Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Síða 56

Arndís Þórarinsdóttir
hún hefði verið að búa til svo mörg dásamleg leyndarmál. Hann
vissi að nú yrði allt í lagi. Hún var hans á ný.
Saman þustu þau um íbúðina, skiptu um rúmföt, skreyttu stof-
una og undirbjuggu eðlileg, venjuleg jól eðlilegrar, venjulegrar íjöl-
skyldu.
Fyrsta merkið um að ekki væri allt með felldu sást strax undir
útvarpsmessunni. Þau höfðu ekki lagt í vana sinn að hlusta á
útvarpsmessuna, en þetta aðfangadagskvöld sátu þau öll hljóð og
sperrtu eyrun. Einhverra hluta vegna.
Maðurinn hrökk við og konan ljómaði þegar dómkirkjuprestur-
inn nýtti hluta predikunarinnar til þess að minnast Jóns. Þungri
röddu minnti hann hlustendur á ungan eldhuga sem hafði látist
skömmu fyrir jólin á voveiflegan hátt. Hann bað landsmenn alla að
hafa Jón og eftirlifandi fjölskyidu hans í bænum sínum yfir hátíð-
arnar.
Konan virtist drjúg með sig þegar hún vafði barnið örmum og
hvíslaði í eyra þess að það ætti að hlusta, það ætti að hlusta því
maðurinn í útvarpinu væri að tala um pabba. Hann væri að segja
öllum hvað pabbi hefði verið góður.
Barnið brosti móti móður sinni sem það virtist nú hafa eignast
aftur. Maðurinn sat sem steini lostinn og horfði á þau. Hann brosti
varlega á móti konunni.
Það hafði satt best að segja enginn mikia lyst á hangikjötinu.
Þungur ilmurinn tónaði illa við stækjuna sem barst frá eldhúsinu.
Barnið var að auki órólegt og hafði ekki augun af gjafastaflanum
undir trénu.
Frekari ugg setti að manninum þegar þau tóku að opna gjafirnar.
Konan hafði vissulega ekki setið auðum höndum. Barnið fékk ekki
færri en fjórar ljósmyndir í veggspjaldastærð af föður sínum.
Hann var var um sig þegar hún dró fram stærsta böggulinn
undir trénu og las kankvís á merkimiðann. Frá henni til hans.
Hann dró til sín kassann og fletti varlega snjókarlamynstruðum
gjafapappírnum utan af honum.
54
TMM 2005 • 1