Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Síða 89

Menningarvettvangurinn
Silja Aðalsteinsdóttir
Á líðandi stund
Ég veit ekki hvort aðdáendur Guðföður-bíómyndanna vita af því að út er kornin
ný bók um þessa einkennilega heillandi glæpafjölskyldu þó að höfundur fyrri
bókanna, Mario Puzo, sé látinn fyrir fimm árum og 35 ár séu síðan The Godfather
kom út. Nýju bókina skrifar Mark Winegardner og hún fýllir upp í tómið milli
tveggja fyrstu bókanna og bíómyndanna, segir frá viðburðum áranna 1955-1962.
Samkvæmt umsögn í Weekendavisen var bókin pöntuð af Random House
forlaginu í samvinnu við erfmgja Puzos, enda heitir bókin því flókna nafni
Mario Puzo ‘s The Godfather - The Lost Years. Forlagið auglýsti eftir höfundi til að
taka verkið að sér og gárungarnir spurðu forvitnir hvort næst yrði kannski
skrifað framhald af Mósebókunum. Mark Winegardner varð fýrir valinu af því
hann hafði áður gefið út rómaðar skáldsögur þar sem lýst var ítarlega atburðum
og andrúmslofti í Bandaríkjunum á sjötta og sjöunda áratugnum. Gagnrýnand-
inn Joakim Jakobsen segir fullum fetum að Winegardner sé miklu betri höf-
undur en Puzo og bókin sé framúrskarandi afþreying, enda taki Winegardner
meira mið af bíómyndum Francis Ford Coppola en bókum Puzos.
Saknað
Sú bók nýliðins árs sem hafði dýpst áhrif á mig var hvorki skáldsaga né ljóðabók
heldur sjálfsævisögulega frásögnin Ótuktin eftir Önnu Pálínu Árnadóttur sem
Salka gaf út í vor sem leið. Anna Pálína lýsir þar lífi sínu með krabbameini í
rösklega fjögur ár, og aðeins fimm mánuðum effir útkomu Ótuktarinnar lagði
sjúkdómurinn hana að velli, rétt rúmlega fertuga konu. Útför hennar frá Hall-
grímskirkju þann 8. nóvember sl. var í senn fjölmennasta og fegursta athöfn sem
ég hef verið við á þeim stað.
Anna Pálína segir frá gangi mála, staðreyndum og hugleiðingum sínum, og
lesandi fær á tilfinninguna að hún dragi ekkert undan. Það hlýtur að hafa verið
þungbært að skrifa þessa bók, játa ósigrana, vanlíðunina, geðsveiflurnar, en hún
veit að aðeins einlægni gerir fullt gagn. Það er óhugnanlegt að lesa um það
hvernig hún fer hvað eftir annað í rannsókn á Leitarstöðina en ekkert finnst að
henni. Er þá svona lítið að marka þessar rútínurannsóknir? Það snertir lesanda
djúpt hvernig hún tekur niðurstöðum og ákveður að hún hafi pantað „þetta
námskeið“ sjálf til að hún hafi örugglega gagn af því. Við lærum ekkert af því að
TMM 2005 • 1
87