Gríma - 01.09.1933, Síða 38

86
HULDUKIND FÖÐRUÐ
er velkomið«, svaraði húsfreyja, »ef þú ge ur kom-
ið henni til mín«. Það sagðist huldukonan geta og ,
þakkaði henni innilega fyrir góðar undirtektir. Hús-
freyja gat ekki um draum þenna við bónda sinn.
Leið svo sumarið, að ekki bar til tíðinda. Nokkru
eftir veturnætur kom bóndi á tal við konu sína og
sagði: »Það hefur komið nokkuð fyrir mig í haust
og vetur, sem aldrei hefur áður verið Eg hef
allténd verið vanur því að telja ærnar mínar,
bæði þegar eg læt þær út á morgnana og inn á
kvöldin, og eins á garðann, til þess að vita, hvort
þær fara allar upp undir eða ekki. Nú eru ærnar
okkar tuttugu, eins og þú veizt; mér teljast þær
líka alltaf tuttugu, hvort sem eg læt þær út eða
inn, en þegar eg tel þær á garða, teljast mér þær
tuttugu og ein«. »Þér mistelst líklega, Jón minn«,
sagði húsfreyja. »Það er líklegast«, svaraði hann.
Féll svo það mál niður, og ekki sagði húsfreyja
draum sinn. Leið svo veturinn til sumarmála. —
Á sumardagsnóttina fyrstu dreymdi Ragnhildi
huldukonuna í annað sinn; þakkaði hún innilega
fyrir eldið á ánni sinni og mælti: »Ef þú í fyrra-
málið finnur nokkuð í garðahöfðinu í ærhúsinu,
þá átt þú að eiga það í meðgjöf með ánni«. Að svo
mæltu kvaddi hún húsfreyju og fór leiðar sinnar.
— Þegar Ragnhildur vaknaði um morguninn, bað
hún bónda að lofa sér að láta út æmar að gamni
sínu, af því að það sé sumardagurinn fyrsti. Hann
kvað það vera velkomið, Þegar húsfreyja kom inn í
ærhúsið, sá hún hvítan léreftsböggul liggja í garða-
höfðinu. Hún leysti hann upp, og fann í honum
silfurskeið og tóbakspund. Lét hún út ærnar og
gekk síðan til bæjar; tóbakspundið gaf hún bónda
J