Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Qupperneq 121

Tónlist
íunni í október hálfgerð vonbrigði. Kempf spilaði Keisarakonsertinn eftir Beet-
hoven og eftir tónleikana gat ég ekki lengur orða bundist: . Freddy Kempf ...
spilaði keisarakonsert Beethovens eins og ekkert væri, en þrátt fyrir það hljóm-
aði verkið ekki vel. Flygillinn sem Kempf spilaði á var keyptur árið 1978 og má
muna sinn fífil fegurri, enda eðlilegur líftími slíkra konserthljóðfæra ekki meiri
en fimmtán ár ... I dag er þessi flygill ... búinn að glata flestum af bestu eigin-
leikum sínum og menn þurfa að berja hann sundur og saman til að tónleika-
gestir heyri yfirleitt í honum. Tónninn er andstyggilega harður og kuldalegur, og
jafnvel færustu píanóleikarar ná ekki að gæða leik sinn viðeigandi mýkt. Þegar
verst lætur er hljóðið úr flyglinum eins og úr ofvöxnum sembal og eins og gár-
ungar hafa bent á þá hljómar semball eins og ástarleikur beinagrinda á blikk-
þaki. Eiga ekki gestir Sinfóníunnar betra skilið? Ég er viss um að hljómsveitin
getur fengið einhvern fiársterkan aðila eða fyrirtæki til að styrkja sig um tíu
milljónir eða svo til að kaupa nýtt hljóðfæri.“
Síðast þegar ég vissi var málið „í athugun“ hjá forráðamönnum Sinfóníunar;
vonandi kemur eitthvað áþreifanlegt út úr því.
Framtíðin lofar góðu
í það heila var tónlistarárið í fyrra viðburðaríkt; uppsetning íslensku óperunnar
á Sweeney Todd var ein skemmtilegasta sýningin þar í lengri tíma, tónleikar
Harðar Áskelssonar og Mótettukórsins í Hallgrímskirkju þar sem fluttar voru
sálumessur Duruflés og Faurés voru frábærir; sömu sögu er að segja um tónleika
stúlknakórsins Graduale Nobili undir stjórn Jóns Stefánssonar í Langholtskirkju
rétt fyrir jól. Margir tónleikarnir á Listahátíð voru líka framúrskarandi góðir og
geisladiskurinn með söng Kórs Áskirkju er yndislegur. Að lokum verð ég að
nefna gróskuna í íslenskri nútímatónlist; eftir málþingið um hlutverk Sinfón-
íunnar í haust eru tónskáldin okkar í enn meiri sókn en áður. Og það er svo
sannarlega spennandi.
TMM 2005 • 1
119