Heimsmynd - 01.03.1988, Síða 79

dreymt um að flytja í sveit. Þau eru mik-
ið útiverufólk og taka návistina við nátt-
úruna fram yfir verslanir og önnur þæg-
indi þéttbýlisins. En núna líta þau svo á
að hús sé bara hús og það sem laði þau
að nesinu sé fólkið, sjórinn og Álftanesið
sjálft. „Þegar við fluttum hingað fyrir tíu
árum náðum við í lokin á því tímabili
þegar Álftanesið var fyrst og fremst
sveit,“ segir Marín. „Samhjálpin var
mikil og ólík því sem ég hafði áður
kynnst. Þegar ég var að læra vefnað aug-
lýsti ég eftir pössun fyrir syni mína og þá
kom nágrannakona mín, Ásta í Gests-
húsum, og bauðst til að passa þá meðan
ég færi í tímana." „Við náðum að upplifa
það að allir þekktu alla á nesinu," bætir
Ólafur við. „Þannig var það þar til fyrir
nokkrum árum. En þrátt fyrir fólksfjölg-
unina er fólk hér sjálfu sér nægt, bæði
hvað varðar skemmtanir og annað. Það
kom mér á óvart að finna lítið, samheld-
ið sveitarfélag hérna rétt fyrir utan borg-
ina. Gott dæmi um samheldnina er að
hér fara hestamenn ekki af stað í útreið-
artúr fyrr en allir eru komnir á bak, þó
að liðið geti langur tími frá því sá fyrsti
er tilbúinn þar til sá síðasti fer á bak. Og
það sem aðrir eru vanir að fá lánað hjá
ættingjum sínum, fær maður hérna hjá
nágrönnunum.
Hér er heilbrigt samfélag og maður á
sjálfur möguleika á að móta það. Það er
skemmtilegt að taka þátt í að skapa, og
kröfurnar sem maður gerir eru ekki eins
miklar ef maður er sjálfur með í ákvörð-
unum. Félagslífið á nesinu er gott og sér-
staklega er gott að vera hér með krakka
því æskulýðsstarfið er mjög líflegt, ekki
síst skátastarfið."
Félagslífið á nesinu hefur hrifið
Ólaf og Marín til starfa. Marín
er nú varaformaður Kvenfé-
lags Bessastaðahrepps. Og auk
formennskunnar í Ungmennafélaginu
hefur Ólafur orðið virkur í hestamennsk-
unni og er formaður reiðklúbbsins Sóta.
Ekki nóg með það, heldur er hann eini
stjórnarmeðlimurinn og hefur fengið á
sig vísur fyrir bragðið. Ein er eftir Jón í
Skollagróf og er svona:
Það víst reyndist margra mat
að maðurinn er býsna vitur.
Hann aðra kúgað ekki gat
af því einn í stjórn þar situr.
En þótt hús sé bara hús heillar
Marbakki þau Marín og Ólaf
enn. Marbakkinn þeirra er þó
ekki óbreyttur frá því Guðrún
Arngrímsdóttir reisti sér sumarbústað.
Tvívegis hefur verið byggt við Mar-
bakka. Haukur Dór byggði stóra vinnu-
stofu rétt við húsið þar sem Ólafur og
Marín hafa nú stóra stofu og herbergi
fyrir unglingana sína. Eftir að Marín og
Ólafur fluttu í húsið tengdu þau þessar
tvær byggingar með L-laga tengibygg-
ingu þar sem nú er eldhús og gott skápa-
rými. Þar er auk þess kirkjubekkur og
heilmikið langborð úr danski krá og oft
þétt setinn bekkurinn. Borðið er vinsæll
viðkomustaður í reiðtúrum um Álfta-
nesið. Marín og Ólafur eru með hestana
sína í stóru fjósi sem þau hafa, ásamt
kunningjum sínum, breytt í hesthús. Það
er á Breiðabólstöðum sem eru á norðan-
verðu nesinu. Þau eru bæði mikið úti-
vistarfólk og Ólafur vanur hesta-
mennsku, bæði úr sveitinni sinni í Öræf-
unum og úr föðurhúsum. „Hestarnir eru
hans ær og kýr,“ segir Marín, hikar við
orð sín og allir fara að hlæja, hún líka.
Faðir Ólafs og móðurbróðir voru báðir
með eigin hesta lengi vel og nú er Ólafur
með hest á húsi fyrir föður sinn.
Það er ekki bara hestanna vegna sem
sveitin skipar sérstakan sess í huga Ól-
afs. Hún á kannski sinn þátt í að hann
festi rætur á Álftanesinu þótt það sé
ólíkt Öræfunum. „Ég gleymi því seint
þegar sveitin opnaðist fyrst fyrir bílaum-
ferð úr vestri og austri. Áður hafði fólk
þekkt alla bílana í sveitinni. En dag
nokkurn kom grænn jeppi í sveitina. Þar
hafði aldrei sést grænn jeppi áður. Þessi
dagur var upphaf að nýrri öld í Öræfa-
sveit.“
Og enn er litið út um gluggann á Mar-
bakka ef ókunnan bíl ber að garði. Um-
ferðin landmegin austan við húsið kemst
ekki eins upp í vana og sú sem um sjóinn
fer.
Igömlu vinnustofunni hans Hauks
Dórs er ekkert verið að ofhlaða
frekar en annars staðar í húsinu.
Sjónvarp, sófar og stór vefstóll
setja mestan svip á stofuna. Marín fór að
vefa þegar hún flutti að Marbakka. „Mig
vantaði eitthvað létt á gólfin," segir hún.
Fátt væri meira út í hött en að ímynda
sér hnausþykk teppi út í hvert horn á
heimili þeirra Marínar og Ólafs. Þau
ættu hreinlega ekki við umhverfið; stfl-
hreint, hérumbil strangt, en þó með frá-
vikum sem setja heimilislegan svip á um-
hverfið. Á sumrin eru motturnar meira
að segja teknar úr umferð. „Það eyðast
mörg pör af sokkum hér á heimilinu en
það vill nú svo vel til að ég flyt þá inn,“
segir Ólafur. „Og svo áttu geðgóða eig-
inkonu sem nennir að þrífa. Það bjargar
gólfinu,“ bætir Marín við.
Sérkenni heimilisins að Marbakka
koma vel fram í athyglisverðri bók um
norræna húsagerðarlist, Scandinavia -
70