þess?
„Eins og ég sagði þá seldi ég styrktarmönnum ákveðnar hugmyndir, en
þetta var líka barátta við opinbera aðila. Allan tímann voru opinber
framlög flöktandi milli 48 og 5f% af heildarfjárhagsáætluninni þannig
að opinber framlög hækkuðu jafnt og þétt. Fjárframlög frá styrktarað-
ilum jukust þá að sama skapi. Þetta voru stórfyrirtæki eins og Den norske
bank, Statoil, Norsk Hydro, tryggingarfélög og fleiri og fleiri.“
Hvernig fannst þér að sitjafundi með peningamönnum?
„Erfitt.“
40
TMM 2005 • 1