Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 18

ié JÓN Á MÖÐRUDAL OG ÚTILEGUMENNIRNIR
frétta. Leið svo fram eftir sumrinu. — Var ekki
trútt um að sumir teldu þetta tiltæki Jóns bera vott
um einhverja geðveiklun í honum, en aðra grunaðí
þó, að hér byggi annað undir.
Einn sunnudag um haustið var messað í Möðru-
dal. Þá kom þangað til messu Sigurður bóndi Sig-
urðsson á Grímsstöðum, efnaður maður og þá nokk-
uð við aldur; með honum var Sigurður sonur hans,
tólf ára gamall. Að lokinni messugerð kallaði Jón
bóndi á Sigurð á Grímsstöðum inn í stofu og settust
þeir þar að drykkju. Fór brátt að liðkast um mái-
beinið á gömlu mönnunum, svo að ýmislegt barst í
tal á milli þeirra. Meðal annars spurði Sigurður
Jón um ferðir hans þá um sumarið; vildi Jón ekk-
ert um þær tala í fyrstu, af því að Sigurður yngri
var viðstaddur, en þó lét hann að lokum tilleiðast
fyrir þrábeiðni beggja feðganna og sagði svo frá:
»í byrjun túnasláttar í sumar fór eg einn morg-
un snemma að sækja ær í haga. Á heimleiðinni varð
eg var við traðk mikið í sandinum; var það slóð
eftir fimm eða sjö hesta, tvo menn og stórfættan
hund; sá eg, að drögur höfðu verið á einum hest-
inum. Slóðin lá í stefnunni frá Vopnafirði, nokk-
urn kipp fyrir norðan bæinn hérna og stefndi beint
á Vatnajökul. Þótti mér þetta kynlegt, af því að
Möðrudalur er fremstur byggða á öræfunum. Hafði
eg hug á að grennslast betur eftir þessu, lagði því
á þann skjótta minn og reið eftir slóðinni þangað
til eg var kominn svo langt, að mér taldist til að
eftir væri fjórðungur leiðar að Vatnajökli. Fór þá
veður að hvessa, svo að sandinn skóf í förin og
máði slóðina burt á skömmum tíma. úr því gat eg
líka búizt við að þeir, sem eg veitti eftirför, mundu